~*~zina~*~

[Lieve_Najat]

....

[Samiratje_Lady]

waar blijf je nou???

[bent_chamal]

piep piep piep

[safiyarabia]

He, daar ben ik weer.
Ik heb echt zo´n drukke tijd achter de rug en daarom heb ik niets kunnen plaatsen.
Ik ga nu het einde van het verhaal in een keer plaatsen. Ik ga verder met het laatst geplaatste vervolg.
Ik weet alleen nog niet wanneer ik aan ruwe diamant 2 kan beginnen, ik denk dat dat is zodra ik mijn propedeure binnen heb. Dan zit ik safe betreft mijn opleiding. Het zal rond januari zijn.
Een vriendin van mij, wie dit ook is overkomen en mij heeft geholpen is het nu nog aan het lezen.

Groetjes, dikke kus, Safiye

[safiyarabia]

Salah

De transfer was bij de reis inbegrepen. Vanuit het vliegveld werden we naar het hotel gebracht dat zo goed als midden in het centrum lag. Tot aan de stad reden we met de auto, vervolgens stapten we over op een watertaxi. In Venetië stad was het namelijk verboden gebruik te maken van een bus, auto of ander motorvoertuig. Dat wist ik niet, maar gelukkig wist de hostess dat wel.
”Venetië telt 409 bruggen waaronder de brug der zuchten.” Vertelde de hostess. Vrolijk vertelde ze hoe criminelen die de doodstraf of eeuwige opsluiting te wachten stonden, op die brug hun laatste blik op hun vrijheid wierpen. Vaak passeerde er dan een gondel onder de brug waar hun vrouw in zat. Ze slaakten dan een laatste zucht en liepen vervolgens door naar de gevangenis. Niet echt het meest romantische verhaal voor een pas getrouwd stel, maar wat moest ze anders vertellen? Jamila en ik hadden elkaar enkele keren bedenkelijk aangekeken en lachten erom. De hostess had niets in de gaten en vertelde vrolijk verder op bijna zingende toon.
”Heeft Roudijk misschien een ander vak gekozen?” Vroeg Jamila me melig terwijl ze een paar traantjes wegveegde. “Ik zit te huilen van het lachen!”
”Ik zie het. Je overleeft het toch wel hoop ik.”
”We zijn er!” Riep de hostess in het Engels naar ons. We sjouwden te koffers van de boot en liepen het hotel binnen via een van de 409 bruggen. Er werd ingecheckt en we kregen, heel toepasselijk kamer 409.
”Oh het is hier zo mooi! Jammer dat het al midden in de nacht is, anders had ik wel een wandeling willen maken.” Zuchtte Jamila die haar jasje uittrok en haar schoenen naast de deur zette zoals thuis. Ik deed hetzelfde en volgde haar naar het balkon. Samen keken we uit op honderden straten van water met lichtjes die huizen waren. Uit zichzelf nam ze mijn armen en legde die om haar schouders. Even bleven we zo staat, tot we een klok twaalf uur hoorden slaan.
”Kom, we gaan slapen.” Besloot Jamila. Ze draaide zich om, gaf me een kusje en liep naar binnen. Nu bekropen de zenuwen me pas echt.
Jamila ging als eerste douchen. Ze kwam omgekleed en wel uit de badkamer. Ik slaakte een zucht van opluchting. Als zij het zo deed, kon ik dat ook zo doen. Eveneens ik kwam omgekleed de douche uit. Jamila zat op bed.
”Kijk nu eens naar ons Salah! We zijn getrouwd en durven niet eens naakt in dezelfde kamer te zitten.” Een giechel volgde. “Het is toch de gek om los te lopen!”
”Durf jij je dan uit te kleden?” Ze keek een beetje sip naar haar voeten. Haar tenen maakten een soort van ‘wave’ beweging. Ik schoot keihard in de lach.
”Wat lach je? Jij durft je ook niet in het niets te laten zien! Schiet op, trek je kleding uit. Ik doe het ook. Promise!”
”Gelijk oversteken!” Maakte ik ervan. Ik kon dat echt niet als zij zat te kijken.
”Vannacht leven we als nudist!”
”Als wátte?” Vroeg ik. Nog nooit in mijn leven had ik dat woord gehoord.
”Als nudist.” Vertelde Jamila terwijl ze haar broek uitrok. “Mensen die naakt leven. Dag en nacht, zomer en winter.”
”Ga weg! Bestaan zulke lui echt?” Vroeg ik. Jamila knikte en wees op mijn short. Alsof ze wilde zeggen: ‘Die gaat ook uit! Je ontkomt er toch niet aan!’ Ik wees even zo kinderachtig op haar ondergoed, maar ik durfde niet te kijken toen ze dat uittrok. Nou, daar stonden we dan. Jamila stond aan de ene kant van het bed, ik aan de andere. Met een hoofd als een tomaat wierp ik dan uiteindelijk een blik op haar. Pfff!
”Nou, was dat nu zo moeilijk?” Ze nam plaats op het bed en ging liggen.
”Nou… ik vond het best wel… Eh… Moet ik ook gaan liggen?”
”Tenzij je staande wilt slapen. Kom nu maar hier, gekkie!” Giechelde ze. Voorzichtig ging ik naast haar liggen. Eerst lag ik zo stijf als een plank op dat bed, maar al snel was het ijs weggesmolten en nam ik weer menselijke vormen aan. Jamila had haar hoofd op mijn schouder gelegd. Haar arm lag over mijn borst. Mijn arm was verdwaald over haar rug en zij. Jamila, die ook al in het vliegtuig had geslapen, sliep nu weer binnen een paar minuten. Ik had nu even de tijd om na te denken. Waar had ik me zo druk om gemaakt? Er was niets gebeurd, ook al lagen we hier spiernaakt op hetzelfde bed. Vannacht leven we als nudist, had Jamila gezegd. Pipo! Zou deze spanning elke avond aanwezig zijn? Of zou het wegebben naar een paar avonden? Ik vertrouwde maar op het laatste. Nu ging ik slapen. Het was een lange dag geweest en er was weer veel gebeurd.

[safiyarabia]

Jamila

Ik werd alweer vroeg wakker die ochtend. Salah sliep nog. Hij lag op zijn buik gekanteld met een arm over mijn buik en zijn hand die mijn zij vasthield. Even verscheen er een glimlach op mijn gezicht. Hij zag er zo schattig uit! Als ik dat tegen Salah durfde te zeggen, ging hij mokken. Hij wilde nooit schattig zijn. Dat was voor kinderen.
Ik draaide me met mijn gezicht naar hem toe en wreef met mijn vingertoppen over zijn gemillimeterde haar. Het voelde vreemd aan. Heel zacht, alsof mijn vingers op lucht dreven. Salah bleef doorslapen en ik bleef naar hem kijken, terwijl ik nadacht over wat we vandaag konden gaan doen.
We konden misschien met de watertaxi door de stad gaan en zo alles een beetje verkennen. Toen ik door het raam naar buiten keek zag ik het zonnetje naar mijn zwaaien met stralen van goud. Dromend lag ik daar op bed te denken hoe het leven zou zijn als we hier over tien jaar weer terug kwamen. Wat zou er veranderd zijn? Zouden we kinderen hebben? Zouden we oud geworden zijn? Zouden we… Of zou alles nog precies hetzelfde zijn als nu?
Een voor een opende Salah zijn ogen.
”Zo, daar ben je dan eindelijk.”
”Ja. Daar ben ik weer. Jij ook gelukkig!” Opnieuw verscheen er een glimlach om mijn mond. Mijn hand ging van Salahs hoofd via zijn nek en schouder naar zijn arm waar die bleef rusten.
”Ik kan niet geloven dat ik heb geslapen. Gisterennacht was ik zo gespannen als een veer.”
”Niets van gemerkt. Blijven we liggen of gaan we de stad in?” Vroeg ik hem.
”We gaan de stad in.” Antwoordde hij, maar toen ik wilde opstaan, hield hij me vast. “Aan de andere kant vind ik het best fijn zo. We blijven nog even liggen.” Brutaal zoals ik het niet van hem verwachtte, kwam hij dicht tegen me aanliggen. Het was inderdaad fijn zo. Gewoon tegen elkaar aanliggen. De warmte die van hem uitging overspoelde me aan alle kanten. Salah gaf me kusjes op mijn voorhoofd, wangen en mond. Zo lief gewoon, dat ik bijna zei dat hij schattig was. Nog op het laatste moment kon ik me inhouden.
Toen was het toch echt tijd om op te staan. We moeten onze kostbare tijd hier niet verspillen met het bekijken van onze hotelkamer.
Na een lekker ontbijtje verlieten we het hotel en gingen met de taxi naar het plein met de duiven. Onderweg bekeek ik elk huisje met de ogen van een echte toerist. Dat was ook niet gek, want zo veel water en zulke huisjes zag je werkelijk nergens!
”Oh kijk, daar is een brug! En daar nog een. En zie je dat gele huisje?”
Naast ons zat een Venetiaans stel dat mijn reacties blijkbaar meer dan grappig vond. Het meisje lag dubbel van het lachen en de jongen keek met een strak gespannen gezicht, om maar niet in lachen uit te barsten, de andere kant op.
”Jamila, doe normaal! Mensen gaan denken dat ik getrouwd ben met een zotje!”
”Dat ben je ook, dus er valt niets verkeerds te denken.” Besloot ik en ging gewoon door met mijn praktijken.
Uiteindelijk kwamen we op het plein met de duiven waar je pakketjes met zaad kon kopen. Die gekke duiven hadden toch nooit genoeg, dus je kon maar voeren wat je wilde.
Voor de grap legde ik wat zaad bij Salah op zijn schouders en in zijn handen. Hij moest zo blijven staan tot er duiven op hem kwamen zitten, zodat ik een foto kon maken. Al snel was hij bedolven onder de duiven en stonden er magnifieke foto’s op het toestel.
”Jij ook.” Begon Salah, maar ik zette het snel op een rennen. Geen duiven op mijn hoofd. We vroegen die dag aan verschillende mensen om een foto van ons te maken, en dat deden ze ook.
”Wat een plein hè! En dan gaan ze in Nederland trots op die paar duiven in Amsterdam! Pfff!” Salah die nog nooit in Amsterdam was geweest, vanwege zijn vader, had geen idee waarover ik het had. Tegen de avond zochten we een klein restaurantje op waar we wat aten en waar we vervolgens de hele avond bleven hangen om de lekkernijen van Italië dan wel Venetië te keuren.
Heel laat pas keerden we terug naar het hotel. We dronken nog een laatste drankje en vertrokken vervolgens naar onze kamer. Ik had me echt vermaakt deze keer met Salah. Het viel me op dat, sinds ik alles wist, er ook nooit meer een onenigheid of ruzie tussen ons was geweest.

[safiyarabia]

Jamila

De dag hierna gingen we naar verschillende wijkjes van de stad. Elke wijk had wel een ander bezienswaardigheid. Ook bezochten we een aantal kerkjes die hier in Italië zeer beroemd waren. Tja, het was een door en door Katholiek land. Er was echt geen moskee te bespeuren!
Daarom hielden we het bij een paar kerkjes en liepen daarna over talloze bruggetjes.
”Heb jij wel eens een Amerikaanse soap goed bekeken?” Vroeg ik Salah. Hij schudde zijn hoofd.
”Nou, als ze daar naar Venetië gaan, regent het daar altijd. Dat is namelijk om voor al die Amerikanen te verklaren dat er zo veel water is in deze stad. Zonder zo veel regen, zouden er namelijk gewoon straten zijn, maar die worden hier weggespoeld.”
”Wat een belachelijke verklaring! Ik heb nog geen druppel regen gezien!”
”Probeer dat maar eens aan een Amerikaan te vertellen!”
Salah lachte en stelde voor om even naar het hotel te gaan om ons op te frissen zodat we er ’s nachts weer tegenaan konden. Ik vond dat wel een goed plan en dus stemde ik in.
Het meisje achter de balie gaf ons de sleutel. Boven nam ik een douche en Salah volgde. Ik had me net weer aangekleed toen hij er weer onderuit kwam. Als ik hem zo zag, hij schaamde zich intussen niet meer zo erg, werd ik altijd warm van binnen. Ik moest dan ook grote moeite doen om niet te staren of weg te smelten. Nu ook weer zat ik uitgebreid naar hem te kijken.
”Kan het ook wat minder?” Vroeg Salah die zich wilde gaan afdrogen. Lachend draaide ik mijn hoofd naar de raam, maar ik kon me niet bedwingen om vanuit mijn ooghoek een blik op hem te werpen.
”Nou, dan kijk maar voluit!” Zuchtte hij opeens. “Je kijkt toch wel.”
Betrapt liet ik mijn hoofd met vuurrode wangen naar beneden hangen. Salah schaterde het uit.
”Wat ben je toch ook een ding hè! Míjn ding!” Hij sprong op het bed en kroop over me heen waarna hij me begon te zoenen.
”Hè bah Salah! Je bent nog nat! En naakt! Schaam je!” Toen moest hij nog harder lachen. Daar zat ik dan met mijn goede gedrag. Eerst dwong ik hem zich niet te schamen, nu was hij niet meer te houden. Mafketel! Nog steeds zoende hij me en ik gaf mijn verzet op. Wat viel er ook verzet te bieden? Mijn verdediging was week voor hem.
”Juist ja.” Lachte hij weer toen ik mee deed met hem. Mijn wangen waren nog steeds lichtjes rood van daarnet. Ik was zó betrapt met mijn stiekeme gegluur naar hem. Ik liet me door hem onderuittrekken op het bed en daar lag ik dan onder hem. Salah streelde door mijn haar en aaide lief over mijn wangen.
Kusjes in mijn nek bezorgden me koude rillingen. Aan mezelf merkte ik dat ik meer wilde, maar ik wachtte op hem.
En opeens, opeens kwamen we op het ‘point of no return’.
”Het is weer zo ver.” Fluisterde Salah en ik wist precies wat hij bedoelde.
”Vluchten kan niet meer.” Giechelde ik een beetje zenuwachtig. Ik wist dat het nu ging gebeuren. De vraag was alleen of alles goed zou gaan, zowel voor Salah als voor mij. Pfff waar dacht ik aan? In gedachten schudde ik alle ellendige gedachten van me af en liet Salah doen wat hij wilde.
Hij kleedde me uit. Mijn blouse, mijn broek, mijn ondergoed.
”Je bent mooi. En zo lief!” Zei hij zachtjes. En toen gebeurde het echt. We deden ‘het’ en het was alleen hij en ik.
Geen rare gedachten uit het verleden, geen pijn en geen spanningen. ‘Het’ was gewoon ‘het’ met het juiste gevoel dat erbij hoorde.
”Geen pijn?” Vroeg hij me toen hij weer naast mij lag. Ik schudde mijn hoofd.
”Dan kijk ik toch meer op mijn moeder.” Hij keek me gelukzalig aan.
”Aanraking kan ook goed zijn.” Besloot ik. Dat had hij mij ook eens gezegd.
Later die avond besloten we om niet meer uit te gaan, maar gewoon roomservice te bestellen.
Salah vroeg me wat stellen in soaps dan altijd aten en dus bestelde hij oesters. Geen van beiden konden we die glibberige dingen door onze strot krijgen. Daarom hielden we het bij de jus d’orange die daarbij besteld was.

[safiyarabia]

Salah

”Geen pijn?” Vroeg ik een beetje gespannen, maar Jamila schudde geruststellend haar hoofd. ”Dan kijk ik toch meer op mijn moeder.” Besloot ik. Een golf van opluchting stroomde door mij heen. Ik wilde op mijn moeder lijken, niet op pa.
”Aanraking kan ook goed zijn.” Daar had ze gelijk in. Kroes had het ooit eens tegen mij gezegd en ik tegen haar. Nu was de cirkel rond, want zij zei het tegen mij. Ik vroeg me af of ze die SWA niet ergens in haar achterhoofd had gehad toen we het deden, maar toen ik het vroeg zei ze van niet. Weer een enorme opluchting door me heen.
”Je had het vanmiddag over Soaps. Wat eten ze daar dan als ze op huwelijksreis zijn en roomservice willen?”
”Oesters en champagne.” Ze had duidelijk veel soaps gekeken. Gek als ik was bestelde ik oesters, maar dan met jus d’orange, want in champagne zat alcohol.
”Hè wat een enge dingen!” Bracht ik uit toen ik op de schaal keek. Voorzichtig pakte ik er een op en schudde hem in zijn schaaltje op en neer. Het ding glibberde bijna over de rand. Jamila gilde het uit.
”Leeft ie nog?” Vroeg ze en ik haalde mijn schouders op. Ik had werkelijk geen idee. “Durf je hem op te eten?”
”Hoe moet dat?” Wilde ik eerst weten. Ze vertelde dat ze ze altijd in hun mond slurpten en dan doorslikten. Alleen al bij de gedachte eraan ging ik bijna over mijn nek.
”We proberen het gewoon. En gelijke oversteek zoals eerst.” Allebei tegelijk zetten we de grijze schelpen aan onze monden en lieten het ding naar binnen glijden. Toen was het alsof ik voor een spiegel stond, want noch Jamila, noch ik kon het ding doorslikken. Met een pijnlijke blik in onze ogen keken we elkaar aan. Ik pakte het schelpje weer op en liet het ding terugglijden uit mijn mond. Jamila deed hetzelfde.
”Ik vind jou lekkerder.” Besloot ik. Ik kreeg een speelse tik tegen mijn schouder. “Ik lieg niet. Ik meen het!” Wilde ik haar overtuigen, hoewel ze me toch wel geloofde. “Doe die peignoir nu maar gewoon uit!”
”You wish! Kom, we drinken alleen de jus op. Laat die glibberige beesten maar liggen.”
Toen het karretje met oesters weer opgehaald werd, vroeg de kelner of we het niet lekker vonden. Hij trok er nog een verwonderd gezicht bij ook! Naar mijn denken had hij er nog nooit een op, want dan piepte hij wel anders.

Op de laatste dag van onze reis besloten we om nog eens naar onze favoriete attracties te gaan. Het plein met de duiven, de brug der zuchten, het kleine restaurantje en een van de vele kerkjes. We maakten veel foto’s om maar aan iedereen te kunnen laten zien hoe gezellig we het hadden. Dit was de fijnste week van mijn leven. Zo fijn dat ik me even in de waan liet Salah van vijf jaar oud zijn. Toen was mijn leven nog net zo zorgeloos als dat het nu was.
”Vind je het jammer dat we terug naar huis moeten? Vroeg Jamila me toen we over een van de 409 bruggen liepen.
”Ja, ergens wel. Maar ik weet dat we nu met een nieuwe lei beginnen.”
”Dus je vindt het goed dan we straks weer thuis zijn? Gelukkig, want dat vind ik ook. Over tien jaar precies wil ik hier weer terugkomen om te kijken hoe we veranderd zijn.”
”Moet er perse iets veranderen?” Vroeg ik.
”Nee. Alles mag veranderen, behalve wij en ons gevoel.”
”Dat zal nooit veranderen.” Stelde ik haar gerust. Nooit zou ik haar willen verliezen en nooit zou ik stoppen met van haar te houden. Als ik een kat was met negen levens, koos ik negen keer voor haar. Geen haar op mijn hoofd of waar dan ook, dacht eraan om iets of iemand anders boven haar te plaatsen.
”Zo is het goed, Salah. Zo moet het blijven. Kom, we moeten terug naar het hotel. Over een uur worden we opgehaald.”
Samen liepen nog eens over de bruggen in de ‘straat’ van ons hotel en sloten zo onze reis af. Onze reis die ons nu op een andere weg zette en ons naar andere plaatsen zou leiden. Plaatsen in de toekomst. De Toekomst die voor ons ging zorgen. Wij zouden voor elkaar zorgen. In good and bad times, in sickness and in health… tot de dood erop volgt.
Jamila en ik zouden leven in vrijheid. De vrijheid van onze liefde.

[safiyarabia]

~Einde~

[manar]

Geweldig verhaal en ik ben blij dat het toch goed i gekomen.

[Miss_Fatiima]

Wauww prachtig eind! Ik ben blij dat het goed gekomen is! Echt supergoed geschreven trouwens!

[Lieve_Najat]

Geweldige verhaaal..

[DilaNoritta]

Up! Je hebt er een fan bij!

-33-

[-.Juweeltje.-]

Ooohh wat een prachtige einde

Je Hebt hun verhaal egt geweldig beschreven, mijn complimenten..!!

Ik heb het verhaal in 1 dag uitgelezen..!! Zo erg greep dit verhaal mij aan..

En het bewijst maar weer..:
Na Regen Komt Zonneschijn..

[mert_a_bak]

woeh tbarkellah!