Het was drie dagen geleden dat ik voor het eerst een berichtje kreeg van dit meisje. Ik had haar ontmoet tijdens het uitoefenen van mijn werk. Ze had problemen met het parkeren van haar eendje (bouwjaar 1979 dus belastingvrij) en hierdoor blokkeerde ze de weg, waardoor ik met mijn vuilniswagen d'r niet langs kon. Voor me op het troitoir, zag ik ongeveer 20 uitpuilende bakken die hoognodig geleegd moesten worden. Mijn hoofd begon te tintelen bij het heugelijke vooruitblik om deze leeg te schudden.
Ik voelde me langzaam aan boos worden op die klungelige meisje. Ik met mijn reuzebak had de gekste manouvres uitgehaald: in z'n achteruit had ik zelfs ooit over een fietspad gereden die kronkelde alsof ik een slokje teveel op had. Gelukkig overleefde een fietser een voorvalletje waarbij hij onder de truck belande. Sja hij was verstijfd van angst deelde die me achteraf mee, nou vraag ik je: dan ben je toch niet 100.
Maar goed uit woede stapte ik uit en liep naar dit afschuwelijke mens die geen kaas van autorijden had gegeten. Het raampje ging open en een paniekerige meisje begon tegen me te praten. "Sorry echt waar het spijt me, ik heb pas gisteren mijn rijbewijs gehaald dus het is effe behelpen", zei ze. "O dat geeft helemaal niets hoor, ik dacht mischien heb je hulp nodig", zei ik op mijn schijnheiligst. "Stap maar uit dan zal ik je laten zien hoe een echte man deze beestje parkeert", gooide ik er nog achterna. Ze stapte uit en net op het moment dat ik de deur met mijn hand aanraakte viel die eraf. Een echte mgarbah actie. Ze begon te gillen en ik trooste haar met de gedachte dat ik alle schade zou vergoeden. De Marokkaanse buren waren allemaal al uitgelopen, en in de verte zag ik al een knuppel in de lucht zwaaien (volgens mij haar vader). Ik gaf mijn nummer snel en rende als een gek weg.
Drie dagen geleden kreeg ik een sms'je met "hey klootzak, wacht maar als mijn broer je pakt ..."
o ja en ik heb ook een klein beetje gevoelens 
