Ik wist dat ik Zwanger was, maar ik verdrong de gedachtes. (wg.verhaal)

[Nawal-Zina]

UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up

[misz_farah]

topppiey,,ga snel verder

[Nawal-Zina]

Prachtig verhaal...begin verslaafd aan je verhaal te worden!!
Incha allah maak je het verhaal tot het eind af...

UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP UpUP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up UP UP Up

[Selene]

Notificatie!

[opasser22]

wowowow deze verhaal is mooi erg zielig en ik krijg kippevel meid ga snel door,
ik hoop dat alles goed is gekomen

gair inshallah

[Haageneesz]

hey dames bedankt voor al jullie reacties
vindt het persoonlijk echt heel fijn dat jullie je kunnen inleven in mijn verhaal,
ik zal inschallah zeker mijn verhaal tot het eind afmaken, mocht ik in de loop van de tijd op vakantie gaan, dan neem ik een hele dag vrij om mijn verhaal af te maken, ik zal jullie niet zo lang laten wachten.
voor de mensen die vroegen of het goed afloopt,
dat is voor mij een weet en voor jullie de vraag, wil het namelijk nog niet verklappen.
ik zal snel een vervolgje plaatsen

[AMSTERDAMMERTJ]

upp

[loveK]

kom op stadsgenootje :P

[Haageneesz]

ik doe me best

[zin_tharefecht]

[Haageneesz]

Ik wreef met me handen over mijn buik, appie kwam naast me zitten en hield me stevig vast,
Ik begon als een klein meisje te huilen want ik wilde mijn kind niet hier in Marokko verliezen, hoe zullen ze me hier aankijken als ik in het ziekenhuis aankwam met een miskraam zonder enige huwelijksakte.
Ik begon nog harder te huilen, ik kon niet meer stoppen en liet mijn tranen gaan, want het mocht nu. Appie’s armen voelde ik nu nog steviger over me heen, dit had hij nu niet moeten, doen de tranen bleven maar stromen, alles kwam nu over me heen, mijn tranen konden een riviertje vormen, mijn wangen waren rood van het huilen, me hoofd voelde warm aan, mijn oogleden waren opgezet, ik ging liggen op het bed, appie kwam naast me liggen, hij nam mij in zijn armen, hij begon zachtjes te zingen, hij had altijd al zo’n geweldige stem, maar ik had hem 1 keer horen zingen en dat was ook maar pure toeval, zijn woorden kwamen terecht in mijn hart, ik kreeg er kippenvel van, zijn stem drong door mij heen.
Hij bleef zingen totdat ik in slaap was gevallen, de volgende ochtend stond ik vermoeid op, ik was moe en had barstende hoofdpijn,
Even keek ik om me heen waar ik was en toen herinnerde ik me wat er gisteravond was gebeurd, snel greep ik weer naar me buik de pijn leek te zijn verdwenen, ik stond op en liep snel richting het toilet om te kijken of ik wat bloed had verloren.
Tot mijn grote verbazing lag er niks, was mijn kind toch ongedeerd,
Ik ging op het bankje zitten die vlak naast ze bed stond en keek hem aan terwijl hij sliep.
Na enkele minuten werd hij wakker, hij vroeg hoe het met me ging, ik reageerde er cool op.
Hij kwam naast me zitten en bood zijn excuses aan over gisteravond,
‘’Zand erover’’ zei ik bot en stond snel op, nam een koude bad,
hij liep mij achterna en vroeg of ik zin had om naar het strand te gaan, ik weigerde ik had liever dat hij me naar huis bracht, ik wilde tot rust komen,
Hij vond het oké en reed richting mijn verblijfplaats, toen ik uitstapte gaf hij me een kus op me voorhoofd.
De dag erna ging als een speer voorbij, appie kwam vaker op de dag langs me hotel om te checken of het nog altijd goed met me ging.
Ik vond het wel lief maar ergens begon ik hem te haten, hij wilde namelijk mijn kindje dood hebben,
Het was onze laatste dag in Marokko, ik maakte er volop gebruik van, we bleven uren met ze alle op het strand om nog goed bruin te worden, we zouden in de nacht vertrekken, dus gingen we in de avond met ze alle uitgebeid eten, daar zaten we ook weer uren, we besloten om maar eens afscheid te nemen van tanger en liepen richting het hotel,
Snel pakte we onze spullen bij elkaar, nog 1 laatste blik.
We liepen naar buiten daar stond ap op ons te wachten, ik stapte achterin, verbaasd stond iedereen te kijken, hij zei er niks van, we reden richting het vliegveld,
‘’Dit was het dan’’ zei hij me een zielige blik in zijn ogen, me koffer had ik vast in me hand, met een tas over me schouder heen,
‘’Is het goed als ik je even nog mag knuffelen’’ zei hij zo lief.
‘’ik heb het liever wel maar doe dat maar niet’’ zei ik
hij keek me verward aan, ik wilde hem niet meer te dichtbij laten komen,
‘’Ik bel je wel vanuit Marokko’’ zei hij
Ik wilde dit niet, hij moest mij verder met rust laten, hij werd boos.
‘’Dat gaat niet meer’’ schreeuwde hij, pakte me bij me arm beet.
‘’Je draagt mijn kind verdomme’’ zei hij boos
Ik duwde hem weg pakte me spullen bij elkaar er liep richting mij zus en de rest.
Na een uur konden we weg,
Voordat ik hem niet meer in het zicht kon zien gaf ik hem nog 1 blik, glimlachte en gaf hem een handkusje, hij deed vervolgens hetzelfde en seinde dat hij van me hield.
En daarna verdween hij uit het zicht.
Ik zat dit keer weer bij het raam en keek naar buiten, de dagen in Marokko leken zo snel te zijn gegaan, sloot mijn ogen en viel na enkele minuten in slaap,
Helaas werd mijn slaap verstoord door de pijn in mijn buik, ik voelde overal steken en krampen, ik had mijn handen bij mijn buik en bleef naar buiten staren, ik durfde geen geluid te maken, ik had zo’n enorme pijn, boog me hoofd naar beneden op mij benen en beet op me lip, ik kon het niet meer aan en liep vervolgens richting de wc.
Daar heb ik mijn tranen uiteindelijk laten gaan, wat was er met me?
Vanwaar deze onverklaarbare pijn?

[opasser22]

wow ga snel verder

[chamalya]

ga verder
xx h

[Haageneesz]

Eindelijk was ik in Nederland aangekomen,
Thuis werden we van harte verwelkomd, waar ik totaal geen zin in had, ik liep richting mijn kamer, plofte neer op me bed, ik wilde het liefst me ogen dichtdoen en na 9maanden weer ontwaken,
Na een paar uren werd het donker, ik hoorde de voetstapjes van laila naar boven komen, ik ging snel op me buik liggen en sloot me ogen, even probeerde ze me wakker te maken, maar dat was een onbegonnen zaak.
Na een paar seconden had ze de hoop opgegeven en verliet mijn kamer,
Ik voelde me schuldig maar ik had opdat moment geen zin in iemand, wilde gewoon even alleen zijn, naar buiten staren, de wind die over me haren waait, ik wilde stilte.
Mijn raam stond open ik ging op het randje van het venstertje zitten en keek naar buiten,
Ik keek naar de maan en deed een wens, mocht er echt een god zijn dan zou hij me wens in vervulling laten komen, ook al had ik me hele leven lang fouten gemaakt.
Ik was nu 9weken zwanger, mijn buikje was gegroeid, als ik voor de spiegel stond bewonderde ik mijn buikje, het maakte me blij, dit was het enige wat mij in de avond toch nog een goed gevoel gaf, het maakte me aan het lachen en bleef uren naar mijn buikje staren,
Over een weekje zou appie weer terug komen naar Nederland, ik verheugde me er wel stiekem op, ik probeerde die gevoelens te onderdrukken maar het lukte niet.
De haat die ik daar in Marokko voor hem kreeg was verdwenen het was omgezet in gemis.
De volgende ochtend toen ik wakker werd, maakte ik een afspraak bij de huisarts voor de onbekende pijn die ik had, ik kon dezelfde dag gelukkig nog langskomen.
Ik reed richting mijn dokter, eenmaal in zijn kantoor deed ik mijn verhaal.
Vertelde hem over mijn val en de pijn in het vliegtuig.
Hij zou een ego maken, maar ik hoefde me nergens zorgen om te maken, het zou volgens de dokter door de val komen die even pijn deed, de pijn die ik daarna zou krijgen, de krampen in me buik zou van de stress zijn.
Ik kreeg een verwijs briefje voor het ziekenhuis en wilde het liefst vandaag nog langs. Maar dat kon helaas niet, de dokter vroeg naar mij plotse beslissing, ik draaide eromheen want ik was er namelijk nog altijd niet helemaal zo zeker van,
De dagen erna vlogen weer eens voorbij, appie arriveerde van zijn vakantie,
Ik zou lang hem gaan en nam wat te eten voor hem mee, bij hem thuis aangekomen kreeg ik een rare gevoel, alles kwam weer terug, hoe het hier gebeurde, hoe we hier de liefde bedreven, ik miste die tijd, ik ging op zijn schoot zitten met mijn armen over zijn schouders heen, hij droeg me naar boven en leegte me neer op het bed,
Knoopte mij blouse los, en trok mijn rokje uit, mijn panty’s gingen ook uit voor ik het wist lag ik naakt, hij trok zijn kleren uit en begon me overal te zoenen.
Mijn hart was opdat moment zo zwak, ik had mijn gevoelens totaal niet in de hand en liet hem zijn gang gaan, de dag zou ik weer bij hem overnachten.
We lagen inelkaars armen op het bed,
Hij manipuleerde me met zijn woorden en ik viel in zijn val.
Want nu was ik er 100% van overtuigd dat het weg moest.
Het kindje moest weg. Want het zou toch door niemand worden geaccepteerd
Na een enkele dagen stonden we bij een abortus kliniek.
Vandaag zou het weggaan,
Ik werd geholpen door een chantal die zo kil was, ze gaf de informatie die ze hoorde te geven, in haar gezicht was geen ene emotie te lezen, zo kil en koud,
Zelfs appie stond er van op te kijken, er was ook geen verdoving die je kon krijgen.
De abortus duurde slechte enkele minuten, het was naar paar minuten door middel van een apparaatje weggezogen.
Ergens voelde ik me opgelucht toen ik naast hem in bed lag, Maar de spijt die er toen opdat moment naar boven kwam, deed verschrikkelijk veel pijn.
Ik realiseerde me pas opdat moment dag het echt weg was,
Mijn hart brak in stukken ik voelde zo’n enorme pijn in me hart.
Appie stelde me gerust en zei dat het wel goed zou komen, maar hij kon mij pijn helaas niet voelen,
Ik sloot mijn ogen en probeerde in slaap te vallen, na een paar uur werd ik wakker,
Liep de trap af naar beneden, schonk een glas melk in en ging daarna op de bank zitten,
Me buik voelde leeg aan, mijn hart was gebroken en ik had overal pijn.
De tranen begonnen nu te komen.
De spijt die naar boven kwam was zo pijnlijk.
Ik zat uren op de bank en de zon begon langzaam op te komen,
Had tranen in me ogen, het is gebeurd en ik kon de tijd niet keren,
Toen het weg was, merkte ik pas wat ik kwijt was,
De dagen erna kreeg ik slaaploze nachten ik kon het helaas geen plaatje in me hart geven.
Ik kon er met niemand over praten, de pijn bleef ik behouden.
Door de enorme pijn werd ik geconfereerd met het feit was ik had gedaan.
De tranen stroomde over me gezicht,
De volgende dag zat ik bij de dokter, vertelde hem over de pijn, hij vertelde me dat het wel eens voorkwam bij een abortus en gaf me dus was pijnstillers mee.
De weken erna was ik afhankelijk van de pijnstillers, de pijn leek er niet van weg te gaan,
Weer maakte ik een afspraak bij de dokter nu kreeg ik wat zwaardere pijnstillers, deze keer werkte ze voor een korte tijd want na 2 maanden kreeg ik weer krampen in me buik.
Appie vond het niet normaal dus hij maakte een afspraak bij zijn dokter voor me,
Het was een heel sociale lieve vrouw, ze hielp me overal waar het nodig bij was, ik kreeg een verwijs briefje voor het ziekenhuis daar zouden ze gaan kijken wat er met me aan de hand was.
Ik voelde dat er iets niet goed was, ik had opeens zo’n rare voorgevoel.
Mijn hart ging er sneller en harder van bonzen toen ik het briefje aanpakte.

[jeweetzelff]

ga snel verder