#..Pregnancy pact (WG)..
De zwarte schaduw werd afgebroken door de zwarte bank. Ik kreeg kramp in mijn vingers van het vastklemmen van de zware doos.
'Wat is er toch van me geworden?' Vroeg ik mezelf hardop af.
Er was niemand in de buurt die mij antwoord kon geven, tenzij de muur een gokje wilde wagen.
Het was niet dat ik bezweek onder het gewicht van de doos. Het probleem was eerder de breedte en hoogte van het pakket.
Een tedere kus liet mij ontwaken uit mijn stress. De zwarte, donkere papieren liet ik vallen op de tafel. Ik slaakte een lange zucht uit, maar het probleem bleef hangen op mijn schouder.
'Wat is er, lieverd?' Vroeg hij bezorgd en plaatste zijn hoofd op mijn schouder.
Hij was lief, maar dat hielp ons niet. Dat beetje goede kon niet tegen het duistere kwade op. Het was te weinig om het duister te verslaan.
'Niks, maar....de rekeningen zijn weer binnen.' Ik durfde het bijna niet te zeggen.
Met een harde windvlaag kwam hij richting de papieren. Hij pakte de papieren op en scande ze met zijn prachtige, grote, zwarte ogen. Gefrusteerd ging hij met zijn hand door zijn haren heen. De bank leek een duistere gloed te krijgen. Elke keer brak deze dag weer aan en dan was het leven donker. Het was te moeilijk om te begrijpen dat we het moeilijk hadden, zeer moeilijk. Ik schaamde me er eigenlijk voor om er met mensen over te praten.
'Ik krijg het geld wel bij elkaar.' Kwam er stilletjes uit.
Hij probeerde me gerust te stellen, maar we wisten beiden dat we niet zo verder konden.
'Ik kan aan mijn moeder vragen of ze ons weer geld wil lenen?' Fluisterde ik bijna onhoorbaar.
Bedroefd en uitgeput keek hij op. Zijn ogen zochten de mijne en probeerden mij gevangen te nemen. Elke keer weer viel ik voor het zelfde trucje.
'Nee, we lossen onze problemen zelf op.' Antwoordde hij vastberaden.
Zuchtend haalde ik mijn schouders op. Ik wist het ook niet meer.
'Faysal?' Fluisterde ik vragend.
Hij knikte en kwam plotseling op me af. Ik kroop dicht in het hoekje van de bank, maar geen denken aan dat ik kon vluchten van zijn aanraking. Onverwachts kuste hij me liefdevol op de lippen. Ik genoot er van en deed mee. Ik leek wel te verdwijnen van de aarde.
'Je wilde me iets vragen.' Onderbrak hij het geweldige moment.
Ik schudde keihard nee. 'Kom terug.' Smeekte ik.
Hij echter stond op en liep regelrecht naar de andere kant van de wereld. Hij draaide zich charmant om en gaf me een verleidelijke blik.
'Ik hoef geen papieren te zien, ik wil dat mijn vrouw een feestmaal gaat maken voor haar lieve man.' Prevelde hij verleidelijk, maar dwingend.
Ik gunde hem mijn breedste lach en lokte hem als een wild dier naar me toe. Net wanneer onze harten één zouden worden, onze gedachten één zouden worden, duwde ik hem weg en liep door naar de keuken om zijn wens in vervulling te laten komen. Maar al gauw wist ik dat een feestmaal een droom was, ik had amper groenten in de keuken staan.
Het eiland der dromen, waar wensen die uitkomen normaal waren. Het eiland waar geen problemen bestonden. Ik sloot mijn ogen en probeerde zo'n plek voor me te zien. Zo lang ik Faysal had, was alles toch prima? Geen mes kon ons scheiden, geen dolhof waar we in verdwaald raakten, geen problemen zonder oplossingen. Zo lang Allah ons bijstond, bleef ik hopen...hopen op het eiland der dromen.
Ik heb auteursrecht, dat betekent dat niemand hier iets van mag gebruiken, kopiëren zonder mijn toestemming.
Dit verhaal is waargebeurd. Er zullen fictieve delen in voorkomen, maar dat zal zelden zijn. De persoon ben ik niet, dit verhaal is bij een verre kennis van mij gebeurd. Laat je meeslepen met de hoofdpersonen.
Ik hoop dat het jullie zal bevallen, kritiek is welkom!
Ik schrijf meestal geen waargebeurde verhalen, maar zij heeft mij er om gevraagd, wat een eer is. En dit verhaal is het zeer waard en ik schrijf het voor haar. Enjoy!Groen is altijd welkom.
Dit verhaal is af.
Geplaatst door Zinaa_Yamina 
