Salam oe Halaikoem
Het leven is iets raar vind je niet.
Ramadan is de leukste periode van het jaar, de uren vliegen voorbij en de momenten dat we samen zijn duren een eeuwigheid. Maar 1 jaar zal ik nooit vergeten.
We zaten juist in onze examen periode, december 2000 was het ik weet het nog heel goed alsof het gisteren was.
Alles verliep de normale gang van zaken, moeder begon al met het klaarmaken van eten, wij bereiden ons voor het examen voor de volgende dag, en pa was de Koran aan het lezen.
Maar dit jaar was anders, mijn moeder voelde zich niet zo goed, ze had bronchitis.
Maar die dag voelde ze zich beter, ze moest en zou gaan bidden, omdat ze al een paar dagen niet was gegaan.
Iedereen was het huis uit en ik kon me eindelijk weer concentreren voor men examen.
Opeens hoorde ik een bel, ik opende de deur, en zag een man die ik niet kende, ik hield de deur op een kiertje uit schrik.
De man bleef constant achter mijn vader vragen, maar hij was er niet.
Ik zei dat hij het maar aan mij moest zeggen en dat ik het zou verder vertellen.
Opeens hoorde ik een zin, dat de rest van mijn leven zou veranderen:
"JE MOEDER LIGT IN HET ZIEKENHUIS"
Ik gooide de deur dicht en vloog naar boven en riep:
"NADIA, NADIA!!! ONS MOEDER LIGT IN HET ZIEKENHUIS"