..Invisible Tears..

[MissCasaouia_]

Ik sloot de deur en duwde er tegen aan. Ik wou niks meer horen, niks. Ik voelde enkel mijn hart kloppen. Ik wou niks denken, ik wou niks voelen. Het werd me te veel. Ik moest dit elke dag aahoren. Het gekrijs werd alsmaar harder. Ik hoorde dat hij haar een klap verkocht en toen werd alles stil. Het leek alsof de wereld was gestopt. Niet veel later hoorde ik de voordeur dichtgaan en ik hoorde haar snikken. Hoe kon je iemand zoveel pijn doen? Ik begreep het niet. Zo een goed hart maar toch moest ze zoveel pijn lijden. Ik voelde met haar mee. Ik opende zachtjes mijn deur en liep naar haar toe. Ik omhelsde haar en ze sloeg mijn arm weg. “Jij hebt nog je hele leven voor je. Je kan nog verliefd worden, je ware ontmoeten. Wat heb ik? Ik ben getrouwd met een monster die me dag in dag uit liefde laat zien. Ze hebben het over de ware man. Welke ware man? ik ben een lijk dat ademt. Mijn gevoelens heb ik jarenlang verloren. Troost me niet. Ik voel de pijn niet.” Ze probeerde me kil aan te kijken maar het lukte haar niet. Ik voelde haar pijn door enkel in haar ogen te kijken. Ze hield zich groot, maar ik las de pijn uit haar tranen. Ik stond op en liep terug naar mijn kamer. Dit was de plek waar ik kon nadenken over het leven dat Allah swt mij en mijn moeder had geschonken. Had hij een hart? Al zou dat zo zijn, het is vast en zeker van steen. Ik pakte mijn dagboek erbij en schreef samen met mijn tranen het verdriet waarin in ik mezelf bevond. Op dit moment voelde ik me zo alleen. Ik miste de vroegere tijden. Waarin mijn ouders als normale wezens met elkaar omgingen. De tijden waarin mijn zus nog thuis woonde. De tijden voordat mijn broer overleed. Ik werd wakker met verdriet en ging slapen met verdriet. En elke avond weer, hoopte ik dat ik de volgende dag bij Allah swt zou zijn. Maar het was mijn tijd nog niet, sprak ik mezelf keer op keer toe. Ik streek over de bladzijde waarop ik mijn gevoelens zojuist had neergezet. Het hart in dit lichaam werd langzamerhand verwoest. De pijn begon langzamerhand te overwinnen. Maar liet ik dat merken? Nee, absoluut niet. Ik moest sterk zijn. In zo’n harde wereld kon je je gevoelens niet uitten. Je kon ze enkel diep wegstoppen…

[tralalalala]

moooooii!!! ik sta versteld...... ga snel verder meid
prachtig!!!

[MissCasaouia_]

Dankje!

[TafuLusT_N_Amen]

ga snel verder

[MissCasaouia_]

Heb net een lang vervolg getypt maar niet opgeslagen..

[Mariiam___]

Prachtigggggggggggggggggg!!!

[TafuLusT_N_Amen]

Prachtiiigg.,.!!

[MissCasaouia_]

2 jaar terug:

Ik huilde en huilde. Waarom was dit mijn leven? Hoe lang nog? Hoe lang moest ik dit nog volhouden? Ik smeet alles op de grond en begon te schreeuwen. “Nawfel, verlaat me niet! Kom terug, ik heb je nodig. Waar ben je? Waar ben je mijn dierbare broer? Eerste Nejla en nu jij! Hoeveel pijn nog? Zeg me hoeveel!” maar tevergeefs, ik kreeg geen antwoord. Hij was nu weg. Helemaal weg. Zijn ziel was nu bij Allah swt. Mijn broer was dood en kwam nooit meer terug. Hij was vermoord, vermoord door zijn verdriet. Vermoord door mijn vader’s haat. De pijn en haat die ik nu voor mijn vader voelde was onbeschrijvelijk. Hoe kon je je eigen zoon zo erg haten. Dit was het gevolg. Mijn broer was er niet meer en hij zou nooit meer terug komen. En mijn vader liet geen enkele traan vrij. Hij genoot. Hij genoot van mijn moeders verdriet en van mijn verdriet. Mijn moeder kon het niet meer aan. Ook zij niet. Ze bevond zich in de keuken waar ze doodleuk aan het koken was. Ik rende naar haar toe en begon tegen haar te schreeuwen. “Leef jij nog?! Je hebt zojuist je zoon verloren en je zit hier doodleuk te koken. Ben je gek geworden? Hij maakt ons gek. Wat doen we hier nog? Zeg me!” ze keek me kil aan en ging verder. Ik trok aan mijn haren en krabte mzelf in mijn gezicht. Mijn moeder liet zich vallen op de keukenvloer en trok me naar zich toe. Ze omhelsde me en fluisterde zachtjes in mijn oor. “Dit is het leven dat allah swt ons heeft geschonken. Wat doen we eraan? Je broer is nu veilig bij zijn god. Je vader zal hem daar niet langer kunnen kwellen. Ik houd van jullie, met heel mijn hart. Dat is de reden waarom ik nu nog op beide benen sta. Maar hier binnen, hierbinnen is het dood.” Ik huilde en huilde. Dit was voor het eerst in lange tijd dat ik mijn moeders armen om mij heen voelde. Hoe lang nog? Hoe lang?

[MissCasaouia_]

Dit is slechts een deel, het volgende stukje komt eraan..

[MissCasaouia_]

Ik maakte de deur open en rook zijn geur. Ik streek over zijn lakens. Hier had hij gisteren geslapen. Voordat hij ons besloot te verlaten. Ik opende zijn kast en rook hem. Het liefst was ik nu daar. Daar bij hem. Ik haalde al zijn kleren eruit en smeet ze op de grond. Ik begon erop te stampen. Ik realiseerde me wat ik aan het doen was en herstelde mezelf. Ik pakte ze op en vouwde ze netjes. Eèn voor èèn. Nadat ik klaar was begon ik met het stofzuigen van zijn kamer. Ik maakte zijn bed opnieuw op en staarde ernaar. “Welterusten Nawfel. Tot morgen inshallah.” Ik sloot de deur achter me en kwam mijn vader op de gang tegen. Hij wierp me een vieze blik en liep door. Het liefst steekte ik nu een mes door zijn keel of schoot ik een kogel door zijn hoofd. Maar ik was bang voor de gevolgen ervan. Je zou nu vast denken, bang? Hoe kun je nog bang zijn als je zus het huis heeft verlaten vanwege de pijn en je broer zelfmoord heeft gelpeegd. Maar ik was bang voor alles. Bang voor mijn vader, bang voor mijn gevoelens, bang voor alles en iedereen. Ik was vroeger heel anders. Vroeger was ik dolgelukkig. Ja, vroeger. Dat er zoveel kon gebeuren in zo’n korte tijd heb ik nooit geweten. Wie had gedacht, dat mijn geluk nu slechts een vage herinnering voor me zou zijn. Gelukkig zijn? Ik wist nu niet eens meer wat dat was. Het geluk is me ontnomen en de pijn is daarvoor in de plaats gekomen. ik liep weer terug naar mijn vertrouwde kamer en pakte mijn gebedskleedje. Ondanks alles geloofde ik nog steeds in mijn god. Allah swt zou mij op een dag verlossen van al deze pijn. Dat wist ik zeker..

[MissCasaouia_]

Uup!

[MissCasaouia_]

Het was weer raak. Mijn moeder was de dupe van mijn vaders woedeaanvallen. Dit keer was ze er erg aan toe. Ik knielde naast haar nier en begon haar te verzorgen. Ze keek me zielig aan. “Dina, wat doe je hier nog?” ik keek haar niet begrijpend aan. “Je zus is al vertrokken, je broer is nu bij Allah swt, wanneer ga jij het huis verlaten?” ik luisterde naar haar stem en pakte haar bij haar polsen. “Vraag me dat niet meer. Ik hou van je mama. Ik zal je nooit verlaten. Dat moet je goed weten.” Ze schudde even haar hoofd. De tranen prikten weer in mijn ogen. Ik liet me rustig gaan. Nadat ik haar verzorgd had maakte ik haar bed op zodat ze kon gaan liggen. Ik keek haar na. Ze was uitgeput. Het leven werd letterlijk uit haar gezogen. Ik begon haar beetje bij beetje te verliezen. Ik liep terug naar mijn vertrouwde kamer waar ik me liet vallen op het bed. Mijn gedachten dwaalden weer af naar vroeger;

“Nee Dina, ik kan het niet meer aan. Ik moet gewoon uit dit huis. Hij heeft mijn leven verziekt. Jij bent nog aan de beurt, wacht maar af.” “Nejla, je zult er spijt van krijgen. Blijf hier, bij ons. Ik kan niet zonder je. Begrijp je dat niet?” Jankend hing ik aan der benen. Ik smeekte haar om niet weg te gaan. Maar haar wil was te sterk. Ze gooide al haar spullen in haar tas en sloot de deur. Ik zakte in elkaar en liet mijn tranen de vrije loop. Ik hoorde haar weer de trap op rennen en ik voelde haar armen stevig om me heen. “Ik hou van je. Vergeet dat nooit. En als Allah swt het wil komen we elkaar gauw genoeg tegen. Zorg goed voor mama. En hou een oogje op Nawfel. Zorg goed voor jezelf.” Ze liet me los. Ik kneep mezelf. Was dit het leven dat ik verdiende? Wat moest ik zonder haar? Ik sloot mijn ogen in de hoop nooit meer wakker te worden. Mijn vader stormde de kamer binnen. “Waar is ze? Waar is die ****? Zeg het me!” Ik werd hevig door elkaar geschud. Ga je gang, dacht ik. Ik voel niks meer. Hij trapte me, sloeg me in elkaar in de hoop antwoord te krijgen. Maar ik hield mijn mond. Al wist ik niet waar ze was. Ik hield mijn mond…

[xxlovelygirlxx]

Prachtig meid
Gaa snel weer verder

[MissCasaouia_]

Prachtig meid
Gaa snel weer verder

Dankje!

[xxlovelygirlxx]

Dankje!