.Geplaatst door alialLieste dagboek
Vrijdag 7 maart
Een diepe droefheid daalde vandaag over me heen. De reden kan ik niet verklaren. Ik weet niet waarom, maar ik voel me zo eenzaam. Raar hé, zoveel mensen die je omringen en toch je zo alleen voelen. De schrijnende pijn van binnen is zo diep. Dat ik echt niet meer weet wat ik moet aanvangen met mij zelf. Het ergste is dat niemand het ziet of weet. Het is net alsof ik een masker draag. Het is een instinctieve reactie van me geworden. Ik ben gesloten geworden sinds die .... Ik krijg het zelfs niet op papier geschreven. Soms denk ik dat mijn moeder niet van me houd, zelfs haat. Klinkt behoorlijk hard, maar ja zo is het leven van mij nu eenmaal. Het is de enige verklaring voor haar houding tegen over mij. Het is net alsof ik haar dochter niet ben, misschien een vreemde. Ik ben niet blind hoor! Ik zie best wel hoe lief ze is voor mijn broers en mijn zus. Altijd die koele blik en afstandelijke houding. Van kinds af aan heb ik nog nooit een zachte en tedere kant van haar gezien tegen mij. Nog nooit een knuffel of een zoen op mijn voorhoofd. Wat heb ik haar ooit misdaan, dat ze me zo haat. Ik kan deze situatie echt niet meer aan. Ik heb dit met tranen geschreven.
Ik ga stoppen, want ik kan niet meer.
Hey mensen laat me weten wat jullie ervan vinden. Het is verhaal is volledig fictief, dus het is niet mijn dagboek ofzo. Ik hoop dat jullie het mooi zullen vinden.
Wa salaam groetjes alial