moeder....
langzaam rollen de tranen over m'n wangen
tranen van verdriet
er zitten emoties in gevangen
wanhopig probeer ik je blik te ontwijken
sla mijn ogen vernederd neer
ik durf je niet recht in de ogen te kijken
teleurstelling is aan je stem verbonden
en dan realiseer ik me
ik heb het vertrouwen voor altijd geschonden
en ik wilde dat je boos werd
dat je schreeuwde hard en luid
maar alles wat je doet is kijken, uit je mond komt geen geluid
ik weet het, ik heb fouten gemaakt
ik heb je diep gekwetst
ik heb je onherstelbaar, recht in het hart geraakt
hoe heb ik ooit kunnen denken dat het verborgen blijven zou
heb ik echt durven hopen
dat het te begrijpen was voor jou?
je dacht dat je me kende, maar wat ik deed hield ik stil
je eigen vlees en bloed
maar wat een wereld van verschil
ik heb uren liggen huilen, de tranen bleven stromen
m'n hart vervuld van spijt
ik heb gebeden tot Allah, of het ooit nog goed kan komen
de tijd heelt alle wonden
zou het waar zijn, heel misschien...
maar ik weet lieve moeder,
de littekens zul je altijd blijven zien