** Wat uit dwang begon werd liefde **

[xXxsousouxXx]

Salaam Meiden,

gezien mijn verhaal nog gelezen wordt door verschillende dames, heb ik besloten om het verhaal 'leesbaarder' te maken door een nieuwe topic te starten, met inhoudsopgave( gezien ik nu pas weet hoe het moet )

Voor de nieuwe lezeressen, Enjoy!

Soumaya

© Wat uit dwang begon, werd liefde, 2010.
Dit werk is auteursrechtelijk beschermd.

Wat uit dwang begon werd liefde

'' De wereld is slechts een voorziening. En de beste voorziening van de wereld, is een goede vrouw’’.

Deze prachtige woorden van de Profeet Mohammed vzmh weergalmen continue door mijn hoofd. Evenals de volgende wijze woorden.

‘’ Niets gebeurd zonder reden’’ .

Deze zinnen, zijn de zinnen die me op been houden. Ze geven me moed en kracht. Kracht om door te gaan, kracht om iedere beproeving te overwinnen. Hopend. Hopend dat mijn inzet goed beloond zal worden. Hopend dat ik Allah swt niet teleurstel. Ondanks de pijn in mijn hart, probeer ik door te gaan. Zodra ik dood ben, zal dit leven slechts een droom lijken. Een droom die ik zelf ervaren heb, maar die voorbij is gevlogen. Een droom die als droom kan eindigen of als nachtmerrie. De tijd zal het me leren. En tijd kan je grootste vijand zijn. Zoals tijd je vijand kan zijn, kan het zich vormen tot je beste vriend. Want tijd, tijd zal je wonden helen.

[xXxsousouxXx]

Index

Hoofdstuk 1
1. Redouane (16/04/2010)
2. De ontmoeting (17/04/2010)
3. Het feest (17/04/2010)
4. Het feest II (17/04/2010)
5. Het feest III (17/04/2010)
..Vervolg Het feest III (17/04/2010)
6. De Bruidsjurk (19/04/2010)

Hoofdstuk 2
7. De reis (19/04/2010)
...Vervolg De reis (21/04/2010)
8. De Huwelijksnacht (23/04/2010)
9. Spijt (27/04/2010)
10. Een teken van leven (09/05/2010)
..... Vervolg Een teken van leven (09/05/2010)
11. De biechtstoel (24/05/2010)
12. De biechtstoel II (06/05/2010)

Heey meiden, ik wou jullie mededelen dat ik voorlopig geen vervolg zal typen. Ik hoop natuurlijk dat ik er wél één kan typen, maar ik durf niets te beloven. Heb het echt enorm druk met mijn studie, bevindt me namelijk in mijn afstudeerperiode. Ik hoop dat jullie hier begrip voor hebben en geduld hebben. Remember: Geduld loont! En zodra ik deze periode achter de rug heb zal ik jullie ook zeker belonen!

[Absolutely]

Een topverhaal was het! Bedankt voor 't leuke verhaal, meid.

Ik wou je alleen doorgeven dat het verhaal ook in Word-bestand bestaat om moeite voor je te voorkomen.

[xXxsousouxXx]

Een topverhaal was het! Bedankt voor 't leuke verhaal, meid.

Ik wou je alleen doorgeven dat het verhaal ook in Word-bestand bestaat om moeite voor je te voorkomen.

Dank je wel hbieba

Als ik het zou mogen hebben, graag! Heb mijn eigen verhaal geen eens in word bestand

Soem

[xXxsousouxXx]

up

[xXxsousouxXx]

Hoofdstuk 1: Redouane

Daar zat ik op mijn bruiloft. Mijn bruiloft. Ik durf de woorden mijn en bruiloft niet in één zin uit te spreken. Als ik aan mijn bruiloft dacht dan visualiseerde ik me iets heel anders. Het zou een sprookje moeten zijn. Een meisjesdroom die uit zou komen. Een droomman, die me keer op keer verliefd kon maken. Waar mijn hart zich voor verruimt, die me stimuleert en motiveert als het tegen zit. Een man waar ik me veilig bij voel en die me beschermt tegen het kwade van de wereld. Een man waar ik van hield met hart en ziel. Maar niets was minder waar. Hier zat ik dan op een trouwfeest die mijn vader heeft geregeld. Die ene ‘droomman’ had hij uitgekozen, naar zijn normen en waarden. Bij het denken aan het idee dat mijn vader me uitgehuwelijkt heeft, voel en hoor ik mijn hart breken. Altijd was ik zijn oogappeltje geweest, wat had ik hem aangedaan dat hij mijn leven zo moest verwoesten? De dag dat ik het nieuws te horen kreeg, kan ik me als het moment van 2 seconde geleden herinneren. Ieder woord, beweging, klank die mijn vader zei, deed of uitsprak. In eerste instantie geloofde ik mijn moeder niet, tot ik de tranen in haar ogen zag staan. Ik had de longen uit me borstkas geschreeuwd. ‘’ Zeg me dat je me leven verwoest, terwijl je in mijn ogen kijkt’’. Met zijn blik op de grond gericht vertelt me vader dat hij er niet meer onderuit kon. Het was namelijk al geregeld toen ik geboren werd. Al die tijd heeft hij mij bedrogen. Hij wou liever mijn leven verwoesten, dan gezichtsverlies lijden. Is zijn trots dan belangrijker dan de rest van mijn leven? Zoveel vragen die ik mezelf gesteld heb, zoveel nachten die ik gehuild heb, in de hoop dat mijn vader zou inzien wat hij me aandoet. Harteloos en gewetenloos heeft hij de afspraak niet afgezegd. En wat ik het ergste vind, is dat hij het lef niet eens had om me zelf te vertellen dat hij mijn leven verwoest vanwege een afspraak, vanwege zijn trots. Hoe vaak heb ik wel niet geroepen, dat het volgens ons geloof, de Islam, niet toegestaan is om een vrouw uit te huwelijken. Dat het huwelijk niet geldig is. Mijn moeder stelde me de vraag of ik het huwelijk wilde accepteren om te voorkomen dat mijn vader een zonde zou begaan. Hoe kon hij dit van me vragen? Hoe kon hij me vragen om iets voor hem te doen, terwijl hij niet aan mij denkt? Hoe kon hij me vragen zoveel voor hem op te offeren, terwijl hij zijn gezichtverlies niet voor me wilt opofferen? Dagen heb ik nagedacht, dagen heb ik Allah swt gevraagd om mij te leiden. Om mij te verlossen van mijn pijn, om mij te bevrijden van deze wereldse hel. Moe als ik was van het denken, levensmoe. Heb ik me neer gelegd bij de situatie. Ik deed dit voor mijn geloof. Ik deed dit om te voorkomen dat mijn vader een zonde begaat. Ik deed dit met pijn in mijn hart.

Ik voel een brok in mijn keel ontstaan en met al de kracht dat ik bezit vecht ik tegen de tranen. Snel droog ik mijn tranen, voordat iemand ze opmerkt. Te laat. De pijn is af te lezen in zijn ogen. De ogen van Redouane. Glimlachend kijk ik hem aan. De negaffa verstoort ons moment. ‘’ Rachida, Rachida! Een glimlach zou je sieren!’’ roept ze in mijn oor. Vermoeid kijk ik haar aan. Wat weet jij in godsnaam? Het liefst schreeuw ik tegen haar dat ze haar mond moet houden. De moeite neem ik niet om tegen haar te schreeuwen, gezien ze in de veronderstelling is dat dit mijn eigen keus is geweest. Met mijn ogen zoek ik Redouane weer op. Als ik hem in het vizier krijg, zie ik dat hij me aankijkt. Ik knik naar Redouane dat hij moet komen, de aarzelende blik is van zijn gezicht af te lezen. Uiteindelijk zie ik hoe hij een stap mijn richting op doet. ‘’ He’’ hoor ik droog uit zijn mond komen. De zachte groet is nog maar net te horen boven het harde muziek uit. Vragend kijk ik hem aan ‘’ Waarom wou je niet komen? ‘’ De blik in zijn ogen zal ik nooit vergeten. ‘’ Zodra ik naast je kom te staan, worden er foto’s gemaakt’’. Hij is even stil en vervolgt zijn zin ‘’ Rachida ik wil niet aan deze dag herinnerd worden’’ maakt hij zijn zin af. De tranen in zijn ogen late een glas achter ‘’ Mijn enige zus trouwt vandaag tegen haar zin in, en niemand die daar wat aan doet. Inclusief ik’’ zegt hij met een gebroken stem. De tranen in mijn ogen vinden hun weg naar buiten en huilend omhels ik hem. Geruststellend fluister ik de volgende woorden in zijn oor. ‘’ Insha’Allah komt alles goed. Niets gebeurd immers zonder reden’’. Een zachte insha’Allah ontsnapt zijn mond. Abrupt hoor ik hem zeggen ‘’ Ik begrijp hem niet’’. Met een verwarde blik kijk ik hem aan. ‘’ Wie begrijp je niet? ‘’ vraag ik vervolgens. ‘’ Die jongen. Hij wilt met iemand trouwen die hij niet kent. Heeft hij dan niet door dat hij hiermee mensen kapot maakt? Ik zou dat nooit doen Rachida, Nooit!’’ Ik ga insha’Allah trouwen met een dame van wie ik hou en die zielsveel van mij houd. We moeten beide achter onze keuze staan, en niet vanwege een één of andere afspraak die ooit gemaakt is’’. Ik voel hoe een gevoel van trots zich opdoet. Mijn kleine broertje, en toch zo wijs. Ik druk een kus op zijn wang en antwoord gemeend ‘’ Ik hoop echt dat je insha’Allah de perfecte vrouw zult vinden’’. Ik vraag Redouane of hij met me op de foto wilt. Wederom zie ik de aarzeling in zijn ogen opkomen, maar stemt vervolgens toe. Nadat de foto genomen is, loopt Redouane weg.

[girlfirif]

Wil je aub verdergaan?

[xXxsousouxXx]

Wil je aub verdergaan?

Tuurlijk mops

[ROtterdamsee_]

Wauw ga a.u.b snel verder je kunt prachtig schrijven masschallah.
UUP!!

[tearsofthesun]

Dit verhaal had ik maanden geleden gelezen en ik vond 'm super!
Het was wel superirritant toen er echt 20 pagina's achter elkaar met alleen maar "up" reacties waren Wat is dat vermoeiend zeg

[xXxsousouxXx]

Wauw ga a.u.b snel verder je kunt prachtig schrijven masschallah.
UUP!!

Dank je moppie

uppp

Dit verhaal had ik maanden geleden gelezen en ik vond 'm super!
Het was wel superirritant toen er echt 20 pagina's achter elkaar met alleen maar "up" reacties waren Wat is dat vermoeiend zeg

dank je wel meid. Je hebt gelijk dat is eigenlijk ook de reden dat ik deze topic geopend heb. Tevens om de spellingsfouten en kromme zinnen uit de teksten te halen, gezien ik het verhaal op jonge leeftijd geschreven heb.

[xXxsousouxXx]

Hoofdstuk 1: de ontmoeting

Nerveus kijk ik om me heen, bij het horen van het getoeter. Mijn hart klopt zo snel, dat ik het gevoel heb dat hij zo via mijn luchtwegen mijn mond uit klopt en zo naar buiten huppelt. Ik moet lachen om de gedachte, kan me soms laten meeslepen door mijn fantasie. Naar mate het getoeter nadert, voel ik mijn handen steeds klammer en klammer worden. Mijn hart staat op springen. Mijn moeder loopt naar me toe, haar ogen rood van het huilen. In het Marokkaanse vertelt ze me dat ze er zijn. Onrustig neemt ze naast me plaats. ‘’ Het spijt me mijn kind, maar niemand kon hem tegen houden’’ zegt ze huilend terwijl ze me hand vastpakt. Met veel moeite tover ik een glimlach op mijn lippen en veeg haar tranen weg. ‘’ Ik weet het mama, maar het komt wel goed Insha’Allah’’ zeg ik om mijn moeder gerust te stellen. De vreugdekreten hoor ik buiten naderen. Vele vrouwen hoor ik schel boven het geschreeuw krijsen ‘’ Slaat ou slaam..’’. op dat moment knakt er iets in me. SHIT! Dit wil ik helemaal niet. Ik wil helemaal niet trouwen. Ben nog maar 20 jaar! Vier maanden geleden had ik het gevoel nog dat de wereld voor mijn voeten lag. Zoveel ambities die ik waar wou maken. Zoveel dromen die nog zouden uitkomen. Maar niets is minder waar. De realiteit zag er anders uit. El mektab zag er anders uit. Ik voel een migraine aanval opkomen en hou mijn hoofd stevig vast. Mijn hersenen draaien overtouren. Zou het opvallen als ik nu weg sluip? Mijn moeder knijpt in me hand en wederom wordt ik geconfronteerd me de keiharde realiteit. Wegsluipen is geen optie.

Paniek breekt me uit als ik de menigte zie stromen. Onbekende gezichten die ik nog nooit gezien heb staren naar me. Gespannen hou ik mijn adem in, wie ik de man met wie ik me leven moest delen? Dan kom ik tot de realisatie dat ik niets over hem weet. Wil ook niet over hem weten, ik weet genoeg. Namelijk dat hij mijn leven verwoest heeft. Meer dan dat hoef ik niet te weten. Ergens hoop ik toch dat het geen man van 50 is. Bij die gedachte voel ik mijn vingertoppen tintelen. Ik heb het gevoel dat ik ieder moment kan flauwvallen. Mijn aandacht wordt getrokken door een jongen man in pak. Maar snel verman ik mezelf. Die tijd is voorbij. Geen geflirt noch gekijk meer voor mij. Na vandaag behoor ik tot de getrouwde vrouwen. Ik kan het toch niet laten om nog snel een blik te werpen op die jongen man. Nu weet ik het, het zijn de kuiltjes die tevoorschijn komen als hij glimlacht die hem aantrekkelijk maken. Snel schud ik mezelf wakker. Hoe kun je nou naar jongens staan kijken, terwijl het JOUW bruiloft is? Hoor ik het wijs stemmetje in mijn hoofd roepen. Als ik enige keus had, dan zat ik hier niet. En tegen de tijd dat ik hier wél zou zitten, dan is het met de man die Ik heb uitgekozen en waar ik alleen oog voor had. Kaast mijn ander innerlijk stemmetje net zo hard terug. Zo koppig als ik ben kijk ik weer naar de jongenman. Met grote verbazing kijk ik naar het boeketje dat de jongeman vast heeft. En op dat moment verloopt alles snel. De jongenman loopt op me af. Gaat pal voor me staan en tilt vervolgens mijn sluier op. Plant een kus op mijn voorhoofd en neemt vervolgens naast me plaats. Vol walging kijk ik voor me uit. Ik walg niet van het feit dat hij me een kus op mijn voorhoofd heeft gegeven, maar ik walg van het feit dat ik de man die mijn leven verwoest heeft voor een aantal seconde aantrekkelijk vond. Een gevoel van opluchting kan zich door het gevoel van walging dringen. Opgelucht. Opgelucht dat ‘mijn man’ geen 50 jaar oud is.

Nou dit is hem dus. Dit is dus degene waar ik dag in dag uit mee moet leven. Het mag dan wel een aantrekkelijke man zijn, maar dat betekent nog niet dat ik hem niet haat. Plots wordt ik uit mijn wereld gehaald, als hij mijn hand vast pakt. Tot mijn verbazing merk ik dat hij trilt. Tenminste iets dat we gemeen hebben, want mijn hand trilt ook. Ik voel zijn ogen op me branden en raap vervolgens al mijn moed bij elkaar om hem recht in de ogen aan te kijken met een blik die hij nooit zou doorgronden. Snel kijk ik voor me uit, want zelfs mijn blik wou ik hem niet gunnen.

Brahim
Door het autoraam kijk ik naar buiten. Wat een heerlijk weer. Hoe kan zo een stralende dag, toch de duisterste dag in mijn leven zijn? Een vreemd gevoel bedwelmd me. Ik ben onderweg naar mijn trouwfeest. Een trouwfeest die als zakelijke overeenkomst gesloten was toen ik nog maar 2 jaar oud was. Hoe kunnen ouders hun eigen vlees en bloed dit aandoen? Trouwen wil ik nog helemaal niet. Dat was altijd iets voor later. Niet iets voor mijn 22ste. Ik had helaas geen keus. Of die had ik wel. Ik hoor mijn vader nog zeggen: ‘’ Of je trouwt met dit meisje of ik wil je nooit meer zien’’ . Hoe kan hij mij nou laten kiezen tussen een wildvreemde en de man die mij opgevoed heeft. De man die er altijd voor mij was en mij gemaakt heeft tot wie ik de dag van vandaag ben. De keuze leek erg makkelijk, maar toch zo onbeschrijflijk moeilijk. Uiteraard heb ik gekozen voor het huwelijk.
‘’Ewa Brahim, waar zit je met je gedachtes? Heb ik je niet gezegd dat alles goed komt en dat je je niet druk moet maken?’’ zegt hij overtuigend. ‘’ Insha’Allah’’ zeg ik zacht. Wat zou ik toch zonder hem moeten. Vier jaar geleden nadat we na afloop van een bruiloft die we destijds meegemaakt hadden, hebben we elkaar een belofte gedaan. Op die bruiloft kreeg de bruidegom namelijk ruzie met de chauffeur. De chauffeur is toen zonder bruidspaar weggereden. We hebben elkaar belooft dat zodra één van ons zou trouwen, de ander voor die dag de chauffeur uithangen. Alleen kwam mijn bruiloft wel erg onverwachts.
‘’ Daar zult je de zaal hebben’’ hoor ik Jawad roepen. De adrenaline raast door mijn lichaam en even lijk ik mezelf niet onder controle te hebben. ‘’ Jawad, maak een ommekeer en breng me zover mogelijk hier vandaan’’ roep ik gespannen uit. Jawad draait zich om en kijk me met een strenge blik aan. Hij heeft gelijk, dit kan ik niet maken. Niet nu. Jawad parkeert de auto voor een eengezinswoning. ‘’ Ewa bro, we zijn er. Moge Allah swt je bijstaan in dit huwelijk’’ zegt hij welgemeend. Ik knik glimlachend naar hem. Tegelijkertijd stappen Jawad en ik uit. Even kijken we mekaar aan en omhelzen elkaar vervolgens. ‘’ Saffie’’ hoor ik Jawad zeggen. ‘’ We lijken net twee tienermeiden man!’’. Lachend om zijn woorden laat ik hem snel los. De laatste keer dat ik moest lachen kan ik me nauwelijks herinneren.

Ik loop achter de menigte, het huis in. Observerend kijk ik om me heen. Ik zie mensen lachen, dansen, zingen en feesten. Een steek van jaloezie voel ik door me hart snijden. Hoe kunnen mensen zo gelukkig zijn, en ik niet? De reden waarom ik ongelukkig ben, ken ik. Ik wil hier namelijk helemaal niet zijn. Ik verman mezelf. Deze situatie is toch niet te ontvluchten, dus zal ik er ook het beste van maken! Ik kijk de kamer rond en krijg de bruid al snel in het vizier. Verbaasd kijk ik haar aan, ik had me toch iets heel anders voorgesteld. Ondanks dat de sluier voor haar gezicht hangt, kan ik zien dat ze een grote hoeveelheid schoonheid bezit. Haar grote ogen zijn het eerste dat me opvallen. Het is afwachten, want je weet wat men zegt. Een glimmende appel, kan wormen aan de binnenkant hebben. Of althans iets in die richting. Een tante vertelt me wat ik moet doen en als een robot volg ik haar orders op. Ik loop naar haar toe, til haar sluier op en plan een kusje op haar voorhoofd. Ik overhandig haar het boeketje en neem vervolgens naast haar plaats. Hier zit ik dan met mijn Vrouw. Ondanks dat het mijn vrouw is, is het een wildvreemde voor mij. Gezien de omstandigheden kan dat ook niet anders. Het enige wat ik van haar weet , is haar naam. En die kreeg ik immers bij toeval te weten. Ik zie mijn moeder naar mijn signaleren dat ik haar hand vast moest pakken. Moet ik nou echt daadwerkelijk aan deze poppenkast mee doen? Het bloed raast door mijn aderen heen. Trillend pak ik haar hand vast. Ik merk op dat ook zij trilt. Ik kijk haar kort aan. Tot mijn schrik kijkt ze me ook aan en haar blik doet me even schrikken. Snel kijk ik weer zwijgend voor me uit.

[xXxsousouxXx]

Hoofdstuk 1: Het feest

Terwijl ik voor me uit kijk, zie ik mijn beste vriendin Laila mijn kant oplopen. Wat hield ik toch van deze meid. Een echte grappenmaker. Ze kon om ieder onderwerp een grapje verzinnen. De ernstigste onderwerpen kon zij lachwekkend maken. Ze komt naast me zitten en schreeuwt vervolgens in mijn oor ‘’ Wat een lekkerding! Ik moet je wel nageven dat je vader smaak heeft’’ al snel beseft ze wat ze net gezegd heeft en kijkt me verontschuldigend aan. ‘’ Het spijt me die was’’ ik onderbreek haar snel en wuif het weg ‘’ Geeft niets’’ antwoord ik snel. Ze pakt me hand stevig vast en vraagt vervolgens bezorgd of ik het nog wel allemaal trek.‘’ Het gaat nog maar net’’ antwoord ik vermoeid. Twee dagenlang op me kont zitten is erg zwaar. Ik hoor hoe ze haar aandacht op iemand anders richt. ‘’ Sorry, erg onbeschoft van me. Ik ben Laila de vriendin van Rachida’’ zegt ze tegen de man die naast me zit en steekt vervolgens haar hand naar hem uit. ‘’ Brahim’’ hoor ik hem beleefd antwoorden. ‘’ Leuk kennis met je te maken Laila’’ vervolgt hij lief. ‘’ Insgelijks’’ hoor ik Laila enthousiast roepen. Zij is ook echt altijd spontaan en heeft tevens altijd haar woordje klaar staan.
‘’ Was bijna vergeten waar ik voor kwam. Willen jullie al naar de zaal toe? Het wordt namelijk al aardig druk’’ vraagt ze terwijl ze ons afwachtend aankijkt. ‘’Mij maakt het niet uit’’ hoor ik Brahim zeggen. ‘’ Wat wil jij?’’ vraagt hij terwijl hij me afwachtend aankijkt. ‘’ Ja, laten we nu maar gaan’’ antwoord ik snel. Hoe sneller deze dag voorbij is, hoe beter. Ik zie Redouane en mijn neef Anouar met mijn koffers lopen door de menigte heen. Een steek vind zijn weg naar mijn hart en mijn maag krimpt ineen. Verdomme! Weer die tranen. Dit keer laat ik me niet kennen en bijt stevig mijn tanden op elkaar. Zodra ik mijn tranen in bedwang heb, voel ik hoe Brahim opstaat en zijn hand naar me uitreikt. Ik leg voorzichtig mijn hand in dat van hem, en de aanraking wekt verschillende emoties bij me op. De vrouwen begin weer vreugdekreten uit te roepen. ‘’ Slaat ou slaam..’’ Ik geloof dat ik nog nooit zo nerveus ben geweest. Zodra ik de voordeur van mijn ouderlijk huis uitloop, voel ik een brok in mijn keel opkomen. Ik draai me rustig om en kijk naar het huis waar ik opgegroeid ben, waar ik me altijd veilig gevoeld heb en waar mijn dierbare wonen. Het huis waar ik geboren en getogen ben. Thuis. Dan valt het kwartje. Na vanavond moet ik met hem mee. Mee, naar een huis dat ik niet ken. Een huis dat niet vertrouwend aan voelt. Mee, met een persoon die ik niet ken. Een persoon die ik absoluut niet vertrouw. Ik moet na vanavond een huis delen met deze wild vreemde man. Een kamer delen. Het bed delen! Nou dat gaat mooi niet door. Ik krijg een eigen kamer, met eigen bed. Of ik pak me spullen en verhuis naar een hotel toe. Na de bruiloft, ben ik voor het eerst echt samen met hem. Samen met Brahim.

‘’ Rachida, Rachida’’ hoor ik de fotograaf mijn naam roepen. Ik zet mijn mooiste nepglimlach op en kijk recht in de lens. ‘’ Mooi, en kijk elkaar nu eens aan’’roept ze vervolgens. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat Brahim zich naar mij toedraait. Langzaam draai ik mijn hoofd zijn richting op. Ik zie hoe hij me aankijkt en even houd hij mij gevangen met zijn ogen. Even hoor en zie ik niets, behalve zijn mooie ogen. Ze voelen zo vertrouwd aan, of is dit slechts een illusie die ik wíl zien? ‘’ Pak ook haar andere hand vast’’ hoor ik de fotograag zeggen en geschrokken kijk ik weg. Uit schaamte kijk ik snel naar de stoeptegels. Ik hoor de fotograaf zuchten en vervolgens roepen. ‘’ Kom op, kijk elkaar even aan. Net als de blik van hiervoor’’. Ik voel hoe de warmte naar mijn wangen stijgt. Ik voel hoe Brahim zachtjes in mijn handen knijpt. Ik richt mijn ogen weer op zijn gezicht en voor even weet hij me weer te vangen met zijn blik. Brahim glimlacht bemoedigend naar me, en ik zie hoe de kuiltjes in zijn wangen tevoorschijn komen. Ik moet toegeven dat hij een prachtige glimlach heeft. Even glimlach ik spontaan terug.

‘’ Hoi. Ik ben Jawad. De beste vriend van Brahim’’ hoor ik een beeldschone jongen zeggen die pal voor me staat. Observerend kijk ik naar hem en merk vervolgens op dat hij zijn hand naar me heeft uitgestoken. Ik laat de hand van Brahim los en steek vervolgens mijn met henna versierd hand uit ‘’ Rachida’’. ‘’ Leuk stelletje zijn jullie’’ roept hij vervolgens en schenkt me een knipoog. ‘’ Oké, vandaag ben ik: de Chauffeur,de broer van Brahim, zijn beste vriend en een lekkerding’’ zegt hij vervolgens en kijk me heel kapsones aan. Zodra ik door heb dat hij de spot met me aan het drijven is, moet ik lachen. Jawad opent het protier voor me en voor ik wil instappen zie ik hoe de negaffa op me af komt rennen. ‘’ Jemig, heb je haar weer’’ mompel ik tegen mezelf. Jawad en Brahim schieten in de lach omdat ze me kennelijk gehoord hebben. ‘’ Smehlie, smehlie’’ roept ze tegen iedereen die haar in de weg staat. ‘’ Rachida, moet ik je even helpen?’’ voor ik antwoord kan geven, pakt ze mijn takshita vast en helpt me de auto in. ‘’ Soekran’’ roep ik sarcastisch uit. ‘’ Brahim si een goede jongen, maak je daar maar geen zorgen om’’ zegt Jawad bezorgd. ‘’ Hij doet echt letterlijk geen vlieg kwaad. Zorg alsjeblieft goed voor hem’’ Ik kijk hem met een glimlach aan, want enigszins hebben zijn woorden me gerustgesteld. Ik schenk hem een klein knikje, als teken van goedkeuring. Ik kijk opzij om te pijlen waar Brahim blijft. Ik zie dat hij in gesprek is met een jongen die sprekend op hem lijkt. Dat zal vast zijn broertje zijn. Ze omhelzen elkaar en nemen zo afscheid. Brahim loopt naar de auto toe en komt naast me zitten. ‘’ Dat is mijn broertje Nouafel’’ zegt hij vervolgens. ‘’Ik dacht al zoiets, jullie lijken namelijk sprekend op elkaar’’ antwoord ik.
‘’ En wat moet uw bestemming zijn, mevrouw en meneer Chamout? Vraagt Jawad lachend. Wederom voel ik de tranen opkomen en hoe een brok zich vormt in mijn keel. Ik wil helemaal geen andere achternaam. Ik voel de eerste traan over mijn wang rollen en al snel volgen andere. Ik vervloek mezelf. Ik wil me helemaal niet kwetsbaar opstellen. Ik mijn avondtasje open en zoek naar een zakdoek. Brahim reikt me een zakdoek aan ‘’ Alsjeblieft’’ hoor ik hem zeggen. ‘’ Dank je wel. Ik zie er vast niet uit, en me mascara is zeker uitgelopen’’ lach ik door me tranen heen. ‘’ Je ziet er beeldschoon uit’’ hoor ik Brahim lief zeggen. Snel veeg ik me tranen en uitgelopen mascara weg. Brahim pakt me hand vast en knijpt er zachtjes in ‘’Het komt allemaal wel goed Insha’Allah. Een zachte insha’Allah ontsnapt mijn mond. De rest van de rit waren we beide weggezonken in onze eigen gedachtes. We hoorde alleen Jawad rustig meezingen met het muziek.

Ik wist niet eens in welke zaal ik zou ‘trouwen’. Eenmaal aangekomen bij de zaal, zag ik dat hij er heel mooi uitzag van buiten. Brahim stapt uit en rent loopt naar mijn kant van de auto. Hij opent het portier en steekt zijn hand naar me uit. Aansluitend helpt hij me uit de auto. ‘’ Dank je wel’’ zeg ik verlegen. ‘’ Graag gedaan’’ antwoord hij met een glimlach en knipoogt naar me. Opnieuw voel ik mijn wangen warmer worden en ik kan er vanuit gaan dat mijn gezicht rood kleurt. Normaal gesproken hebben jongens geen effect op me. Om eerlijk te zijn wist ik niet eens dat ik kon blozen. Snel zet ik de gedachte opzij. Samen met Brahim loop ik hand in hand het gebouw in waar de zaal zich bevind. Ik zie mensen dansen, lachen en ons toejuichen. Achter de dakka marrakchia lopen we de versierde zaal in. De gasten waren mooi gekleed. De dames in prachtige tashita’s en de mannen in pak. Even voelde ik me gelukkig, bij het zien van de vreugde die afstraalt van de gezichten van de gasten. Ik zie mijn broertje met mijn moeder dansen.

Samen met Brahim loop in naar de bruisbank. Een prachtige witte, in brakstijl, bruidsbank. ‘’ Vind je de zaal mooi? Vraagt Brahim als hij opmerkt dat ik de zaal aan het observeren ben. ‘’ Ik vind hem echt prachtig’’ antwoord ik geheel naar waarheid. ‘’ Mijn zus en zusjes hebben het allemaal geregeld’’. Verteld hij me vervolgens. ‘’ Nou, smaak hebben ze in ieder geval wel’’ antwoord ik met een glimlach. ‘’ Je leer ze nog wel kennen. Het zijn echt lieve meiden’’ zegt Brahim op zijn beurt. ‘’ Het is niet dat ik keus heb’’ hoor ik uit mijn mond komen. Al snel voel ik me schuldig naar het opmerken van de blik van Brahim. ‘’ Sorry, dat was gemeen van me’’. Verontschuldig ik me snel.

Ne een kwartier in de zaal te hebben gezeten, is het tijd om een andere jurk aan te trekken. Ik ben altijd tegen die modeshow geweest, maar gezien dit geen bruiloft is die ik zelf mocht regelen, maak ik me er niet druk om. Wederom hoor ik de vreugde kreten. ‘’ Slaat ou slaam..’’ Samen met Brahim loop ik de zaal uit, naar de verkleedruimte. ‘’ Je gaat nu de witte takshita aan’’ zegt de negaffa. Ik neem plaats op de stoel en staar voor me uit. Vanavond moet ik vier jurken aan. De eerste heb ik al aangehad en dit wordt dus mijn tweede. De bruidsjurk hebben Laila en mijn zusje uitgezocht. Ik was toen wel meegeweest, maar het boeide me totaal niet. Mij boeit deze hele avond niet. En dat had ik deels aan mijn vader te danken en aan Brahim die zo nodig met me moest trouwen. ‘’ Trek je jurk maar alvast uit’’ hoor ik de negaffa zeggen. Verbaasd kijk ik naar Brahim die ook in de kamer zit. Verlegen kijkt hij me aan en begrijpt de hint direct. ‘’ Ik ga even naar buiten toe’’ hoor ik hem zeggen.

[m0cromeid]

Upp,

Gaa verder meidd,

[xXxsousouxXx]

uup

-

Upp,

Gaa verder meidd,

Een vervolg komt er aan