Dit verhaal gaat over, Hamza Hij is 23 jaar,
Daar lag ik helemaal alleen thuis op bed, Met een fles bacardi in mijn handen. Het leven was ik zat, Mijn leven stelde niets voor zonder haar.
Eenzaam en alleen, bekijk ik onze foto's, De foto 's die we samen op het strand hadden gemaakt. Haar lach, haar ogen, pffff ze maken me gek. Hoe kon ik ooit zo dom zijn, Hoe kon ik haar ooit pijn doen, Hoe? waarom? Die vragen speelde dagelijks in mijn hoofd. Het leven had geen zin meer, Zij was mijn leven, en haar ben ik nu kwijt, en dat komt allemaal door mij.
Ik neem snel een grote slok van mijn bacardi, en ik kijk naar de telefoon in de hoop dat mijn telefoon zou overgaan, en dat zij het zou zijn. Maar tevergeefs, Het is nu al 1 maand uit. Ik heb sindsdien niets meer van haar gehoord. Geen belletje, geen Smsje, Helemaal niets.
''..Gatver, was is drank vies..'' zei ik hard, Ik had nooit gedronken in mijn leven. Maar om dit verlies, onder ogen te kunnen zien, moest ik wel drinken. Ik wil er niet meer aan denken, het maakt mij kapot..!
Mijn hart sterft langzaam af, Ik moet er niet aan denken, om mijn leven te leven zonder haar..
Weer nam ik een slok van de bacardi, Ik voelde me licht in mijn hoofd.
Ik leg de fles neer, en ik ga liggen op bed. Ik sluit mijn ogen, en ik zie haar voor me. Haar lieve ondeugende lach... Die zo mooi was.
Haar mooie lieve ogen,
Ik open mijn ogen, Ik kan er niet tegen, Ik moet haar bellen,
Ik pak mijn telefoon en ik draai haar nummer...
Opeens hoor ik een muziekje....Ze had een muziekje in haar voicemail gedaan.
Je hoorde Het nummer van Ihaab toufik.. '' Inscha, inschaniee matoelishi ( vergeet me, vergeet me, en kom niet terug..)
Mijn hart brak in duizend stukjes.. Ik gooi keihard de telefoon tegen de muur aan, En mijn tranen stroomden naar beneden...