Upp!
Lieve lezertjes,
Ik was de hele dag druk in de weer, vandaar dat ik niet kon reageren. Ik beloof straks een vervolgje te schrijven insa'Allah, ga althans mijn best doen. Hartstikke bedankt voor al jullie upjes, you are great!
Liefs,
Nefs.
Nefs! Het is me niet gelukt zoals je kan zien
Toch bedankt voor de moeite schatt!
Net toen ik de kamer wilde binnenlopen, kwamen Fouzia en haar man mij tegemoet. Fouzia zag direct aan mijn ogen dat er iets mis was en holde naar me toe. "Is er iets met Rachid?" Vroeg ze bezorgd. "Zijn toestand is verergerd, hij kan amper praten door zijn hoge koorts." Ze liepen beiden met me mee naar binnen en volgden me naar de slaapkamer. Rachid lag nog steeds in dezelfde houding. "Lieverd, er komt zo snel mogelijk een ambulance aan." Streek ik over zijn haar. Een ogenblik daarna hoorde ik gestommel in de hotelgang en ging Othman kijken wat er was. Ambulancepersoneel volgde hem naar binnen, waarna ik opstond van bed en hen de ruimte gaf om te handelen. Ze droegen hem over en reden hem weg, op de voet gevolgd door ons. Buiten aangekomen stapte ik met Rachid in de ambulance. "Wij komen jullie wel achterna." Ik knikte naar Fouzia en de deuren werden gesloten. Ik zag hoe een van de ambulancebroeders direct een zuurstofkap pakte en hiermee de neus en mond van Rachid afdekte, dit vanwege zijn kortademigheid.
Rachid draaide zijn gezicht naar me toe en wilde iets zeggen, maar werd belemmerd door de kap. "Ssht, vermoei jezelf niet met praten liefje. Alles komt goed insa'Allah." Terwijl ik zijn hand pakte en die verborg in de mijne. Van binnen trilde ik van angst. Onmacht is wat ik voelde als ik naar hem keek. Ik bad in stilte om genezing, om verlossing van zijn pijn. "Ik hou van je." Fluisterde ik zacht. Ik voelde een zwak kneepje in mijn hand en ik wist dat die me hetzelfde wilde zeggen.
We kwamen even later aan bij het ziekenhuis, waarna Rachid direct mee werd genomen voor onderzoek. Ik had ze wat medische gegevens gegeven en nu was het aan hen om te kijken wat er met hem aan de hand was. Zenuwslopende minuten volgden, terwijl ik met knikkende knieen op een stoel zat te wachten. "Lieverd." Ik keek op en zag Fouzia staan. Ze kwam naast me zitten en sloeg haar arm om me heen. "Insa'Allah is hij snel weer de oude." Ik bleef wezenloos voor me uitstaren, zonder iets terug te zeggen. "Ik ga even wat koffie halen, willen jullie ook?" Vroeg haar man ons beiden. "Ja doe maar." Antwoordde Fouzia en keek mij aan. "Nee ik hoef niet, dankje."
De tijd leek tergend langzaam te gaan. Telkens weer wanneer ik een dokter aan zag komen lopen, begon mijn hart sneller te kloppen, denkend dat hij mij het verlossende nieuws kwam brengen. Een half uur streek voorbij, een uur en toen eindelijk kwam er iemand ons verlossen. Een man van middelbare leeftijd in een witte jas liep op mij af. "Kunt u even met mij meelopen, dan bespreken we de bevindingen." Ik knikte en liep hem achterna. Deze arts beheerste gelukkig het Engels, wat het communiceren vergemakkelijkten. "Gaat u zitten." En ik nam plaats. "We hebben wat testjes gedaan bij uw man, en een scan vanwege zijn ziekte." Begon die. Ik hing werkelijk aan zijn lippen, elk woord goed in me opnemend, waardoor ik zelfs vergat te ademen. "En daaruit is helaas gebleken dat de kanker is uitgezaaid naar zijn verdere organen en dat.." Maar ik luisterde al niet meer. Het was alsof iemand me zojuist een mes in het hart had gestoken en bloedende wondende achterliet. De tranen vloeiden rijkelijk over mijn wangen. "Het spijt mij mevrouw." Terwijl die me medelevend aankeek. "Waar is hij? Ik moet hem zien." Was ik nu opgestaan. "U kunt nog niet.." Maar ik onderbrak hem abrupt. "Waar is hij verdomme!!" Schreeuwde ik nu. "Volgt u mij maar."
Ik opende de deur en zag hem direct liggen. Hij lag alleen op de kamer en had zijn ogen gesloten. "Rachid.." Fluisterde ik zacht zijn naam. Ik zag hoe hij zijn ogen opende en mij aankeek. "Ouarda.." Kwam er schor uit. Ik kuste zijn lippen en zag een glimlach bij hem verschijnen. "Ik ben er nog." Ik knikte geroerd. De tranen zaten mij nu zo hoog, dat ik bang was dat ze als een waterval zouden neerdalen wanneer ik mijn mond zou opendoen. Ik had voorzichtig zijn hand gepakt die langs zijn lichaam lag. Ik zag hoe een infuus bevestigd was aan zijn polsslagader en slikte even. Hij zag er zo kwetsbaar uit. Lichamelijk helemaal uitgeput en zijn ogen stonden vermoeid. Maar ondanks alles klaagde die niet, dat had die immers nooit gedaan. "Het leven gaat zoals Hij dat wil, daar dienen wij niet tegenin te gaan." Ik keek hem nog steeds zwijgend aan. "We komen van Hem, en tot Hem keren we terug." Een traan ontsnapte uit mijn ooghoek en belandde op zijn hand. "Niet huilen Ouarda.." Ik wilde mij flink houden in zijn bijzijn, maar die kracht bezitte ik niet. "Je had beloofd samen oud te worden..." Brak ik nu in duizend stukjes. Ik verborg mijn gezicht in mijn handen en snikte hevig. "Je mag nog niet gaan Rachid, ik kan niet zonder jou." Hij pakte me bij de polsen en dwong me hem aan te kijken. "Niemand weet hoeveel tijd we hebben lieverd. Toekomstplannen maken we allemaal, maar of we die kunnen realiseren is een tweede." Hij zweeg even en ging vervolgens verder. "Ik ben dankbaar voor elk uur dat ik met jou in mijn bijzijn genoten heb, voor elke minuut dat ik jouw stem heb mogen horen en voor elke seconde dat ik je heb mogen zien glimlachen." Hij streek teder over mijn wang. "Ik hou met heel mijn hart van je, met elk deeltje in mijn lichaam, en dat is iets dat je nooit mag vergeten."
Mijn keel leek dichtgeknepen te zijn door de vele tranen en het leek alsof ik elk moment tegen de vlakte kon gaan van verdriet. "Praat verdomme niet tegen me alsof je afscheid neemt." Zei ik gebroken. "Je blijft leven, dat moet!" Hij glimlachte zwakjes. "Insa'Allah Ouarda, insa'Allah." Fouzia en haar man waren inmiddels ook Rachid komen bezoeken en zo hadden we met zijn vieren gepraat, gelachen maar ook gehuild. De avond was ondertussen gevallen en de zuster had aangegeven dat alleen ik bij hem mocht blijven. Fouzia en haar man namen afscheid en beloofde de volgende ochtend terug te komen. Ik ging op het ziekenhuisbed naast hem liggen, maar kon de slaap niet vatten. De lichten waren gedimd en het was bedtijd voor iedereen, maar niet voor mij. Na een uur te hebben liggen woelen viel ik uiteindelijk in een onrustige slaap.
Ik keek om mij heen, maar zag niets anders dan zwart. Ik liet mijn ogen even wennen aan het donker en begon op goed geluk te lopen. Nu ik beter keek kon ik bomen onderscheiden. Hoe ben ik in vredesnaam in dit bos beland? Het was muisstil om mij heen, zo stil dat je een speld zou kunnen horen vallen. Ineens hoorde ik links van mij geritsel "Hallo? Is daar iemand" zei ik met een bevende stem. -immense stilte- Ik liep trillend door en zag plots in de verte een wit licht. Zou daar een huis staan? Hoe dichter ik bij het licht kwam, hoe feller het begon te schijnen waardoor ik verblind leek te zijn. Toch liep ik met stevige stappen door, het was alsof zich daar een magnetisch veld bevond waar ik naartoe gezogen werd. Het licht was nu zo fel dat mijn ogen het niet meer verdragen konden. Ik stond stil en beschermde mijn ogen door middel van mijn handen. Het was gewoon ondraaglijk waardoor ik mij omdraaide. Ik sloot voor even mijn ogen en opende ze weer langzaam. Recht voor mij stond iemand, door het donker kon ik alleen een silhouet onderscheiden. "Rachid...?" Zei ik zacht. "Rachid ben jij het" zei ik nu wat harder. Hij leek te bewegen en liep nu nader naar mij toe. Ik volgde elke beweging die hij maakte en net op het moment ik een glimp van zijn gezicht zag, zakte die als een kaartenhuis in elkaar. "Neeeeeeeeeeeee" Ik gilde en de tranen rolde over mijn handen. Ik wilde bewegen, naar hem toe rennen en hem in mijn armen sluiten, maar ik leek versteend. "Rachid neeeeee" Ik was buiten zinnen en probeerde met al mijn kracht te bewegen, maar tevergeefs. Zijn lichaam lag roerloos voor mij en vertoonde geen enkel teken van leven. "Het spijt mij Rachid, het spijt mij...."
Ik werd bezweet wakker en keek om me heen. Ik realiseerde me dat het nog steeds donker was en ik hooguit een uurtje had geslapen. Mijn hart bonkte nog na van de nachtmerrie die mij nu voor de tweede keer was achtervolgd. Ik stond stilletjes op en liep op mijn tenen naar Rachid toe. Ik hoorde aan zijn ademhaling dat die sliep en wilde hem dus niet wakker maken. Ik tilde het deken op en kroop langzaam naast hem op bed. Hij voelde direct mijn aanwezigheid en draaide zich naar me om. "Kom hier kleintje." En trok me dicht tegen zich aan. Met zijn armen om mij heen, lag ik met mijn hoofd op zijn borst. Zijn hartslag had iets vertrouwds voor mij. Het was als een baby die rust vond bij zijn moeder bij het horen van haar hart. Hij kuste mijn kruin en sloeg de dekens over ons heen. "Ik hou van je lieverd." Zei hij zacht. "Ik nog meer van jou..."
Dit vervolgje heb ik met een brok in m'n keel geschreven, it hurts.
Sima, je kunt die link van mij overnemen
Vervolgje staat trouwens op de vorige pagina!
Echt ontroerend..mn hartje breekt
Over enkele maandjes mama InshAllah!
Geplaatst door Nefs
Dit vervolgje heb ik met een brok in m'n keel geschreven, it hurts.
Ik heb een traantje gelaten
OFFLINE
Link doet het niet, maar wat bedoel je?
OFFLINE
Deze werkt wel als het goed is:
Gedichten van Simaatje.
@simmie, dit is voor het lid simaatje bedoeld!
Dankjewel lieverd, barak Allahoe feekie.Echt ontroerend..mn hartje breekt
Ik heb een traantje gelaten
Pff Prachtig, zo ontroerend heb heel wat tranen gelaten
I tol you so, Rashid komt aan zijn einde in Mekka, overigens wel de mooiste plek op aarde om te sterven.