Jazeker,ik juich voor Marokko op het wk.
Hoewel ik eigenlijk alleen voor aantrekkelijk aanvalsvoetbal ben, door wie dan ook gespeeld, hoop ik in Rusland te genieten van Marokko. De Leeuwen van de Atlas op het WK, het is allemachtig prachtig.
Het ene na het andere filmpje plopt zaterdag binnen op de telefoon. De afzender is oud-voetballer Driss Boussatta, of Dries, want Dri(e)s(s) staat midden in de samenleving. Hij is Marokkaanse Nederlander, Nederlandse Marokkaan of gewoon Amsterdammer. Op de beelden feesten mannen, vooral mannen, bij hem in de buurt in de Baarsjes. Ik antwoord dat het geweldig is, dat ik voor Marokko ben volgend jaar. Dat vindt hij sportief.
Het was leuk geweest als Nederland ook was gegaan, maar de Nederlanders waren niet goed genoeg. De in oranje gestoken expositie van het wassenbeeldenmuseum, zoals die donderdag Aberdeen aandeed, moet eerst weer in beweging komen. Marokko is een mooi alternatief, met de broers Amrabat uit Naarden en Blaricum, Ziyech uit Dronten, El Ahmadi uit Enschede en Boussoufa uit Amsterdam.
Natuurlijk is het best eigenaardig dat in Nederland geboren voetballiefhebbers zo intens voor Marokko kunnen zijn, zelfs als ze tegen Nederland voetballen. Het is hun gevoel, zeggen ze dan. Hun trots. Is dat erg? Als Limburg een nationale ploeg zou hebben, was ik voor Limburg. Wat houdt in deze verwarrende tijden de door menigeen gevraagde, zelfs geeiste loyaliteit in? Aan wie moeten we loyaal zijn, als we gewoon proberen mee te doen in de samenleving?
Ik zat in een radio-uitzending met Ali Boussaboun, een voormalig Marokkaans international met een dubbel paspoort. Hij vertelde dat hij oneindig vaak werd aangehouden als speler van Den Haag, soms meermaals op een dag. Dat hij in zo'n dure auto reed, kon nooit kloppen, was de gedachtegang van de politie. Als Nederlanders met Marokkaanse wortels zich hier niet helemaal thuis voelen, zal dat voor een deel best aan henzelf liggen, maar het komt misschien ook door discriminatie, door alsmaar aangezwengelde polarisatie.
Je ziet Geert Wilders gniffelen als hij op Twitter foto's plaatst van rellen in steden na de plaatsing van Marokko. Niet goed te praten, die ongeregeldheden, maar we moeten niet net doen alsof er verder nooit rellen zijn bij voetbal.
Aan wie moeten we loyaal zijn, als we gewoon proberen mee te doen in de samenleving?
Afellay en Boulahrouz kozen voor het Nederlands elftal, in de tijd dat Oranje top was en de samenleving minder gepolariseerd. Bovendien had Marokko destijds een matige ploeg en was de organisatie bij de bond slecht. Nu is het min of meer andersom.
De vorige bondscoach Blind was niet happig op het selecteren van creatieveling Ziyech, terwijl hij wist dat Sneijder zijn oude dag naderde. Nu gaat Ziyech naar het WK met Marokko. Goede voetballers met twee paspoorten kiezen om praktische redenen, om gevoel, om sociale druk of omdat ze zich genegeerd voelen. En laten we eerlijk zijn: wat zou de kwalitatief schrale eredivisie voorstellen zonder Ziyech, El Ahmadi, Amrabat, Assaidi, Mokhtar of El Khayati? Ik ben dus lekker voor Marokko, volgend jaar. Succes, Leeuwen.
https://www.volkskrant.nl/sport/ik-b...2c6b18b29b05b7