Er is nooit een jij en ik geweest maar het idee dat we ooit gelukkig waren spreekt me aan. We liepen met opgeheven hoofd rond, niemand die ons kon raken. Alle negativiteit leek langs ons heen te glijden. We wisten welke koers we wilden varen en geen mens die ons er van kon weerhouden. We deden wat we moesten doen. Hard werken, doorzetten en nooit opgeven. De beloning smaakte daardoor nog zoeter.
Zouden we het weer kunnen zijn? Samen of afzonderlijk?