Ik ben even depressief hoor. Geen toekomst voor Ouarda en Rachid?Ik kom er vast overheen maar nu even niet. Trusten everyone! En insh'Allah morgen een vervolgje dat ons vrolijk doet worden? :P
Ik ben even depressief hoor. Geen toekomst voor Ouarda en Rachid?
Weg met Rachid en verwelkom Salim, hihi.
<3
Waarom zou Rachid uit ´t niets Salim een moordenaar noemen. Laat ons niet te lang in de spanning wachten.
Mooi vervolg, up !
"Islam is a way of life, try it. Islam is a gift, accept it. Islam is a journey, complete it."
Die vrouw van Salim was vast Rachid's zus!
<3
Auw het is maar een verhaal meidGeplaatst door MLKMHD
Ik ben even depressief hoor. Geen toekomst voor Ouarda en Rachid?
Dat dacht ik ook !
Maar ja ben niet mee eens met die stukje
Want het is niet door omstandigheiden , deze keer is het haar eigen schuld , ze had het niet mogen verzwijgen , de waarheid komt altijd naar boven ..Elke keer dat het voorspoedig leek te gaan tussen Rachid en ik, werden we weer door omstandigheden uit elkaar gedreven. Het lot leek ons maar niet gunstig te zijn, en ik werd het onderhand zat. Ik stond op het punt het simpelweg op te geven. Ik was moe, uitgeput en opgebrand. Ik had zoveel gegeven, en leek er minder voor terug te krijgen. Rachid en ik waren misschien gewoon niet voor elkaar bestemd...
Ik snap wel dat ze denkt 'wat niet weet, wat niet deert'.
Ik ben toch wel benieuwd hoe hij erachter is gekomen waar ze zit, spion dat ie is
<3
De volgende ochtend werd ik brak wakker. Ik had nauwelijks geslapen en leek elke keer te vergeten waar ik was. Ik stapte uit bed en voelde alsof ik door een trein overreden was, alles leek pijn te doen. Ik nam een hete douche en voelde langzaamaan mijn spieren losser worden en de pijn wegtrekken. Ik veegde de dauw van de spiegel weg en keek mezelf aan. Twee amandelvormige honingbruine ogen keken droevig terug. Ik leek het telkens weer voor elkaar te krijgen om mezelf in benarde situaties te brengen, ik leek er patent op te hebben. Ik zuchtte diep en liep de badkamer uit.
Ik pakte wat kleren uit de kast en kleedde me aan. Het kon me niet meer schelen wat ik aanhad of hoe ik eruit zag, ik had andere dingen waar ik me zorgen om maakte. Ik wilde net de slaapkamer uitlopen toen mijn oog op m'n mobiel viel, die naast de deur op een tafeltje lag. Ik pakte hem op en tot mijn verbazing zag ik 13 gemiste oproepen staan. Ik drukte op de oproepen om de namen weer te geven en zag dat de meeste van m'n zus waren en de rest van Rachid van de dag ervoor. Hij had me vast proberen te bereiken toen die onderweg was hier naartoe, dacht ik.
Ik belde direct mijn zus op, terwijl ik mijn hart angstig voelde kloppen. Zou er iets aan de hand zijn met mijn ouders? De telefoon ging een paar keer over.
"Ouarda!" "Salaam zus" "Waarom nam je niet op? Ik maakte me echt zorgen wollah. Gaat alles wel goed?" Haar stem was doordrenkt met bezorgdheid. "Ja het gaat. Gaat alles goed met papa en mama?" Mijn hart bonkte in afwachting van haar antwoord. "Alhamdulilah, alles is goed met hen." Ik slaakte een zucht van verlichting. "Waarom heb je me dan zovaak gebeld?" Ze was stil. "Heb je Rachid niet gezien...?" Bij het horen van zijn naam, overspoelde het verdriet mij weer. "Hoe weet jij dat die hier was?" "Hij heeft je dus toch wel kunnen vinden..." Zei ze zacht. Ik begreep er niks van. Waar had ze het allemaal over?
Ze begon te vertellen. "Zaterdag was die bij ons thuis gekomen, hij kwam voor Othman want ze zouden met z'n twee naar een 1 of andere show gaan." Mijn kaartje, dacht ik in stilte. "Toen die mij daar aantrof leek die verbaasd en vroeg mij wat ik daar deed. Ik snapte niet waar die het over had, en vroeg mij waarom ik niet naar de bruiloft was gegaan.
"Ouarda vertelde dat jullie vandaag een bruiloft hadden van jullie nicht." Ik snapte er niks van en hij zag mijn verwarring. "Ik weet nergens van Rachid." Hij keek me fronsend aan en hij kreeg door wat hier gaande was. "Waar is ze nu?" Ik twijfelde en overwoog om niks te zeggen. "Je gaat de waarheid spreken of ik zet hier nooit meer een stap in de deur." Othman keek me aan en kwam tussenbeiden. "Kun je niet beter Ouarda gewoon bellen? Laten we hier geen heisa over maken." Rachid negeerde hem en keek me nog steeds aan. "Zeg op!" Een beladen stilte ontstond tot ik sprak. "Ze zit in Parijs." Ik zag zijn verbazing groot worden. "Wat doen?" "Ze is voor haar werk gegaan, er is een groot congres dat ze bijwoont." Hij knikte "Ik weet al welke, ik zou er namelijk ook naartoe gaan." Ik was blij dat die niet boos was en net toen ik hen een fijne avond toewenste en zij de deur uit wilden, sprak die me aan met een laatste vraag. "Is ze alleen gegaan?" Mijn hart begon te kloppen en wist dat ik beter niet kon liegen, hij had het sowieso in mijn ogen kunnen zien. "Nee Rachid, ze is met een collega gegaan." Othman riep vanaf de gang dat hij moest komen. "Welke collega?" Ik antwoordde maar durfde hem niet in de ogen aan te kijken. "Salim heet die..." Ik hoorde hem vloeken en stormde zonder nog iets te zeggen de deur uit.
"Het spijt me Ouarda..maar ik kon echt niet liegen." Ik had zwijgzaam naar haar verhaal geluisterd en besefte nu pas wat voor leugenaarster ik eigenlijk was. Ik had een grote fouten gemaakt, ten eerste de leugen en ten tweede de hele trip naar Parijs met Salim. Ik had bij mijn eerste standpunt moeten blijven en simpelweg moeten weigeren. Dan had ik niet hoeven liegen en was dit alles niet gebeurd.
"Geeft niet zus. Wat gebeurt is, is gebeurt." Ik voelde me weer misselijk worden van ellende en wilde ophangen. Mijn zus vroeg me nog naar wat er gebeurt was toen Rachid hier was, maar had haar gezegd het haar in Nederland wel allemaal te vertellen. "Wanneer kom je terug?" Ik dacht na en wist eigenlijk zelf ook niet wanneer dat precies zou zijn. "Ik denk vandaag." Ik nam afscheid en hing op.
Het is leuk om te lezen hoe het verhaal jullie bezighoudt. Ik geniet er van
*gooit een sneeuwbal tegen Maysoen88*
auw 3lach
Wauw
Lach en heb lief met je hart.
Damn... Mijn hart heeft het zwaar te verduren gehad tijden het lezen van dit verhaal! Meid, schrijven kan je zeker! Ik hoop dat je zo veel vervolgjes blijft plaatsen, want ik kan echt niet tegen wachten als het zo een spannend verhaal is..
Op het begin heb ik veel moeten lachen om jou verhaal maar naar mate ik verder las moest ik wel eens een traantje wegpinken..
Ik zal dit verhaal tot het eind blijven uppen, Inschallah
nog eentje
Love is to share,
Inna illehi wa inna ilahi raji'oen
Allah y rhamkoum wey wesse3 3likoum we 3la koul el moslimeen, 08-11-'10
10-11-'10
