Een ingrijpend verhaal over hoe snel de dood wel niet kan komen!! Salaam oe aleikoem oe rahmatoe lahie oe barakatoe
"Zij is mijn zuster" is de naam van het verhaal. Er zullen vast mensen tussen zitten die dit verhaal kennen maar niet iedereen kent het.
Een waar gebeurd verhaal, vertaald vanuit het Arabisch.
Beste Moslim, lees dit alstublieft. Het is iets dat zeker de moeite
waard is om over na te denken.
Moge Allah u belonen in deze Dunya en Khira.
Haar wangen waren slap en ingevallen en haar huid zat tegen haar
botten aan. Toch hield dat haar niet tegen. Je kon haar er nooit op
betrappen dat ze de Koran niet reciteerde. Altijd biddend in haar
eigen gebedskamer die vader voor haar gemaakt had. Buigend, zich ter
aarde werpend, en haar handen verheven in gebed. Dat was hoe zij
was, van zonsopgang tot zonsondergang en andersom.
Als het op mij aankomt, ik las niets anders dan modebladen en
romans. Ik trakteerde mezelf altijd maar op video's. Zo veel, dat
mijn wandelingetjes naar de videotheek mijn karakteriserend kenmerk
werd.
Zoals men zegt; als iets een gewoonte wordt, neigt men ertoe om jou
er niet meer van te onderscheiden.
Ik verwaarloosde mijn verantwoordelijkheden en luiheid was het
kenmerk voor mijn Salaat.
Op een nacht, nadat ik een marathon had gehouden van 3 uur lang
video's kijken, deed ik de video uit. De adhan rees zacht in die
stille nacht. Vredig slipte ik mijn bed in.
Haar stem klonk uit haar gebedskamer. "Ja? Kan ik iets voor je doen,
Nora?" vroeg ik. Alsof ze met een scherpe naald door mijn plannen
prikte. "ga niet slapen, voor je de Fajr hebt gebeden!!" Och, dat
duurt nog een uur, het was nog maar de eerste adhan.
Ze haalde me dichter bij haar met haar liefdevolle kneepjes. Ze was
altijd al zo, zelfs vóórdat de ziekte beslag op haar nam en haar in
bed opsloot.
"Hanan, kun je even bij me komen zitten?" Ik kon nooit haar
verzoeken weigeren. De puurheid en eerlijkheid was voelbaar. "ja,
Nora?"
"Kom alsjeblieft hier zitten."
"Ok, hier ben ik. Wat is er?"
Met de liefste monotone stem reciteerde ze: "Elke ziel zal de dood
proeven, en voorwaar: pas op de Dag der Opstanding zullen jullie je
beloning (volledig) ontvangen." (Koran 3: 185)
Ze stopte, doordacht. Toen vroeg ze: "Geloof jij in de dood?"
"Natuurlijk doe ik dat."
"Geloof je dat je verantwoordelijk zult zijn voor alles wat je doet,
ongeacht hoe klein of groot?"
"Ja, maar Allah is Vergevingsgezind en Genadevol en ik heb nog een
lang leven te gaan."
"Houd op Hanan. ben je niet bang voor de dood en de abruptheid
ervan? Kijk nou naar Hind. Zij was jonger dan jij, maar zij overleed
in een auto- ongeluk. En kijk naar die en die, en naar die en die...
De dood kent geen leeftijd en je leeftijd kan nooit bepalend zijn
voor wanneer je zult overlijden."
De duisternis van de kamer vervulde mij met angst. "Ik ben bang van
het donker en nu heb je me bang gemaakt voor de dood. Hoe moet ik
nou gaan slapen? Nora, ik dacht dat je ons beloofd had om met ons op
reis te gaan, in de zomervakantie."
Wat een uitwerking. Haar stem brak en haar hart beefde. "Ik zou dit
jaar wel eens een hele lange reis kunnen gaan maken, Hanan, maar dan
ergens anders naartoe. Heel misschien. Al onze levens zijn in de
handen van Allah en tot Hem behoren wij allen."
Mijn ogen zwelden op en de tranen vielen langs beide wangen naar
beneden. Ik dacht aan de griezelige ziekte van mijn zus, hoe
doktoren mijn vader hadden verteld dat er niet veel hoop meer was
dat Nora deze ziekte zou overleven.
Maar háár was niets verteld. Wie had het haar laten weten? Of kon ze
gewoon de waarheid voelen?
"Waar denk je aan Hanan?" Haar stem was scherp. "Denk je dat ik dit
alleen zeg omdat ik ziek ben? Uh- uh. Ik zou mogelijk nog langer
leven dan de mensen die niet ziek zijn. En jij Hanan? Hoe lang denk
jij nog te leven? Twintig jaar misschien? Veertig? En dan?" In het
donker reikte ze uit naar mijn hand en kneep er zachtjes in. "Er is
geen verschil tussen ons; we zullen allemaal deze wereld verlaten om
in het Paradijs te leven of in de Hel te verdoemen. Luister naar de
woorden van Allah: "En wie van de Hel weggehouden wordt en het
Paradijs binnengeleid wordt heeft waarlijk succes"(Koran 3: 185) "
Ik verliet de kamer van mijn zus verward, haar woorden suisden nog
in mijn oren: Moge Allah je leiden Hanan - vergeet je gebed niet.
Acht uur 's morgens. Geklop op mijn deur. Normaalgesproken word ik
dit om deze tijd wakker. Gehuil. Verwarring. O Allah, wat is er
gebeurd?
Nora's toestand is na el Fajr kritiek geworden. Ze hebben haar
meteen naar het ziekenhuis gebracht.
Inna lilahi wa inna ilayhi raji'un. (Tot Allah behoren wij en tot
Allah zullen wij wederkeren.)
Er zullen geen reizen worden gemaakt deze zomer. Het stond
geschreven dat ik deze zomer thuis zou doorbrengen.
Na en eeuwigheid.
Het was één uur in de middag. Moeder belde het ziekenhuis. "Ja, je
kunt haar nu komen zien." Vaders stem was omgeslagen, moeder merkte
dat er iets vreselijk verkeerd was gegaan. We vertrokken gelijk.
Waar was die korte weg waar ik altijd over wandelde? Waarom was die
nu zo lang, zo vreselijk lang? Waar was de geliefde drukte en het
verkeer dat me altijd de tijd gunde om links en rechts te kijken? Ga
nou uit de weg, allemaal! Mijn moeder schudde huilend haar hoofd in
haar handen, terwijl ze dua'a maakte voor haar Nora.
We arriveerden bij de hoofdingang van het ziekenhuis. Zij was op de
intensive care.
De zuster kwam naar ons toe. "Laat mij jullie naar haar toe
brengen." Terwijl we door de gangen liepen, ging de zuster maar door
over wat een lieve meid Nora was. Ze stelde moeder ietwat gerust dat
Nora's toestand beter was dan het die morgen was geweest.
"Sorry. Niet meer dan één bezoeker tegelijk." Dit was de intensive
care- afdeling. Door het smalle raampje in de deur en langs de rij
witte gordijnen ving ik een glimp op van haar ogen. Moeder stond
naast haar. Na 2 minuten kwam moeder naar buiten. Ze had haar tranen
niet meer in bedwang.
"Je mag naar binnen en haar groeten, onder de voorwaarde dat je niet
te lang met haar spreekt.", zeiden ze me. "twee minuten zou genoeg
moeten zijn"
"Hoe is het Nora? Gisteren ging het nog goed, wat is er gebeurd?"
We hielden elkaars hand vast, ze kneep argeloos. "Zelfs nu,
Alhamdulilah gaat het prima."
"Alhamdulilah.. maar.. je handen zijn zo koud."
Ik zat op haar bed en legde mijn vingers op haar knie. Ze duwde het
weg. "Sorry.. heb ik je pijn gedaan?"
"Nee, maar ik herinnerde me de woorden van Allah: "Waltaffatul saaqu
bil saaq" (en de benen (in doodsangst) zullen over elkaar liggen)
(Koran 75: 29)
"Hanan, bid voor mij. De eerste dag van het Hiernamaals zal ik
misschien erg snel tegemoet komen. Het is een lange reis en ik heb
niet genoeg goede daden voorbereid in mijn koffer".....
tje 
nu bijna 5 jaar later op 18 juni 2007 log ik voor het laatst uit, om dan ook nooit meer in te loggen als Soumaya1 Aan alle bekende wil ik zeggen, bedankt dat ik jullie heb leren kennen, en het gaat jullie allemaal goed
