Ik voel me moedeloos en verwart, mijn denken is volledig geblokeerd
Ik heb geen beweging meer in mijn vingers. Hoezeer ik het ook heb
geprobeerd.
Ik begin maar met eenvoudige woorden:
"mijn liefste..."
Nee dit kan ik nu niet meer schrijven,
kan het niet meer aan mijn geweten verantwoorden
om haar met deze woorden te benoemen
Hevig zoeken doe ik nu, naar woorden die overblijven
Ik weet het niet meer
Ik zie het aan mezelf, zonder in een spiegel te hoeven kijken, een spiegel die slechts mijn verwarring doet verraden.
Hoe moet ik nu mezelf nu begrijpen en dan ook nog ervan uitgaan dat zij mij begrijpt?
Moet ik niets zeggen, gewoon alles negeren, alles laten doodbloeden.
Moet ik mezelf de spijt vergeven
en jou het verdriet besparen?
Maar hoe lang kan ik met dit leven
Hoe lang kan een mens in een leugen leven, opstaan met de gedachte , gaan slapen met dezelfde gedachte,
Deze viecieuze cirkel is niet te ontkrachten
Ik ben een gevangenen geworden van mijn daden,
heb geen benul van de consequenties
Voel mezelf maar vooral jou verraden.
Vandaag mijn liefste, vandaag heb ik...
Nee, ik moet stoppen met dit schrijven,
het is niet aan mij,
maar aan haar te wijten.
Ze heeft onze relatie verwaarloosd, heeft zicht nooit volledig willen geven
Ze beloofde van alles, woorden over liefde voor het leven.
Nee, ik ben het slachtoffer van de gestolen liefde.
"Het was haar keuze om weg te gaan en niet die van mij"
Pleit ik nog voor mijn onschuld
Waarom verwijt ik mezelf dan dat ik iemand heb ontmoet?
Niets is er gebeurd,
daarvoor hadden we beiden geen moed.
Waarom blijft het dan aan me knagen,
dat ik niet met iemand anders mag zijn
Waarom blijf jij steeds voor mijn ogen dagen?
Wanneer wordt ik verlost van jou,
de vrouw waar ik misschien nog van hou
Wanneer raak ik de vervloekte gedachten kwijt
dat ik je bedrieg zonder iets te doen.
Vandaag heb ik je bedrogen,
maar alleen in mijn gedachten