1. #1
    Be yourself

    Reacties
    1.523
    28-10-2012

    Dit is hoe zij met Moslims omgaan op de TA in Vught...

    "Assalamoe'alaikoem warahmatullahi wabarakatouh,

    Wij van Project A zijn op de hoogte gebracht van een bepaalde gebeurtenis betreffende de behandeling van Abou Moussa op de TA afdeling te Vught. Vanwege de ernst van de gebeurtenis en om jullie een beeld te geven hoe men omgaat met de Islamitische gedetineerden(die nog niet eens veroordeeld zijn) in Nederland hebben wij besloten dit met jullie te delen.

    Men is aan de laatste dagen gekomen van het proces tegen de verdachten in de zogenaamde context zaak. Een van deze verdachten is Abou Moussa. Abou Moussa zit inmiddels al meer dan een jaar vast op de uiterst strenge TA afdeling te Vught. Een onderdeel van het proces is dat de verdachten de gelegenheid krijgen om 'het laatste woord' te houden. Hier kan de verdachte zich voor een laatste maal richten naar de rechtbank voordat de rechter uitspraak doet. Omdat men maar tien minuten spreektijd krijgt per verdachte heeft Abou Moussa wat op papier gezet om dit te overhandigen aan de rechters. Voor deze gelegenheid mag men als uitzondering en onder strenge voorwaarden gebruik maken van een computer. Deze is speciaal aangepast en men kan bestanden alleen opslaan op een usb stick. Echter deze usb stick mag niet zomaar de cel verlaten dus vroeg Azzedine de bewaarders of hij

    1. De usb stick mocht overhandigen aan zijn advocaat.
    2. De usb stick mocht overhandigen aan de rechters.
    3. Zij(de bewaarders) de tekst konden uitprinten. Na overleg hebben de bewaarders Abou Moussa te kennen gegeven dat zij de tekst zouden uitprinten.

    Hierop overhandigde Abou Moussa de stick over aan de bewaarder. Na een tijdje kreeg hij de stick terug met de mededeling dat zij de tekst niet konden uitprinten. Hierna constateerde Abou Moussa dat het bestand aangetast was en dat hij deze ook niet meer kon openen. Meer dan 100 pagina's weggegooid! Toen Abou Moussa verhaal wilde halen kreeg hij te horen 'dat is jouw probleem bespreek het morgen maar met je advocaat'. Ze gaven aan dat het bestand van Abou Moussa een linux (besturingsysteem;net als Windows) was en dat ze bij het openen op hun computer in Word rare tekens kregen.
    (Deze verklaring is onlogisch omdat een bestand zich niet vanzelf aanpast. Mocht een bestand niet compatible zijn op een ander apparaat kan het niet zijn dat hij vanzelf opslaat en later ook niet meer werkt op de computer van Abou Moussa. Ook lijkt het onlogisch dat een tekstdocument getypt op een linux machine niet compatible zou zijn met Word. De bewaarder gaf namelijk aan dat toen hij dubbel klikte op het bestand, deze automatische geopend werd in Word. Het bestand was dus sowieso compatible. Men moet bewust al dan niet onbewust het bestand aangepast hebben. Echter dit in combinatie 'dat is jouw probleem' neigt het wel erg naar opzet!)

    Vanaf dat moment werd Abou Moussa kwaad. Hij begon te schreeuwen en vertelde de bewaarders dat ze het bewust hebben gedaan. Hij gooide uit emotie iets tegen de deur aan. Dit werd opgemerkt door andere medegedetineerden die vervolgens ook in opstand kwamen. Ook zij maakten lawaai door dingen tegen de deuren aan te gooien. Er ontstonden discussies met bewaarders. Er werden heen en weer dingen naar elkaar geroepen. Nadat het afdelingshoofd langs kwam om Abou Moussa aan te spreken, gaf ook hij dezelfde reden. Namelijk dat de bewaarders er niets aan konden doen. Kort daarna besloten de bewaarders ook nog eens om het cel luikje te sluiten. Hierdoor werd Abou Moussa nog kwader.

    De andere medegedetineerden werden in de tussentijd op de hoogte gesteld over het voorval. Zij vonden het onrechtvaardig waardoor ook zij nogmaals in opstand kwamen. Bewaarders werden hierdoor beangstigd en besloten om het IBT op te roepen. Een speciale eenheid binnen Vught om een gewelddadige gedetineerde over te plaatsen. Ze hebben Abou Moussa te kennen geven dat hij wordt overgeplaatst vanwege zijn ‘gewelddadige gedrag’ en ‘opruiing van medegedetineerden’.

    Er kwam een commandant en een onderhandelaar langs om contact te maken met Abou Moussa. Abou Moussa ging het contact met hen aan en voerde een rustig gesprek met de betrokkenen. Dit gesprek verliep moeizaam omdat de andere medegedetineerden het er niet mee eens waren. Volgens het TA-verslag werd het contact verstoord door ‘buitensporig geluidsoverlast’. Abou Moussa besloot om niet te mee te werken met een overplaatsing naar de ISO. Hij gaf te kennen dat hij zijn advocaat wilde spreken. Maar ook hierbij negeerden zij de vraag van Abou Moussa en gaven hem te kennen dat ze daar niet op in gaan.

    Het IBT kwam met een man of 8 naar beneden en stond voor zijn deur klaar. Ze hadden schilden, stokken en peperspray in hun handen. Op het moment dat het IBT zijn cel binnenviel probeerde Abou Moussa zichzelf te verdedigen. Er werd meerdere malen paperspray in zijn gezicht gespoten. Ook werd hij op zijn schouder geraakt. Abou Moussa kon hierdoor zijn ogen niet openen en kreeg geen lucht. Hij leed veel pijn aan zijn ogen. Abou Moussa werd daarna geboeid en overgezet naar de ISO.

    Eenmaal aangekomen bij de ISO vroeg Abou Moussa om zorg. Zijn ogen deden namelijk pijn door de paperspray. Maar de bewaarders besloten om hem te visiteren. Abou Moussa weigerde en verzette zich bij de visitatie. (Gedetineerden worden geboeid en moeten zich helemaal uitkleden. Vervolgens controleren mannelijke bewaarders je hele lichaam). Hij verbleef een nacht in de ISO en werd maandag naar de rechtbank van Amsterdam gebracht. Hij heeft afgelopen dinsdag een gesprek gehad met het afdelingshoofd en directie maar hier kwam niet veel uit. Het document is verloren gegaan en Abou Moussa moet weer opnieuw beginnen.

    Dit is slechts een beknopt verslag van wat er zich die dag heeft afgespeeld. Dit is hoe de bewaarders omgaan met gedetineerden op de TA. Vergeet Abou Moussa en de andere gedetineerden niet in jullie ad’iya."

    “O you who are patient! Bear a little more, just a little more remains.”


  2. #2
    Be yourself

    Reacties
    1.523
    28-10-2012

    Hieronder een brief van de familie van Abou Mousa aan de broeders van ProjectA(seer), broeders die opkomen voor Moslim gevangenen in nood, om zo aandacht te vragen voor en om bewustwording te creëren ten aanzien van de omstandigheden waarin hun zoon, broer, papa en echtgenoot al twee jaar leeft.

    Deel 1...

    'Wij zien al twee jaar lijdzaam toe hoe het regime in de Terroristen Afdeling (TA) maar voor één doel is gemaakt: het afbreken van mensen én hun geliefden. De TA is een verslindend monster, dat niet kijkt naar wie er binnenkomt voor ze haar tanden erin zet en ze levend probeert te verslinden. Ze ziet het verschil niet tussen een verdachte en een veroordeelde, noch het verschil tussen iemand die vastzit vanwege gewelddadigheden of iemand de vastzit vanwege het louter uiten van zijn mening. Wij vinden dat het Nederlands rechtssysteem duidelijk moet zijn over de straffen die ze geven. Zeg niet: 4, 5 of 6 jaar. Maar zeg: 6 jaar psychologische marteling van de veroordeelde én familie, minimaal 2 x per week seksueel misbruik voor aanvang van een bezoek van 60 minuten en van tijd tot tijd 8 man sturen om ook fysiek mensen te pijnigen. Gezien de TA het wreedste regime is, is er geen ergere straf binnen de gevangenis dan het in elkaar slaan van een gevangene die zojuist zijn (logische) frustraties heeft geuit. Abou Moussa, of zoals wij hem zelf noemen: Azzedine, is zoals het een echte activist betaamt altijd erg begaan met anderen, vol medeleven en medelijden. Iemand die niet tegen onrecht kan, maar nooit omwille van zichzelf; alleen als het anderen betreft.  Wat hem en ons frustreert is dat er onrechtvaardigheid heerst in een land dat rechtvaardig claimt te zijn. Dat er gelogen wordt door een overheid die zegt dat zij tot het beschaafde gedeelte van de wereld behoort.  Wij zijn van mening dat je niet mag zeggen dat je een modern en rechtvaardig gevangenissysteem hebt, wanneer je dit niet hebt, ook al heb je om de een of andere bizarre reden een groene kaart van het Europees Hof. Zeg niet dat zo een straf louter vrijheidsberoving is, want dat is het niet. Want wanneer iemand wordt gestraft, omdat hij een andere politieke mening heeft, dan de door de politieke elite gewenste mening, betekent dat blijkbaar ook dat zijn kinderen, zijn moeder en de rest van zijn geliefden gestraft moeten worden.

    Wij kunnen een ellenlange brief schrijven over alle problemen in de TA/P.I. Vught, maar laten we beginnen met een beeld te schetsen van een 'simpel' bezoekuur. Stel je het volgende voor: er mogen 3 mensen tegelijk, 1 keer in de week, 1 uur lang op bezoek. Op welke dag dit valt en hoe laat, weet niemand eerder dan op de vrijdag of de zaterdag vóór het bezoek. Men krijgt een formulier toegestuurd met exact de namen en de geboortedata van de maximaal 3 bezoekers. Wanneer je binnenkomt in de gevangenis dien je het formulier bij je te hebben, anders kun je weer rechtsomkeert maken naar huis. Vervolgens wachten er 2 bewaarders op je die je met een busje met geblindeerde ramen op komen halen. Hoe lang dat duurt verschilt; soms is het sleuteltje van het busje namelijk “kwijt”.  Stel je je bejaarde moeder en je 2 zoontjes van 4 en 6 eens voor in een geblindeerd busje, daar wordt de sfeer al gezet. Misselijk en lichtelijk beduusd komen ze daar aan en moeten voor de tweede keer door een detectiepoort, voor de tweede keer hun brilletje inleveren en zo nodig hun schoenen door een röntgenapparaat halen. Dan kom je terecht in de tweede wachtkamer voordat je naar de bezoekkamer mag gaan. De bezoekkamer zelf is een betonnen ruimte met als afscheiding een verhoogde metalen muur met precies in het midden een microfoon. Naast deze ruimte gaan bewaarders zitten met oordopjes, wij zien ze niet omdat het glas aan onze kant een spiegel is. Deze ruimte is claustrofobisch klein en intimiderend voor ons volwassenen, laat staan voor kleine kinderen. Je hebt tot dan toe de hele tijd met mensen te maken gehad, maar vanaf dat moment wacht je in oorverdovende stilte in een betonnen ruimte met dus de wetenschap dat aan de andere kant een bewaarder zit die naar je staart. Tegen de tijd dat je geliefde binnenkomt ben je als persoon al veel stiller geworden en is gezellig (bij)praten door al de genoemde factoren, niet meer vanzelfsprekend. Vaak komt het gesprek dan ook pas na een kwartier of langer op gang. Diepgaande gesprekken of belangrijke zaken bespreken hebben we al lang afgeleerd, eer je op dat punt komt zijn er 50 minuten om en wordt je ruw onderbroken door een stem die zegt dat het bezoek nog 5 minuten duurt. Stel je ziet je eigen vlees en bloed eens in de 2 weken (met een beetje geluk, want het is onmogelijk om altijd vrij te krijgen op de dag en tijdstip die de gevangenisadministratie bepaalt) je ziet elkaar weer na zo’n lange tijd en alles wat je mag doen is een hand geven. Daarvoor heeft hij het tussenraam weggelaten, daarvoor heeft hij zich uitgekleed en zich laten vernederen, zodat zijn kinderen papa één keer mogen aanraken aan het begin en één keer aan het einde. Hebben jullie wel eens een moeder haar zoon een hand zien geven? Onze (schoon)moeder kan dat niet aan en geeft daarom géén hand. Is dit het beloofde gezonde klimaat van een Westerse gevangenis? Men kleedt hem iedere week minstens 2 keer uit. Bij elk bezoek moet hij ervoor en erna (seksueel) vernederd worden. En waarom? Om ons vervolgens niet te mogen aanraken. We herhalen: hij mag ons NIET aanraken. Geen knuffel en geen kus. MAAR hij wordt vervolgens wel uitgekleed en onderzocht. HOE kan dat als er in de kamer ernaast iemand zit die elke beweging nauwgezet in de gaten houdt en er 2 camera’s hangen en een microfoon tussen ons in staat, dat er dan TOCH een kans zou kunnen bestaan dat zijn moeder of een ander familielid iets via hem naar binnen zouden kunnen smokkelen? En hij is niet eens veroordeeld als een straatcrimineel die weet hoe hij sloten moet openbreken of pogingen tot doodslag of moord op zijn geweten heeft. Hoe kan het geaccepteerd zijn dat eenieder die de TA binnenkomt exact dezelfde behandeling krijgt zonder te kijken naar de veroordeling, de persoonlijkheid, de gesteldheid van een persoon? Bezoek met zijn familie móét zonder toezicht kunnen. Of is zijn familie ook veroordeeld? Als hij TOCH wordt uitgekleed ervoor en erna, waarom wordt het bezoek dan in de gaten gehouden? Wat zou hij kunnen doorgeven aan zijn familie? Welke mening ze namens hem op internet zouden kunnen plaatsen? Want dát is waarvoor hij hoe dan ook gestraft moest worden.

    Voor zijn kinderen is het een dag vóór het bezoek al een feestje: ze gaan papa zien! Ze kunnen van blijdschap niet in slaap vallen. De volgende dag vertellen ze honderduit wat ze aan papa gaan vertellen, ze lachen, ze zingen liedjes en vertellen wat voor grapjes ze bij papa willen uithalen (verstoppen en BOE! roepen als hij binnenkomt). Maar vanaf het moment dat ze de gevangenis binnen lopen - door detectiepoortjes gaan, hun brilletjes in bakken neer moeten leggen, door een schrille stem teruggeroepen worden als ze er per ongeluk met z’n tweeën doorheen lopen, vervolgens moeten wachten in de eerste wachtkamer, dan opgehaald worden door 2 bewaarders, in een geblindeerd busje moeten klimmen, dan weer door een detectiepoortje moeten, dan weer in een wachtkamer moeten wachten, om vervolgens de betonnen, kale, met veel te grote stoelen, bezoekkamer binnen te lopen en om dan daar te moeten wachten, terwijl de hoogte van de muur tussen hun en hun vader in tot hun voorhoofd reikt - zijn ze veranderd in heel stille kinderen die niks meer kunnen zeggen. Papa komt altijd vrolijk binnen, begint met hen te praten en te lachen en toch zijn ze veel stiller dan normaal. Ze moeten blijven zitten op de veel te grote stoelen en staren naar boven, naar hun vader. Alles wat ze wilden vertellen zijn ze vergeten. Ze vergeten zelfs hoe het met ze gaat. Het enige wat ze vragen is of ze bij hem mogen blijven logeren een keertje. Of wanneer hij weer vrij is. Even aan papa zijn baard zitten? “Sorry lieverd, maar dat mag niet.” Of ze papa zijn schoenen mogen zien? “Ja, maar niet aanraken.”Of ze even papa zijn gezicht mogen aaien? “Nee, dat heb je net gedaan, als we het nu weer doen grijpt de bewaarder misschien in.” En we weten allemaal hoe erg de sfeer verpest als de knorrige stem van de bewaarder door de intercom schalt, waardoor iedereen tot het einde gespannen blijft. Even op de stoel staan en over dat muurtje hangen om maar dicht bij papa te zijn? “Nee, lieverd, dat mag echt niet.” En dit nu al jarenlang. Wat blijft er over van de band tussen vader en kind? Het is ongezond! Een mens heeft huid-op-huid contact nodig! Een mens moet geknuffeld worden. Een mens moet liefdevol aangeraakt worden. Kinderen en ouders des te meer! Hoe kún je een kind verbieden om zijn vader liefdevol aan te raken? Om geknuffeld en geaaid te worden door zijn vader? Twee kinderen onder de 7 jaar en één die in het begin van zijn tienerjaren zit. Hoe kun je als overheid zomaar bepalen dat je een ouder-kindrelatie op zo’n wrede wijze verstoort. Zat dat ook in de straf inbegrepen? Daar hebben we de rechters namelijk niks over horen zeggen. Azzedine heeft zijn kinderen inmiddels al een tijd niet gezien, omdat het hele bezoekuur te veel sporen bij ze naliet. Hij mag namelijk niet zoals andere ouders in een kindvriendelijke ruimte met zijn kinderen spelen en zoals andere ouders zelfs lekkers met ze delen. In Vught en andere gevangenissen hebben gevangenen één keer in de maand een zogeheten 'ouderdag'. Dan mogen de kinderen en de echtgenote van de gevangene komen om samen met de gevangene te spelen/voetballen in een speeltuin.

    “O you who are patient! Bear a little more, just a little more remains.”


  3. #3
    Be yourself

    Reacties
    1.523
    28-10-2012

    Deel 2...

    Sinds wanneer is het opgenomen in het strafrecht dat behalve vrijheidsberoving, ook de band tussen ouder en kind moet worden geruïneerd? Zijn daar juist niet allerlei instanties en stichtingen voor om dat te voorkomen bij andere gevangenen? Zelfs vaders die de moeder van hun kinderen hebben gedood krijgen de kans om hun kinderen op een normale manier te zien en er wordt van alles gedaan in het belang van het kind.

    De gevangenen in de TA hebben veel moeite gedaan om alles te begrijpen van het regime, maar het lukt niet. Als Nederland nu een land zou zijn dat het beestje bij de naam noemt en toegeeft dat ze doet aan het psychisch martelen van mensen, dan zouden we er allemaal wat meer vrede mee hebben, dan voelen we ons niet voor gek verklaard. Maar Nederland speelt mooi weer naar de buitenwereld toe en alleen degene die in het systeem vastzit zal begrijpen wat wij nu bedoelen. Als het puntje bij paaltje komt zijn er regeltjes waar iets te dankbaar – door vooral Nederland - aan wordt vastgehouden zonder dat er wordt gecontroleerd wat het met een mens doet. Ja, wij weten dat dit op Europees niveau is toegestaan, maar waarom werken de andere Europese landen daar niet aan mee? En wat zou er mis zijn als Nederland zou aangeven bij de EU dat datgene wat bepaald is eigenlijk niet zo gezond is en niet goed werkt? Binnen de gevangenis hebben ze dit al zeer lange tijd door. 'Ja' zeiden ze bijvoorbeeld tegen Abou Moussa: "Normaal breekt iemand wel na 7 maanden, wij snappen niet dat dit bij jou nog niet gebeurd is"

    Gesprek na gesprek, zitting na zitting, IBT inval in je cel na IBT inval, en altijd maar die camera’s die registreren maar &nooit opnemen&. Bewaarders die toegeven dat vragen en klachten – netjes ingediend met een formulier – worden genegeerd, invoer van kleding die simpelweg ergens in een hoekje wordt vergeten en daar ligt weg te rotten of voer wordt voor de ratten. Brieven komen altijd extreem laat of simpelweg niet aan. Zo heeft Azzedine heel vaak brieven naar zijn kinderen gestuurd die nooit zijn aangekomen. Ook brieven naar anderen verdwijnen in het verstuurproces. Je moet je voorstellen dat je als gevangene alles met de hand schrijft, je kunt niks kopiëren. Je schrijft 7 tot 8 pagina's die vervolgens verdwijnen. Een proces waarin je je emoties kwijt kunt is niet alleen het schrijven, maar ook dat je woorden bij de ontvanger aankomen die ze leest en begrijpt en reageert. Zolang die brief niet aankomt blijven die emoties bij jou, de deler van die emoties. Je raakt nog gefrustreerder, maar je weet niet of je wéér zo'n brief kunt schrijven: het vraagt veel emotionele energie van je en je loopt de kans dat je brief weer zonder uitleg verdwijnt. Is dit gezond voor iemand die 22 uur op cel zit? Een ander voorbeeld, van de zovele: de verwarming deed het niet waardoor het extreem koud was in de cellen. De gevangenen op de TA lieten dit weten aan een bewaarder die antwoordde met: "Dit hebben jullie verdiend." En dit nog los van de flauwe grappen die gemaakt worden door het personeel en de afdelingshoofden tegenover de gevangenen over bomaanslagen en onthoofdingen. Er wordt geen enkel begrip getoond door de directie voor de inhumane toestand waarin de gevangenen zich bevinden. Het is één ding als jou iets wordt opgelegd van bovenaf, waardoor jij je als directrice steeds zwak verschuilt achter: "We kunnen hier niets aan doen, dit is bepaald door de politiek, dit is voor de tweede kamer en ja, we hebben het er met hen over!" Maar om vervolgens een hele afdeling te straffen als één gevangene zijn frustraties uit, laat toch wel zien hoe je geniet van deze gesloten afdeling binnen de gevangenis waar, nogmaals, de camera’s altijd aan staan, maar nooit opnemen en het altijd het woord van het personeel is tegenover dat van de gevangene.

    De Nederlandse politiek claimt dat het regime op de TA radicalisering bestrijdt. Volgens wetenschappers en specialisten is een sociaal isolement één van de oorzaken van radicalisering. Doordat het regime de band tussen de gevangene en zijn naasten verstoort, raakt de gevangene in een sociaal isolement waarbij woede een extern gevolg is.  En deze zogenoemde 'radicalisering' wordt alleen maar versterkt.

    De directrice gaf vanaf dag één toe dat over Abou Moussa reeds een beeld heerste toen hij binnenkwam, terwijl er over hem géén gevangenisrapport bestaat, omdat hij niet eerder heeft vastgezeten. Een jaar geleden vroeg hij trouwens zijn rapport op dat wordt bijgehouden sinds hij daar vast zit. Tot zijn verbazing stonden er onwaarheden in en werden positieve zaken (vrijwillig schoonhouden van de keuken, vragen om een bezem om de luchtkooi schoon te vegen, etc.) weggelaten. Waarom? Is dit geen pesterij? Zo werd hij een keer door een bewaarder tot een gesprek uitgelokt over zijn sportverleden. Hij had daar aanvankelijk geen zin in, maar zoals velen hem kennen, hij zal je altijd wel te woord staan en een gesprek met je aangaan. Een gesprek werd het niet; er werden hem vragen gesteld die hij heeft beantwoord. Een soort van ondervraging dus. Vervolgens leest hij in het rapport dat HIJ het personeel ondervroeg, en niet alleen dat: hij zou proberen te intimideren met zijn verhalen. Is dit geen pesterij? De oom van Abou Moussa overleed enkele maanden geleden. De bewaarders kwamen dit vertellen, zonder enige emotie, en liepen weg. Hij riep en vroeg of hij zijn moeder mocht bellen. Maar dit mocht niet. Wat is dan het nut van het vertellen van deze informatie aan iemand die tussen 4 muren vastzit? Is dit geen pesterij? Niemand die over zijn hart kon strijken en minstens 5 minuten extra beltijd kon geven? Een dag voor zijn laatste woord in de rechtbank zou zijn laatste woord van 100 pagina’s worden uitgeprint binnen de gevangenis, in plaats daar van werd het gewist. Abou Moussa wilde zelfs meedenken in eerste instantie om het probleem op te lossen. Maar de helden die het werk uitvoeren van de politiek, lieten via de intercom weten dat ie het zelf maar uit moest zoeken. Sterker nog, toen hij zijn frustratie uitte, zijn ze met het IBT team binnengevallen, nadat ze eerst pepperspray naar binnen hadden gespoten en op hem in zijn gaan beuken, om hem vervolgens in de isoleercel te gooien. De volgende dag had hij weer een zitting, daar verscheen hij met nog rode ogen van de pepperspray en het witte spul van de pepperspray op zijn haren in de rechtszaal. En niemand die het wat kon schelen. Op de dag van zijn laatste woord heeft hij, zoals bekend, zijn verhaal niet kunnen doen, hetgeen hij wilde overbrengen is niet overgebracht. Zijn laatste woord heeft hij ter plekke, van de hak op de tak, moeten overbrengen. Is dit geen pesterij? Met zijn emoties spelen, hem het gevoel aan praten dat hij paranoïde is, hem in een machteloze positie zetten en dit constant bij hem inwrijven. Is dit geen pesterij? Constante aanvallen uitvoeren op hun geest en dan verwachten dat ze normaal zullen gaan functioneren? Vroeger bestond in Nederland de marteltechniek waarbij iemand met zijn hoofd op een stuk steen moest liggen en vervolgens liet men steeds een druppel vallen op zijn slaap. Een druppel zou je denken, maar na een tijd leek het alsof er een trein over hun hoofd raasde. Dit is wat er in dit regime gebeurt. Het lijken voor de buitenwereld allemaal druppels, daarom het vermelden niet waard bij de veroordeling – of nog erger, bij een voorarrest – maar het is een manier om mensen compleet af te breken en ze daarmee niet voor een periode, maar voor het leven te straffen.

    “O you who are patient! Bear a little more, just a little more remains.”


  4. #4
    Be yourself

    Reacties
    1.523
    28-10-2012

    Deel 3...

    Waarom onderneemt men geen enkele stap om iedereen op de TA als MENS te behandelen? Waarom doen de directrice en haar personeel daar niks om hun meerderen duidelijk te maken dat ze mensen binnen ziet komen, gezond van geest, die vervolgens immens veranderen en vaak zelfs doordraaien? Is dit de democratie waar iedereen het over heeft? Het is ongelooflijk om te zien wat de gevolgen kunnen zijn van het uiten van een afwijkende mening als moslim in Nederland. Wie krijgen we terug als hij vrij is? Is hij dan nog de vader van zijn kinderen? Is hij dan nog de zoon van zijn moeder? Wie krijgen we terug? Wat is nu de hele bedoeling van de TA? Wat willen ze van hen maken?

    Alles is een strijd, alles moet bereikt worden met stakingen, met moeite. Het vrijdagsgebed, elkaars eten mogen eten, elkaars keukengerei mogen gebruiken, een extra tien minuten om te mogen bellen. Luchtuurschema’s die constant worden omgegooid, omdat de bewaarders niet erg veel zin hebben om constant de wisselende groepen te begeleiden. Dit lijkt allemaal niets, maar eenieder die een familielid heeft in een ander soort regime zal dit waarschijnlijk met open mond lezen.

    Wat daar binnen gebeurt zal altijd ver uit het zicht van de buitenwereld plaatsvinden. Het zal altijd het woord van het regime tegen het woord van de (moslim)gevangenen zijn, terwijl zij zich in een zwakke positie bevinden. Overgeleverd aan een regime en personeel die ze benaderen als monsters, ongeacht om welke reden ze daar ook zitten.

    Wat wij niet begrijpen is wat het voor de politiek en de rest van Nederland zou uitmaken als er kritisch wordt gekeken naar dit beleid. Ja, ook de rechtse moslimhater zou zich moeten afvragen of hij in een dergelijk land wil leven, want er komt voor heel veel mensen een dag dat zij zich een machteloze positie tegenover de overheid zullen bevinden. Diezelfde overheid die jij toejuicht wanneer het mensen aanpakt met een ongewenste mening waar de nekharen van overeind gaan staan. Op dat moment zullen ook jullie je afvragen wie de overheid controleert en waarom de overheid eigenlijk alles kan maken zolang de mensen niet in grote getalen om tekst en uitleg vragen.

    En als je het er mee eens bent dat dit een normaal systeem is, waarbij doodgewone vaders en doodgewone zoons en doodgewone echtgenoten - die in hun vrije tijd als activist voor de rechten opkwamen van een groep die als paria’s wordt behandeld of die alle kanten van een oorlog wilden belichten omdat de media maar één kant belicht of die een algemeen geaccepteerde vorm van satire gebruikten bij hun demonstraties, maar dan de andere kant op - keihard worden aangepakt, dan moeten we stoppen met zeggen dat Nederland een rechtvaardig land is. Je wordt psychisch tot een langzame dood veroordeeld als de overheid merkt dat je tot een groep hoort die er niet toe doet voor veel mensen. Mensen die niet doorhebben dat ze geïndoctrineerd worden door deze overheid, zodat ze niet de overheid de schuld geven van hun problemen, maar ‘die activistische moslims’. Een beetje gezonde kritiek is het enige wat wij vragen. Want wij geloven niet dat de maatschappij geschokt is; een groot deel van de maatschappij heeft namelijk via de media & de politiek een zeer sterke mening gevormd over de kritische uitgesproken moslim, die ze liever kwijt dan rijk zijn.

    Update 8 juli 2016: Azzedine heeft na 2 jaar, talloze honger- en dorststakingen, eindeloos indienen van aanvragen en gesprekken, voorlopig eenmalig, zijn kinderen in een afgesloten ruimte met een personeelslid mogen zien, zonder tussenschot.'

    https://justpaste.it/OpenBrief

    “O you who are patient! Bear a little more, just a little more remains.”


  5. #5
    Millatu Ibraheem

    Reacties
    749
    27-04-2014

    akhi hoe groter de ontberingen hoe groter de beloning "en Allah is met de geduldigen" "wees geduldig zoals de boodschappers vóór jullie"
    Zij zeiden tegen hem 'Je handelt in strijd met wat de geleerden zeggen' terwijl zij niet door hebben dat zij in strijd met de Qur'an handelen. Ik handelde in tegenstrijd met wat de geleerden zeggen, maar jullie handelen in strijd met de woorden van diegene die met de Qur'an is gekomen. - ibn al Qayyim

  6. #6
    Be yourself

    Reacties
    1.523
    28-10-2012

    Citaat Geplaatst door Ibraheem Bekijk reactie
    akhi hoe groter de ontberingen hoe groter de beloning "en Allah is met de geduldigen" "wees geduldig zoals de boodschappers vóór jullie"
    Zeker broeder, dat is waar we in geloven en waar geen twijfel over bestaat. Dat Allah (azza wa djal) ons, de onderdrukten, hun families en alle Moslims (die het moeilijk hebben) tot de geduldigen moge laten behoren.

    “O you who are patient! Bear a little more, just a little more remains.”


  7. #7
    MVC Lid

    Reacties
    239
    10-05-2016

    Dit gebeurde ook bij Samir a dat vertelde zijn vrouw op tv

  8. #8
    Be yourself

    Reacties
    1.523
    28-10-2012

    Dit is een brief van een zuster die vast zat:

    Deel 1/2

    'As'salaamoe 3alaykoem wa Ra7hmatoe Allahie wa barakaat'oeh. As'salaamoe 3alayna wa 3ala 3ibaadi'illahi shalihien.

    Ik wilde even mijn verhaal met jullie delen betreft de overplaatsing van de 3 rechts-extremisten op de TA afdeling waar ik ook heb gezeten. Ik zal dan ook vanaf het begin beginnen in shaa Allah. Vergeef me voor de lange tekst.

    BismiAllahie Ra7hmanie Ra7hiem.

    Na mijn aanhouding ben ik overgeplaats naar PI Vught op de EBI afdeling.

    De EBI:

    De broeders kregen sancties opgelegd alleen voor het feit dat zij het gebed op tijd verrichtten tijdens bijvoorbeeld recreatie. Zij mochten twee dagen niet uit hun cel noch mochten zij eten van wat ik gekookt had (wij zagen elkaar niet, maar kookte wel voor elkaar). Ik was boos en het niet eens met de onmenselijke sancties. Na een gesprek met de bewaarders te hebben gehad, gaven zij aan dat deze sancties van bovenaf kwamen en dat zij hier geen zeggenschap over hadden.

    Ik eiste een gesprek met de afdelingshoofd en had een verzoek ingediend, maar pas na 2 weken had ze eventjes tijd voor me. Ik kreeg eindelijk even tijd om mijn statement duidelijk te maken. Ik gaf aan dat ik de sancties onmenselijk vind en dat zij heel goed weten dat het gebed belangrijk voor ons moslims is. Ik vond dat wij beperkt werden in onze vrijheid van godsdienst. Het gebed dient men op tijd te verrichten. Daarbij gaf ik ook aan dat zij geen gevaar zijn voor anderen noch voor zichzelf op het moment dat zij bidden. Dus ik snapte niet goed waarom zij die sancties kregen/krijgen.

    Ze zei dat de imaam haar iets anders had uitgelegd (het gebed mocht je altijd uitstellen) en dat dit regels zijn binnen PI Vught (dat er niet gebeden mag worden tijdens het luchten/recreatie). Ik gaf aan dat ik dat nergens terug kon lezen in de handleiding. Dus dat het vette onzin is. Ze negeerde mijn opmerking en vroeg daarna hoe ik dat deed met bidden. Ik legde haar uit dat ik op dat moment naar mijn cel ga als vrouw. Het is niet gepast voor een vrouw dat mannen haar zien bidden en daarbij heb je overal camera's. Daarna zei de afdelingshoofd dat er een vrouwenafdeling zou komen met vrouwelijke bewaarders. Ze vroeg hoe ik dat zou doen op de vrouwenafdeling.

    Ik gaf aan dat het nu om de mannen ging en niet om mij. Ze gaf aan dat hier niets aan zou veranderen en de sancties blijven, omdat de directie dit had bepaald. SoebhanAllah!

    Na ongeveer 4,5 maand op de EBI te hebben gezeten werd mij verteld dat ik binnen 2 dagen overgeplaatst zou worden naar een "vrouwenafdeling" met alleen vrouwelijke bewaarders. Na 2 dagen werd ik overgeplaatst en kwam ik op de TA nog steeds als enige vrouw alhamdoelilah. De eerste 5 dagen zat ik helemaal alleen op die afdeling. Na de 5de dag kwamen de nieuwe afdelingshoofd en 6 bewaarders naar mij toe met de mededeling dat er per direct 3 jongens op de groep geplaats zouden worden. Ik was geschrokken en zei dat dit NIET de bedoeling was. Dit zou een vrouwenafdeling zijn en dat moest ook zo blijven. Ze zeiden tegen mij dat de directie dit had beslist en dat het een vastbesloten zaak was. Ik vroeg of het ging om moslimse mannen en er werd gezegd dat het GEEN moslims waren. Ik was echt in shock en zei dat ik overgeplaatst wilde worden met moslimse mannen op de afdeling (als er toch mannen op de afdeling komen). Ze zeiden dat het vol was op de andere TA afdelingen (achteraf was dit een leugen, want ik kwam erachter dat er op unit 9E maar 3 broeders zitten). Ik zei waarom komen er geen moslimse mannen dan op de afdeling? Ik ben toch een moslima? Toen zeiden ze nogmaals dat dit een vastbesloten zaak was en daarna werd ik keihard genegeerd. Die 3 jongens werden direct overgeplaatst. Ondanks ik aangaf dat ik het niet prettig vond.

    Die eerste avond begonnen die 3 jongens gek te doen vanaf 22:00 uur tot 00:00. Zij trapte de celdeuren in, schreeuwde/lachte keihard en bonkte op de muren. Wallahi ik schrok wakker terwijl ik sliep. De volgende ochtend gaf ik de bewaarders aan wat er gebeurde. Hier werd tot mijn verbazing niets mee gedaan, de jongens werden dus niet aangesproken op hun gedrag. Ik zei tegen de bewaarders stel dat ik dat deed en ik keihard 'Allahoe Akbar' riep en tegen de celdeur trapte dan werd ik wel hierop aangesproken sterker nog, dan had ik 100% een strafmaatregel gehad. Hier werd niets op gezegd en steeds weer werd ik keihard genegeerd.

    Toen had ik maar een brief geschreven aan de jongens. Ik gaf aan dat ik last van ze had en dat ik wilde dat zij rekening hielden met mij. Een van de jongens schreef een brief terug. Dat hij niet doorhad dat ik last zou hebben gehad en dat dit niet meer zou gebeuren. Vette onzin!

    Ondertussen had ik mijn advocaat ingeschakeld en die zou er werk van maken.'

    “O you who are patient! Bear a little more, just a little more remains.”


  9. #9
    Be yourself

    Reacties
    1.523
    28-10-2012

    Deel 2/2

    'Op een dag kwam de afdelingshoofd naar mij toe tijdens het luchten. Ze zei dat er broeders zich zorgen maakte om mij. Ik was verbaasd en zei dat het nergens nodig voor was. Daarna vroeg ze mij of ik een brief wilde schrijven aan de broeders (volgens de afdelingshoofd zouden zij haar niet geloven als zij door zou geven dat het goed ging met me). Ik ging hiermee akkoord.

    SoebhanAllah, een paar dagen later kreeg ik van een broeder te horen dat zij (dus hij en andere broeders) de afdelingshoofd vroegen hoe het met me ging omdat, ik daar als enige vrouw zat met die 3 rechts-extremisten op de afdeling. En dat zij zich zorgen maakte om mij. Dit had de afdelingshoofd NIET gezegd. Ik vond het al een vreemde zaak dat er zomaar naar mij gevraagd werd. Zo zie je maar weer hoe smerig ze zijn binnen PI Vught. Nu leek het alsof ik het wel goed vond met die 3 rechts-extremisten samen op de afdeling, alleen omdat de afdelingshoofd niet eerlijk was tegen mij. De broeders wisten dat er iets niet klopte, dit bleek ook uit mijn brief die ik hun had geschreven. Toen ik de afdelingshoofd hiermee confronteerde kon zij zich zogenaamd niets meer herinneren en had ze het druk. En weg was ze.

    Dit was niet het enige probleem wat speelde. Ik werd ook vaker lastig gevallen door andere jongens van andere afdelingen. Als ik in mijn cel zat dan keken er een groep jongens naar binnen en riepen zij respectloze dingen naar mij toe op afstand. Zij stonden daar te roken en te hangen na het sporten. Ik gaf dit aan bij de bewaarders en toen werd er gezegd dat zij mij niet konden zien. Alsof ik gek aan het worden was. Ze zeiden tegen mij als ik last zou hebben dat ik dan mijn gordijn dicht kon doen, zij konden ook een hek plaatsten of nog leuker...mijn raam kon geblindeerd worden. Dit weigerde ik, omdat ik vond dat zij die jongens maar moesten aanspreken en niet dat ik moest worden beperkt (ik zit elke dag 21 of 22 uurtjes op cel, dit moest niet gekker worden).

    Zij deden hier niets mee totdat ik op een dag alles zat was nadat er 15 jongens weer op afstand gek deden. Ik heb me als een man moeten gedragen en toen pas belde de bewaarders naar de afdelingen om de jongens aan te spreken op hun gedrag. Dus als moslima moet je eerst "rebels" worden wil je gehoord worden Allahoemoesta3aan! Het heeft wel geholpen alhamdoelilah.

    Na 3 weken kwam er een andere zuster bij. Ook zij gaf aan het niet fijn te vinden om met die 3 nazi's op dezelfde afdeling te verblijven. Wij hadden een brief geschreven naar de directie en ik eiste nog voor de laatste keer een gesprek met de afdelingshoofd. Toevallig kwam de afdelingshoofd op de afdeling. Ik zei dat ik voor de laatse keer wilde vragen voor overplaatsing. Ze zei zoals eerder gezegd werd dat het een vastbesloten zaak was en dat wij NIET zouden worden overgeplaatst. Toen ik haar weer confronteerde met haar leugens over het feit dat er maar 3 broeders op de afdeling zaten en dat het dus helemaal niet vol was werd ze rood en zei ze dat ze het druk had. En jahoor weer was ze weg. Allahoemoesta3aan!

    Wallahi zusters en broeders mijn geduld raakte op. Kijk hoelang ik bezig was met overplaatsing vragen (ik zat daar 4 weken met hun want die andere zuster kwam later en heeft daar 1 week gezeten met mij).

    Ik deed echt veel dua en vroeg Allah om verandering betreft de situatie. En soebhanAllah die avond zag ik op tv dat onze broeder Mohammed B. (Abu Zubair) woedend werd en de keuken in de EBI helemaal verwoest had. Het nieuws was tot hem gekomen dat die 3 rechts-extremisten op dezelfde afdeling waren geplaatst. Hij kreeg hiervoor strenge strafmaatregelen. Ik vond dit zo erg voor hem wallahi. Alleen omdat hij voor ons opkwam. Moge Allah hem belonen voor zijn intentie. Amin!!!

    Guess what? Wallahi de volgende ochtend kwam de afdelingshoofd direct naar mijn cel toe en vertelde mij dat ik direct overgeplaatst zou worden naar een vrouwenafdeling. Zij hadden al die tijd een afdeling leeg staan op de TA. Ik zei: "Huh, het was toch een vastbesloten zaak al 4 weken lang???!" Ze kon hier zoals gewoonlijk niets op zeggen. De opstand van onze broeder heeft hun bang gemaakt vandaar deze snelle besluit.

    De andere zuster en ik werden direct overgeplaatst alhamdoelilah. Opeens merkte ik op dat zij op de afdeling vriendelijker en aardiger deden tegen ons. De volgende dag vroeg ik of de afdelingshoofd van de EBI, de afdelingshoofd van de TA en zoveel mogelijk bewaarders op de groep wilde komen. Tot mijn verbazing was opeens de hele "woonkamer" vol. Ik was zo boos en zei tegen hun dat ik blij was met de opstand van Mohammed B. en dat ik hem zeer dankbaar ben. Ik zei tegen hun dat mijn beklaag als moslimvrouw niet serieus werd genomen en dat blijkbaar eerst spullen vernield moesten worden om gehoord te worden. Frappant dat het al weken een vastbesloten zaak was en opeens werden wij overgeplaatst. Ik wenste dan ook met niemand te praten op de afdeling. Het enige wat ik hun zou vragen is het bestek, als ik wilde bellen naar mijn advocaat en een vuilniszakje. That's it! Mijn boodschap was duidelijk. Het wordt eens tijd dat zij moeten beseffen dat moslimvrouwen hoog staan en eervol zijn.

    Wallahi, ik maak me echt zorgen over de toekomstige zusters die op de TA komen ( moge Allah hun beschermen om nooit vast te zitten). In PI Vught (TA) zijn ze normen aan het stellen, hoe meer er geaccepteerd wordt hoe verder ze gaan. Alhamdoelilah heb ik een duidelijke boodschap achtergelaten.

    Doe dua voor de aseer dat Allah hun alle sabr schenkt en standvastiger maakt. Maar doe ook dua dat Allah Engelen laat neerdalen op Zijn bevel om de aseer te vergezellen in hun cellen zodat zij geen eenzaamheid voelen.

    En schrijf ze brieven! Dit heeft in ieder geval veel voor mij betekent tijdens mijn gevangenschap. Djazaak Allahoe khairkoem. Moge Allah ons alle beschermen.

    HayakoemAllah!

    Jullie zuster Oem Dzoelkifl wa Dzoel'qarnain'

    “O you who are patient! Bear a little more, just a little more remains.”


  10. #10
    Verbannen

    Reacties
    4.773
    08-01-2017

    Asalamu alaikum, ben jij van project A?

  11. #11
    Be yourself

    Reacties
    1.523
    28-10-2012

    Citaat Geplaatst door Umm-Suhayla Bekijk reactie
    Asalamu alaikum, ben jij van project A?
    Wa alaykom salaam wa rahmatullah,

    Nee zuster. Ik volg hun alleen.

    “O you who are patient! Bear a little more, just a little more remains.”


  12. #12
    Be yourself

    Reacties
    1.523
    28-10-2012

    Is er iemand voor wie ik als sabab moge dienen voor het doen voor een du'a voor onze broeders en (met name onze) zusters?

    “O you who are patient! Bear a little more, just a little more remains.”


  13. #13
    Verbannen

    Reacties
    4.773
    08-01-2017

    Citaat Geplaatst door Gewone_Broeder Bekijk reactie
    Is er iemand voor wie ik als sabab moge dienen voor het doen voor een du'a voor onze broeders en (met name onze) zusters?
    Weet jij of het nog mogelijk is om hen te schrijven?

  14. #14
    Be yourself

    Reacties
    1.523
    28-10-2012

    Een brief van een aantal dagen terug waarin een broeder een inzicht geeft over hoe de Moslims op de Terroristen Afdeling (TA) de dag door (moeten) komen.

    Deel 1/2

    'Een doorsnee dag op de Terroristen Afdeling

    Het is 5 uur 's nachts. Ik lig in mijn cel op bed te slapen hoewel ik met zeer veel moeite in slaap ben gevallen. Ik schrik wakker, zoals dat iedere nacht gaat; Het luikje van mijn celdeur word geopend en er word met een zaklamp naar binnen geschenen door een bewaker, om te kijken of ik nog wel in mijn cel zit. Ik probeer weer verder te slapen maar het mocht niet baten. Gedachtes gaan door mij heen, vragend aan Allah hoe lang dit nog zal duren. Ik kijk uit het raam naar het mooie groene gras en de dikke gevangenismuur terwijl ik dit doe hoor ik Quraan recitaties van mijn medegevangenen. Ik kijk op de klok en zie dat het bijna tijd is voor het fajr gebed.

    Ik loop naar de kraan en verricht de Wudhu met ijskoud water aangezien dit het enige is wat uit de kraan komt. "Allaahu Akbaar, Allahu Akbaar", de Adhaan voor het fajr gebed. Ik pak mijn gebedskleed wat bij het betreden van de TA zit in het welkomstpakket.

    Na het gebed verricht te hebben groet ik mijn medegevangenen en praat met ze. Ik pak mijn stoel en ga zitten om het ochtendnieuws te bekijken. Het ene naar het andere terrorisme onderwerp komt voorbij. Van de aanslagen in Parijs tot de gevechten in Irak en Syrië. Wetend dat al deze recente gebeurtenissen erg veel negatieve invloed zal hebben op zowel mijn zaak als die van mijn medegevangenen en dit onze vrijlating zal vertragen.

    Om half 8 word er op de celdeur geklopt en het luik word geopend. 'Goedemorgen!' "Wat voor Goedemorgen denk ik in mijn hoofd. Het is geen goede morgen, het is een morgen die voor jou goed is maar voor mij een nieuwe morgen van opsluiting en vernedering." Ik zet de knop in mijn hoofd om en pak mijn zakje waarin mijn pen, plastic lepel, tandenborstel en kam zich in bevinden en geef het aan de bewaker die bij het luik staat. Zonder dit af te geven mag de celdeur niet geopend worden. Ik hoor een klik en De Deur gaat open. Er staan 2 bewakers. Ze bieden mij koffie en thee aan, ik weiger het. Vervolgens vertellen ze mij als een Baas tegen zijn hond doet hoeveel uur ze me uit mijn cel zullen halen vandaag. Ik stap weer mijn cel in, de deur slaat dicht. Het luik word geopend en ik krijg mijn zakje met mijn pen, plastic lepel, kam en tandenborstel terug.

    Ik praat met mijn medegevangenen over het teleurstellende dag-programma. We spreken af wie wat meeneemt naar de keuken voor het ontbijt. Het is 8 uur er word op mijn cel geklopt en het luikje gaat weer open. "Mag ik je setje"? vraagt de bewaker. Ik geef het af en de deur word geopend. Ik pak mijn bord en brood, doe mijn badslippers aan en stap de cel uit. Nu begint de routine fouillering die elke keer uitgevoerd word bij het betreden en verlaten van de cel. Ik draai me om en plaats mijn handen tegen de muur. De ene bewaker gaat met zijn handen over de rechterkant van mijn lichaam en is niet schuw om zijn handen in mijn lies bij mijn geslachtsdelen te plaatsen. "Voet" commandeert de bewaker. Ik til mijn voet op en hij gaat met zijn handen over mijn sokken heen. Dit word vervolgens ook door de tweede bewaker aan mijn linkerkant gedaan. Ik loop door de gang en zie mijn lachende medegevangenen aan de andere kant van de glazen wand mijn naam scanderen in de recreatieruimte en lach . Hoewel het regime ons sloopt, komen we elkaar ten allen tijde lachend tegemoet.

    De afdeling is zo gebouwd dat een bewaker in de bewakers ruimte via de camera bekijkt of een deur geopend kan worden. Als dit zo is, opent hij de deur en hoor je een klik. Dit betekent dat je de deur open kan maken. Ik kom bij de deur naar de recreatieruimte en hoor een klik. Ik kom in een tussenruimte terecht. De deur achter me slaat dicht, ik hoor weer een klik, ik kan door de deur voor mij naar binnen. Ik loop de ruimte binnen, groet mijn medegevangenen en we lopen via de trap naar boven naar de keuken. We discussiëren over wie vandaag het ontbijt gaat maken aangezien er maar 2 personen in de keuken mogen. We komen eruit. Ik loop met een medegevangene naar de keuken, "klik" de deur gaat open. We betreden de keuken. Het is een kleine keuken van ongeveer 3 bij 1 meter. De keuken beschikt over slechts plastic bestek en enkele pannen. In de hoek staat een oven-magnetron van de jaren 90. In de rechterbovenhoek hangt een camera. We bellen door middel van een microfonen systeem de bewakers in de bewakersruimte en vragen om het bestek. Het luik van de stalen deur aan het einde van de keuken gaat open en het teleurstellende bestek bestaande uit een ijzeren lepel, vork, broodmes en aardappelmesje word aan ons gegeven. We besluiten wat omeletten en tosti's te maken. Ik voer met mijn medegevangene diepgaande gesprekken zoals gewoonlijk. Terwijl ik praat zegt hij plotseling; "Wacht, hoorde je dat". "Nee" antwoord ik. "Kijk ze hebben de microfoon aangezet om naar ons te luisteren". Terwijl hij dit zegt zie ik het rode lampje van de microfoon branden. We wisten dat er afluisterapparatuur hing op de afdeling maar niet dat de bewakers zelf ons zouden afluisteren. Ik loop naar de radio knop en draai vol irritatie het geluid op het maximum zodat de bewakers niets kunnen horen en we gaan verder met ons gesprek. De microfoon gaat na korte tijd uit.

    Inmiddels staan de andere medegevangenen voor de keukendeur te gluren naar wat we gemaakt hebben. We bellen de bewakers en zeggen dat we klaar zijn met het bestek zodat we de keuken open kunnen maken voor onze celgenoten. Een bewaker verschijnt bij het luik, we leveren het bestek in. Het luik gaat dicht. "Klik" , de keukendeur gaat open. We ontbijten gezamenlijk en lopen vervolgens richting onze recreatiekamer met wat koekjes en thee. De playstation 2 gaat aan en we spelen wat voetbalspellen tegen elkaar. De microfoon gaat weer aan, en iedereen is stil. De Microfoon gaat vervolgens weer uit en aan. "Mannen, het is tijd voor luchten". We lopen naar buiten en komen terecht in een luchtkooi. Telkens bij het betreden van deze luchtplaats voel ik mij als een opgesloten dier. De luchtplaats heeft een stenen grond en loopt in een driehoek. In de hoek hangt een optrekstang waar we oefeningen doen. Maar het grootste gedeelte van onze luchttijd spelen we tafeltennis op de stenen tafel. Als je naar boven naar de hemel kijkt zie je een groot hek van ijzer. Vanuit de luchtplaats kunnen we de bewakers ruimte in kijken en zien we vol minachting hoe de bewakers op hun computers zitten te spelen en de ene na de andere maaltijd naar binnen werken. De bewaker verschijnt achter het hek en vraagt ons de tafeltennis spullen in te leveren, het is tijd om terug naar de cel te gaan.'

    “O you who are patient! Bear a little more, just a little more remains.”


  15. #15
    Be yourself

    Reacties
    1.523
    28-10-2012

    Deel 2/2

    'We lopen terug naar de ruimte en praten en lachen met elkaar. We moeten één voor één naar onze cel toe via het kliksysteem. Ik loop naar mijn cel toe met mijn fles chocolademelk. Ik plaats mijn handen tegen de muur en de routine fouillering vind weer plaats. "Mag ik jouw drinken even", vraagt de bewaker. "Waarom"? antwoord ik. Hij pakt het uit mijn handen en zegt; " Deze fles is geopend". "Ja?" antwoord ik vragend. "Dat mag niet, je mag alleen ongeopende flessen meenemen naar je cel". Ik vraag hem wat de reden hiervoor is aangezien ik dat altijd al deed. Onzeker zegt hij "Dat is gewoon zo, je zit nu te liegen. Dit is het regime". Wetend dat een discussie over het regime altijd eindigt in een zogeheten rapport zwijg ik en loop ik mijn cel in. Een rapport is een straf waarbij je een hele dag de cel niet mag verlaten en de televisie en radio word afgepakt. Ik vraag om deodorant, tandpasta en een nagelknipper aangezien dit niet in de cel bewaard mag worden, de deur gaat dicht en via het luik krijg ik al mijn spullen toegereikt. Ik zie dat mijn kledingkast een rommel is en de hoeslakens van mijn bed zijn afgerukt. De dagelijkse cel inspectie heeft plaatsgevonden en zoals gewoonlijk word het niet opgeruimd. Ik ruim alles op en neem een douche en kleed me op het mooist aangezien ik vandaag bezoek heb.

    Ik pak mijn mushaf neem plaats op mijn stoel en reciteer enkele bladzijdes. Ik praat wat met mijn medegevangenen, en we hebben het over interessante TV programma's die er zijn of zullen verschijnen later op de dag. De microfoon van mijn cel gaat aan. "Je hebt straks bezoek, wil je dit met of zonder glas?" vraagt de bewaker. Gedachtes gaan door mijn hoofd, wetend dat na een bezoek zonder glas ik een vernederende visitatie moet ondergaan." Zal ik het doen of niet? Ik kan dan eindelijk mijn familie aanraken." 'Met glas' antwoord ik. Ik verricht mijn middaggebed na enkele uren doorgebracht te hebben op mijn cel. Het is tijd voor de middagrecreatie en ik verlaat mijn cel. Ik doorsta weer een fouillering. Ik kom in de recreatiekamer en zie mijn medegevangenen al bij de TV. "Wie gaat er koken" vraag ik. één van hen antwoord "Ze zijn al aan het koken akhi kom zitten." Ik ga zitten op de bank pak wat chips en we spelen wat op de playstation. De microfoon gaat aan en mijn naam word geroepen; "Je bezoek is gearriveerd." Ik groet mijn medegevangenen en ze vragen of ik mijn bezoek de groeten doe. Ik loop de trap af naar de deur en kom weer in de tussenruimte terecht. Ik zie achter de deur 2 bewakers met handboeien staan. Ik draai me om en ze openen het luik dat zich bij mijn knieën bevind. Ik steek mijn armen door het luik en ik word geboeid. De Deur gaat open en ik doe mijn handen op mijn hoofd en word weer gefouilleerd, de 4e fouillering van vandaag. De boeien worden losgemaakt en we lopen naar de bezoekersruimte.

    De bewakers proberen een gesprek aan te gaan met me terwijl we door de tientallen gevangenisdeuren lopen die stuk voor stuk met het kliksysteem openen. Ik kom bij de gang van de bezoekersruimte, achter het glas zit een bewaker dat een kaartje omhoog houdt met het nummer 4. De bewakers kijken door het luik van bezoekersruimte 4 en openen de deur. Ik stap naar binnen en zet een glimlach op. De deur gaat dicht. Ik kijk mijn bezoekers aan en weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Ze vragen me hoe het hier is en ik antwoord "Het is hier heel goed" zodat ze zich geen zorgen maken. Ze vertellen mij over de manier waarop zij naar het bezoek zijn gebracht. Ze moesten bij de ingang door verschillende beveiligingspoortjes. Alle sieraden en telefoons moesten ingeleverd worden. Ze werden geplaatst in een geblindeerd busje en naar de afdeling gereden. Bij de afdeling aangekomen werden ze door 2 bewakers door maar liefst 8 deuren geleid tot ze bij het bezoek kwamen. We hebben het nog even over mijn celgenoten en de microfoon gaat aan. "Zouden jullie niet over gevangenen willen praten" zegt een bewaker. Mijn bezoek schrikt zich een hoedje en voelen zich ongemakkelijk aangezien de bewaker de gehele tijd mee luisterde. De woede die zich opgestapeld heeft door het slopende regime komt tot uiting en ik roep "Houd je bek dicht en laat ons met rust". De microfoon gaat uit en ik ga verder met mijn gesprek. Het bezoek-uur is voorbij en de bewakers verschijnen achter de deur. Terwijl ik afscheid neem van het bezoek zie ik het verdriet in hen ogen.

    Ik loop de deur uit. "Schoenen uit" commandeert de bewaker. Ik doe mijn schoenen uit en hij controleert ze. Ik plaats mijn handen op de muur en dit is fouillering nummer 5. Ik loop richting de afdeling en vraag of we nog uren hebben. De bewaker antwoord dat er nog 10 minuten luchten over is. Ik kom op de afdeling en loop naar de luchtplaats. Ik groet mijn medegevangenen maar er mist een enkele. Ik kijk in de hoek en zie hem in de hoek op de grond zitten met zijn handen in het haar. Ik wil naar hem toe lopen om te kijken wat er met hem is maar een medegevangene houdt me tegen en zegt "Hij was aan het telefoneren en hij kwam verdrietig terug en heeft met niemand gesproken, laat hem zo." Terwijl we teruglopen naar de hal om terug te gaan naar de cel kijk ik hem aan en vraag ik hem wat er is. 'Ik heb met mijn familie gesproken en ze hebben het zwaar er zijn veel problemen. Als ik eerlijk ben broeder, ik ga helemaal kapot'. Ik spreek hem wat moed in en een medegevangene herinnert hem aan het verhaal van Yusuf en het verdriet van zijn vader Yaqub. Terwijl we in de hal staan zien we de een kar met enveloppen liggen."Allahu Akbar, we hebben weer brieven gekregen". Iedereen wordt blij, we omhelzen elkaar en lopen één voor één terug naar onze cel met ons avondeten dat eerder gekookt was.

    Ik plaats mijn bord op de kar en ga weer tegen de muur met mijn handen voor fouillering nummer 6. Ik pak de enveloppen met brieven van Project A en neem ze mee de cel in. Ik pak mijn stoel en ik open direct de brieven aangezien dit één van de enige vormen van contact met de buitenwereld is. Ik lees ze één voor één en mijn vreugde neemt toe. Ik praat met mijn medegevangenen over de brieven en de inhoud. De Adhaan voor het Maghreb gebed gaat. Ik verricht de wudhu en pak mijn kleed voor het gebed. Na het gebed eet ik mijn koude avondeten met mijn plastic lepel aangezien dit het enige bestek is dat we op de cel hebben. We roepen naar elkaar over de smaak van het eten en lachen. Ik doe de TV aan en zap door de zenders heen tot het tijd is voor Nieuwsuur. Daar gaan we weer, het ene terrorisme onderwerp opgevolgd door het andere terrorisme onderwerp. Ik kijk terug op de dag en besef dat we vandaag voor het eerst 4 uur uit onze cel waren terwijl dit normaal slechts 2 uren zijn. Ik pak mijn mushaf en vraag mijn buurman waar hij gebleven is met het memoriseren. We sporen elkaar aan vandaag meer te memoriseren en gaan verder. De Adhaan voor het ishaa gebed gaat. Een medegevangene roept iedereen en vraagt of we een Islam Quiz zullen houden. Iedereen vind het een goed idee. "Iedereen maakt een lijst met 10 vragen en dan komen we over een kwartier terug en dan houd iedereen één voor één zijn quiz." zegt hij. Iedereen maakt zijn vragenlijst en we houden vervolgens een leerzame quiz. Tussen de vragen door dwalen we van de onderwerpen af en voeren we gesprekken over onze persoonlijke levens buiten de gevangenis. Ik kijk op de klok en zie dat het inmiddels een uur later is. Ik loop naar mijn gebedsruimte die ik in de hoek van mijn cel heb ingericht en verricht mijn Ishaa gebed. Na het gebed ga ik op bed liggen en gaan er allerlei gedachtes door mijn hoofd. De Shaytaan probeert mijn standvastigheid te doven en de hoop doen opgeven. Ik hoor mijn buurman een bekend gedicht van Ibn Qayyim zingen genaamd Qalu Lahu. Zowel ik als mijn medegevangenen merkte dit op wat ertoe leidde dat er de rest van de avond slechts gedichten werden gezongen op de afdeling.

    Het is nacht en ik maak me klaar om naar bed te gaan maar ik wacht op de avondcontrole van de bewakers. Ik hoor de klep van mijn celraam opgetild worden en zie een bewaker naar binnen kijken met een boze blik en ik geef hem een boze blik terug. De controle is geweest dus ik groet mijn medegevangenen en ga slapen, althans ik probeer het. Ik lig in mijn bed en mijn hoofd zit vol met allerlei zaken. Inmiddels is het 3 uur 's nachts en ik val maar niet in slaap. Ik doe het licht aan en loop naar mijn raam en kijk naar buiten naar de sterrenhemel en prijs Allah. Ik loop naar de kraan drink wat water en duik mijn bed in en probeer weer in slaap te vallen.'

    “O you who are patient! Bear a little more, just a little more remains.”