TNXX je bent een schat!!
UITMUNTEND vervolg!!
kuszz Safia
TNXX je bent een schat!!
UITMUNTEND vervolg!!
kuszz Safia
.
MVC Premium Hier meld zich een nieuwe fan! Je verhaal is echt prachtig ben nu al weeer beniewd naar je vervolg! DUSZZ
UP!
Allahumma aghfirlahoe war 7amhoe wa 3afihi wa3foe 3anhoe..voor alle broeders & zusters Insha Allah
Het was een koude winternacht. Mijn handen vormde ik in een kommetje terwijl ik mijn warme adem erin blies. Ik ben op tijd, op de juiste lokatie en geen hond te bekennen. Het is al fucking half één 's ochtends man! Waar blijft die gast? Woest keek ik goed om me heen, waarna ik iemand opmerkte die aan de beschrijving voldeed aan de overkant van de straat. Onze blikken ontmoetten elkaar in de ijzige wind.
Hij stak over en vertraagde zijn pas, steeds dichter bij mij komend. Ik keek voor de zekerheid nog goed om me heen voor het geval ik een patrouillewagen zag of iemand die zich verdacht genoeg gedroeg om mogelijk een politieagent in burgerkleding te zijn. Zo hebben ze Zakaria op heterdaad betrapt. Ik wilde zeker weten dat ik die fout eveneens niet beging. Toen ik concludeerde dat de kust veilig was, had hij mij al bereikt.
''Heb je die shit,'' vroeg hij bijna angstig terwijl hij om zich heen keek. Een groentje dus, dacht ik. "Heb jij het geld?" Hij knikte. En zeer verrassend liep de overdracht gemakkelijk.
Met het geld inmiddels in mijn binnenzak, liep ik richting het huis van Zakaria. Zijn oudere broer had de leiding. Hij was meedogenloos, maar zijn jongere broertje daarentegen, had zijn hart wel op de juiste plaats. Maar wat kan je dan verwachten van een drugsbaron, die hoort ook niet soft te zijn. Ik belde aan.
"A sahbo, kom binnen," werd ik hartelijk onthaald door Yasser. We liepen vrijwel meteen de keuken in.
"Wil je warme thee tegen de kou?" "Nee shoukran," antwoordde ik ietwat verstrooid door zijn vriendelijkheid. "Let's talk business dan." "Heb je het geleverd?" Ik beantwoordde zijn vraag door hem het pakje biljetten te tonen. Yasser wreef hebberig in zijn handen. "Goedzo! Je doet het beter dan mijn broertje vriend. Je kost me geen geld." Ik knipperde verward met mijn ogen wat hem groen licht gaf om uit te leggen wat hij bedoelde. "Nu moet ik fucking veel betalen voor een advocaat om hem uit de gevangenis te halen. Gelukkig komt Zakaria binnenkort vrij." "Insha'Allah," bevestigde ik. Yasser maakte het zichzelf gemakkelijk en ging zitten aan de keukentafel. Ik haalde slaperig een hand door mijn haar en nam zijn voorbeeld.
Hij telde het pakje biljetten en overhandigde me zoals altijd dertig procent. "Hou het maar," knikte ik zelfverzekerd. Het was nu of nooit, dacht ik. En dit was zeker een manier om hem subtiel in te leiden op het volgende wat ik te zeggen had.
Ik schraapte mijn keel en vond de moed om mede te delen dat ik wilde stoppen met het werk dat ik al twee jaar deed. Ik zag de irritatie in zijn ogen maar hij hield zich kalm. "Mijn vader is wantrouwig over mijn doen en laten en ik wil niet dat hij erachter komt," loog ik.
Allang had ik voor de schijn een baan aangenomen als bediender in een restaurant van een hotel in het centrum. Abba dacht dat ik me daardoor van alles kon veroorloven. Ik werkte alleen maandagavond in dat hotel en de rest van de week deed ik, indien ik werd gebeld door Yasser, bezorgerswerk. Abba denkt dus dat ik vier dagen in de week daar werk. Bijna elke dag krijg ik te horen hoe trots hij op me is. Ik voel me dan verneukt en het schuldgevoel vreet aan me als papier dat aan het verschroeien is, wanneer je er een aansteker onder houdt. Zoals vorige week toen hij een redevoering gaf waarom hij me de naam heeft gegeven die ik nu draag.
"Chahid heeft zichzelf opgeofferd voor het groter goed toen hij deelnam aan de Jihad. Toen mijn vader mij vroeger verhaaltjes voorlas uit de Koran, was ik altijd al geïnspireerd geweest door zijn figuur. Hij is als held, als overwinnaar ten onder gegaan. Hij heeft de keuze gemaakt om het juiste te doen, al kostte hem dat zijn eigen leven en ik heb jou de naam Chahid gegeven, omdat ik wil dat jij de keuze maakt in je leven om het juiste te doen, om halal te leven, als overwinnaar. Volg je hart." Met een enorm schuldgevoel keek ik hem met betraand aan.
Dit, onder andere, bewoog me om te stoppen met het leven dat ik leid wat betreft mijn vader voorliegen en het drugsdealen. Het is haram en ik wil opnieuw beginnen. Ik heb lang genoeg geproefd van het leven als drugdealer, lang genoeg om te weten dat ik dit niet wil, dat de kick ervan af is, dat het lelijk mis kan gaan zoals bij Zakaria.
"Goed, zei Yasser. Je hebt twee jaar lang trouw voor me gewerkt en als je vindt dat je toe bent aan een vakantie, dan geef ik je die." "Ik bedoel geen vakantie Yasser, ik wil voorgoed stoppen." "Wees niet zo overhaast a hemar!" schreeuwde Yasser met woeste handbewegingen. "Ik geef je de mogelijkheid om je eens te bedenken. En als dit je definitieve antwoord is, hoef je niet terug te komen kruipen."
Ik keek hem uitdagend aan en was zeker niet van plan mezelf op de kast te jagen. "Dit is een defintief antwoord," herhaalde ik. Hij richtte zijn blik op het geld en zei kalmpjes: "Safi, wat jij wil." Enigzins beangstigde zijn stemsverandering me, maar ook ik bleef kalm. Er viel een korte stilte.
"Safi, dan ga ik naar huis om de slaap te vatten," gaapte ik. Hij keek op en ik zag zijn lede ogen aan. "Ga maar naar huis dan, zied zied." "Thallaz." En weg was ik, terwijl ik de ijzige kou van mijn vrijheid inademde. Hoewel ik wist dat er een mogelijkheid was dat hij het misschien er niet bij zou laten, was ik zielsblij. Het feit bleef dat ik voorlopig van hem af was. Hopelijk, insha'Allah, voor altijd.
Thuis aangekomen plaatste ik me vermoeid onder mijn heerlijke warme deken en ik droomde over haar die ik later mijn vrouwtje wilde noemen...
4
mooie verhaal
please een vervolg als je tijd hebt
kus moi je nieuwe fan
MVC Premium Oep !
ben er weer... bezig met nog een vervolgje...
Lief dagboek,
Ik kan maar niet slapen vannacht, het is al bijna half twee. Ik word nog steeds gekweld door zijn blik in mijn dromen. Het is moeilijk om mijn verdriet te verwerken. Het leed is nog zo vers. Ik moet nog steeds blijven denken aan die koude regenachtige herfstdag. Ik word verteerd door mijn verdriet. Ik las ergens in een boek dat je je verdriet het best kon verwerken in een brief rechtstreeks gericht aan de persoon om wie je treurt. Aangezien ik toch niet kan slapen zal ik maar beginnen aan die brief:
Lieve Fouad,
Het is alweer drie maanden geleden dat je me verlaten hebt. Het lijkt echter als de dag van gisteren. Je vertrok zonder iets te zeggen, zonder een woord, zonder een waarschuwing. Je liet me gebroken achter. Was je maar hier bij mij. Kon je me maar beschermen tegen de grote boze wereld zoals je dat altijd al hebt gedaan. Kon ik nog maar één laatste keer je glimlach zien, kon ik nog maar één laatste keer je aanraking voelen als je me weer eens lievelijk een aai over me bol gaf en nog één laatste keer je lichtgroene ogen bestuderen. Als Allah al mijn tranen zou opvangen, ben ik er zeker van dat hij ermee een oceaan zou kunnen vormen. Zoveel heb ik om je gehuild. Zóveel. Ik weet dat het haram is om te huilen om een dode, maar ik kan gewoonweg niet stoppen.
Als ik niet bij je kan zijn, naar wie moet ik me keren? Wie zal ik zijn Fouad, wie zal ik wezen nu wij van elkaar gescheiden zijn. Ik weet niet wie ik ben zonder jou. Ik weet niet wie ik ben zonder mijn hart. Zonder jou Fouad, zonder mijn hartje, kan ik toch niet leven? We waren zo close als een broer en zus maar konden zijn. We waren haast een tweeling, zoals Yemma altijd zei. Ik zei A, jij zei B. We dreven Abba altijd de waanzin in samen. We hadden alles voor elkaar over. En nu ben ik enigskind. Nu heb je daarginds een ander leven, zonder mij. Zonder je trots, zoals je me altijd noemde.
Weet je nog hoe je 's avonds vaak je matras naar mijn kamer verplaatste om daar te slapen en we praatten tot diep in de nacht over van alles en nog wat. Over hoe onze levens eruit zouden zien met onze kinderen en onze geliefden en hoe we altijd, wat er ook gebeurde, contact zouden houden. Nu is er niks van die belofte over. Weet je hoe stil het is zonder jou, zonder je ademhaling, als je weer eens zat te snurken?
Jouw aanwezigheid was altijd vanzelfsprekend geweest en nu je er niet meer bent, zijn de dingen niet meer hetzelfde. Ya Rabbi, wat heb ik misdaan om jou zo wreed te verliezen. Er was zoveel bloed. Ik heb zo hard geschreeuwd, dat ik niet eens in de gaten had, dat ik het was die zo schreeuwde. Ik wil gewoon niet verder gaan met mijn leven zonder jou. Ik heb de energie daar niet meer voor. Het is alsof ik word bestuurd door een ander. Ik ben mezelf niet meer. Ik heb geen warme gevoelens meer. Die dag, ben ik met je mee gestorven. Ik ben ook dood.
Ik smeek Allah elke dag om je terug te sturen, om op een dag op te staan, wetende dat het allemaal een nare droom was. Ik besef dat ik mezelf voor de gek houd, maar het is niet anders. Ik kan niet meer eten, ik kan niet meer slapen en het voelt alsof ik niet meer kan ademen. Het enige wat ik wil, is dat je terugkomt. Ik wil dat je nu terugkomt en zegt dat dit een uit de hand gelopen grap is. Ik vraag het je niet, ik eis het van je! Nu Fouad! Het is niet meer grappig. Kom please terug, ik smeek het je. Please, ik word niet boos. Echt niet Fouad. Kom nou maar gewoon terug. Ik heb je nodig. Kom terug Fouad...
5
MVC Premium
Prachtig verhaal...
Je Nieuwe fan
# It's too bad you don't get me, but I can't be sorry for being myself..
Ya Moeqalib al Qoeloeb, thabit qoeloeban 3ala deenak.
Mooi verhaaltjeSchrijf snel weer verder
kmoe werken nu...
vanavond plaats ik er weer eentje)
boussaaa
MVC Premium Oep !
ga snel verder.......uppie
Mooiii
X Saf
.
Chapter Two
Het had al veel te lang geduurd. Ik moest iets bedenken. Een tactiek om dichterbij te komen. Denk Chahid, denk! Wacht eens even... De bibliotheek! Dat kan onze link zijn. Welke dag was het ook alweer toen ik eruit werd gestuurd? Het was bij Drijfsma. En het vierde uur begon net, want ik was aan het begin van de les weggestuurd. Dus zij komt daar elke donderdag het vierde uur? A hemar, misschien was het toeval dat ze toen daar was. Viel een lesuur uit ofzo. Verdomme, ik weet het niet! Maar er is maar één manier om daar achter te komen. Dan moet ik echter wel spijbelen, wat zeer riskant is, aangezien Drijfsma me als een havik in de gaten houdt; hij zoekt een reden om me te schorsen... Fuck it, ik had het er wel voor over. Het was voor een 'groter goed.' En sinds het vandaag donderdagochtend is...
Ik liep weer naar mijn vertrouwde plekje. Ik ben hier onzichtbaar voor hen die niet goed opletten. Maar waarom moet het zo lang duren. Tfoe, daar gaat m'n theorie... Net toen ik wou opstaan zag ik dat haar. Die lange pijpenkrullen. Te donker om blond te zijn en te licht om bruin te zijn. Donkerblond. En dan die lippen. De kleur van zoete aarbeien. Zullen ze ook zo proeven? Slimbo! Ga je zitten dromen hier, tijd voor actie! Ik pakte een willekeurige boek en liep naar de tafel waar zij zat. Ik plaatste me precies tegenover haar. Ze keek niet eens op. Je kan toch tenminste opkijken. Misschien zat ze te diep in haar boek. Dat kan ook nog. Wat moet ik doen? Mijn lichaam is zo gespannen. Ik weet niet hoe ik me moet gedragen. Ik weet niet waar ik moet kijken. Het is nu of nooit...
"Ahlan. Ben je nieuw hier op deze school? Ik heb je nog nooit zien rondlopen," zei ik op mijn meest spontaanste stem. Niks! Ze zegt gewoon niks terug! Ze heeft niet eens het fatsoen om te kijken wie tegen haar praat. Tfoe... Nee, geef niet zo snel op Chahid. Probeer het weer. "Welk boek heb je daar? Is het een beetje interessant?" Weer geen weerwoord. Voordat de pauze begint, moet ze tenminste iets tegen me gezegd hebben, klaar, dat is gewoon de eis.
"Halloohoo? Ben je doof ofzo?" Abrupt keek ze op. Ze keek me vernietigend aan en wees naar een bordje waar stond: stilte aub. Vervolgens richtte ze zich weer strak op een bladzijde uit haar boek. Damn, zo voelt het dus om een blauwtje te lopen. Voor de eerste keer in mijn leven. Waar ging het mis Chahid? Die meiden vielen altijd met bosjes voor je. En nu krijg je geen aandacht, nu word je gewoon geweigerd.
Nee, sprak ik mezelf moed in, ik laat het hier niet bij zitten. Ik griste uit mijn tas een blocnote en schreef: Nou, ik vervul je wens. Ik ben stil. Ik bijt heus niet hoor, ik wilde alleen sociaal bezig zijn. Maar als je niet wil, dan niet. Je hoeft het alleen te zeggen. En voor het geval je toch wel sociaal wil doen: Ik ben Chahid en wat mag jouw naam wezen? Voorzichtig schoof ik de blocnote, met daarop mijn pen, naar haar toe. In spanning wachtte ik op haar reactie. Ze keek verwonderd naar de blocnote. Mijn hart maakte een sprongetje. Ik heb haar aandacht. En door het bewegen van haar wimpers concludeerde ik dat ze mijn regels las.
Ik zag dat ze twijfelde. Ze pakte mijn pen en krabbelde iets op het papier. Ze schoof het terug. Ik wil met rust gelaten worden. Ik voelde een koude steek in mijn hart. Dit was het dan. Ze was definitief in haar woordkeuze. Ze wilde met rust gelaten worden. Ik gaf de strijd op. Het is over. Zo zij het. Ik had het geprobeerd. Ik pakte mijn blocnote, stond op en liep weg. Nog één laatste keer draaide ik me om. En, toeval of niet, keek ik recht in haar groenblauwe ogen...
6
