Ik ga jullie hier een waar gebeurd verhaal vertellen net als al mijn andere verhalen is dit waar gebeurd.
Ook al ga je nu misschien juist het verhaal lezen, wil ik toch van te voren waarschuwen dat dit verhaal niet geschikt is voor jeugdige lezers en ook niet voor mensen die niet sterk in hun schoenen staan, het is namelijk een naar en gruwelijk verhaal.
Dit verhaal gaat over het verlies van mijn beste vriend, die hier Abdul zal heten en de reden waarom ik niet in Allah geloof.
Vanaf het eerste moment dat ik met Abdul omging was het opvallend hoe vaak we hetzelfde dachten, zeiden en deden. Van onze ouders die dezelfde waarschuwingen op hetzelfde moment aan ons gaven en dezelfde dingen op hetzelfde tijdstip aan het doen waren tot bijvoorbeeld tegelijkertijd de zelfde lieve woorden zeggen om een meisje gerust te stellen omdat we allebei zagen dat ze op dat moment plaatsvervangend schaamte gevoel had want haar vriendin was dom aan het doen. Dezelfde operaties, voor dezelfde sportblessures, ondergaan op de zelfde leeftijd etc. etc.
Wanneer je bijna 4 keer per dag tegelijk hetzelfde zegt en tientallen keren de 1 net iets eerder is dan de ander, krijg je echt het idee dat je gewoon dezelfde intuïtie en zelfs het zelfde onderbewustzijn heb. In het begin was het af en toe echt angstaanjagend en keken we elkaar wantrouwend aan van neem je me nou in de maling of wat?????? Toen we weer eens tegelijk het zelfde zeiden keek Abdul me vaag aan en zei”Wat ben jij eigenlijk” Ik schoot in de lach en zei “haha Ja ik heb me ook af zitten vragen of jij van Mars komt ofzo niet normaal man”
In de jaren daar op volgend zouden we zo’n goede vriendschap opbouwen, zo goed heb ik het tot de dag van vandaag niet eens in films en in boeken beschreven gezien……… Wanneer iemand een bevestiging van jezelf is kan je met recht zeggen life’s magic ……
Ik kan natuurlijk kilometers tekst wijden aan het magic duo wat we waren en dat geen mens(groep mensen) tegen ons op kon en alles wat wilde altijd voor elkaar kregen etc………en al die duizenden uren die we door brachten terwijl we diepzinnige gesprekken voerden…… Maar die verhalen sla ik voor nu even over…..
Tuurlijk was er ook verschil, Abdul was Moslim, maar dit was voor mij dan (uiteraard) ook iets waar ik meer van wilde weten. Ik stelde dus veel vragen over de Islam aan Abdul en kwam langzaam maar zeker tot de conclusie, dat in vergelijking met het christelijke geloof, wat voor mij niet meer dan een makkelijke verklaring en aantal zakelijke leefregels was, de Islam een grote waarheid bevat en een geloof is waar in, naast leefregels, ook zorg wordt gedragen voor emotionele reinheid en rust van de ziel. Ik wilde Moslim worden, ik zou Moslim worden,Abdul had al een begin gemaakt om mij te leren bidden. Dit was mijn levensweg, onze levensweg ik zou Moslim worden en samen met Abdul een huis in Marokko kopen waar onze kinderen samen op zouden groeien… Er was al besloten dat hier in Nederland met al zijn duivelse verleidingen voor ons nooit op een goede manier te leven viel………… Dit was dan zeg maar mijn meer dan interesse in ons verschil ………..
Op een dag vroeg Abdul mij in eens uit het niets “ben jij vroeger toen je klein was mishandelt?” Vond het een verwonderlijke vraag en dacht er een tijdje over na en zei toen “nee niet echt dat ik het me kan herinneren ja heb wel eens klappen gevangen als je dat bedoelt?” Abdul “Niet dat je kan herinneren ? Ze zeggen wel dat je sommige dingen, erge dingen wegdrukt????? Ik “ Zo zit mijn hoofd niet in elkaar Abdul dat moet jij toch weten maar ik zat wel omdat ik aan dat wegdrukken dacht wat langer na te denken.”
Abdul”Ja ik weet hoe je hoofd in elkaar steekt daarom juist…..Ik bedoel het niet verkeerd het is alleen omdat onze levens etc zo op elkaar lijken dat ik dacht…………………….. Er is bij mij gewoon wat ergs gebeurd vroeger…….. Maar ik wil daar een andere keer met je over praten………” Ik “voor alles is er een goed moment ik weet dat ik het niet hoef te zeggen maar zeg het toch als je wil kan je het aan me vertellen.” Abdul “ Weet ik … dank je wel man”
Een aantal dagen later toen ik weer samen met Abdul was gingen we in een parkje zitten om het patatje wat we gehaald hadden op te eten. We aten allebei in stilte wetend dat er zo iets te bepraten was……………… Toen we klaar waren met eten zei Abdul “ik ga je nu iets vertellen ….. iets ergs, iets wat mij jaren geleden gebeurd is…. Ik heb dit nog nooit aan iemand verteld en…. Ik weet dat ik jou kan vertrouwen……. Ik heb het idee dat het goed voor me is dat ik het aan jou vertel……… Eerst kon ik niet bedenken wat jij nou met mijn probleem moet maar ik begin er helemaal dol van te worden ……. “
Ik “ Hey Abdul je ben mijn vriend en als jij er dol van wordt of ik het weet of niet wordt ik ook dol………..”
Er viel toen even een stilte waarin we allebei nadachten toen vervolgde Abdul zijn verhaal.