Ik was volop bezig met solliciteren, maar het ging moeizaam. Ik had kunnen weten dat ik in tijden van recessie niet zo 1,2,3 aangenomen zou worden, en dan had ik het nog niet eens over mijn belemmering: De hoofddoek. Ik was tweemaal op gesprek uitgenodigd, maar beide keren kwam ik helaas niet door de selectie.
Ik zat inmiddels al 3 maanden thuis en ik werd er knettergek van. Ik vroeg me af hoe huisvrouwen het uithielden. Dag in dag uit gevangen tussen vier muren, met zowat elke dag eenzelfde vooruitzicht. Het was echt niet voor mij weggelegd, ik moest me onder de mensen begeven en iets om handen hebben in de vorm van werktaken, anders werd ik gek!
Ik stapte nerveus mijn auto uit en streek mijn mantelpakje glad. Ik was de week daarvoor gebeld door een vrouw van een groot advocatenkantoor, met de mededeling dat ze in mij een goede kandidaat zagen en mij graag een casus wilde voorleggen. Zo stond ik nu zenuwachtig voor een imposant gebouw in Rotterdam. Ik stapte naar binnen en nam de lift naar de juiste etage. Ik bekeek mezelf nog vlugjes in de spiegelwand, poogde de zenuwen van me af te schudden en stapte de lift uit.
Ik werd direct opgeslokt in de ruime hal. Voor mij bevond zich een strakke wand met een nis erin, waar een prachtige grote vaas in stond. Alles zag er zo smetteloos en gelikt uit dat het eerder op een 1 of andere showroom van interieurdesign leek, dan een ruimte waarin bedrijvigheid plaatsvond.
De balie bevond zich aan de rechterkant en ik stevende erop af. "Goedemiddag. Ik kom hier voor een afspraak." Zonder op te kijken vroeg ze nors "Uw naam?" Ik was even onthutst door haar houding maar herstelde weer "Nasri, Ouarda Nasri." "De linkergang, tweede deur rechts. U kunt zo doorlopen." En ze tikte weer druk verder.
Ik liep onwennig de gang door en telde de deuren. Zei ze nou tweede of derde? Oeff, door de zenuwen begon ik overal over te twijfelen. "Verdwaald?" Ik draaide me bliksemsnel om naar de stem. Voor mij stond een knappe man in pak. Zijn felgroene ogen priemde zich in mijn ogen en lieten mij niet onberoerd. Hij keek mij vermakelijk aan, en leek blijkbaar te genieten van mijn blik. "Euh nee hoor" zei ik vlug. Hij keek me minachtend aan, trok een wenkbrauw op en stapte de kamer naast mij in. "Nasri?" Ik keek hem geschrokken aan. Hij was weer in de deuropening gaan staan. Hoe wist die mijn achternaam in godsnaam? "Je kunt binnenkomen, dan gaan we van start" zei die met een knipoog. Oh God, zou die arrogante kwal mijn sollicitatie afnemen?!
Ik stapte binnen en zag dat er al een vrouw aan tafel zat. "Goedemiddag" en ik schudde haar de hand. "Word ik niet gegroet?" Vroeg de groenogige man lachend. Ik voelde het schaamrood mijn wangen sieren en vervloekte hem in gedachtes. Hij zette mij voorschut en genoot er duidelijk van. "Excuses, vrouwen gaan voor he" antwoordde ik hem gevat. De vrouw begon hartelijk te lachen "Ja Salim, deze voorziet jou duidelijk van repliek." Salim? Hmm zou het een Marokkaan zijn...
superrrrr!
Upppp
‘Een man moet eruit zien alsof hij zijn kleding met zijn verstand heeft gekocht,
met zorg heeft aangetrokken en vervolgens compleet is vergeten’
nog eentjee:$??
Love is to share,
Inna illehi wa inna ilahi raji'oen
Allah y rhamkoum wey wesse3 3likoum we 3la koul el moslimeen, 08-11-'10
10-11-'10
Nieuwe Fan meld zich oeeep!! Mooie verhaal tbarkeallah 3like
Marseille by night
Vervolgje is in de maak.
"Heb jij nog vragen, Jolanda?" Salim keek zijn compagnon vragend aan. "Ja nog 1 belangrijke vraag!" Ik zat al geruime tijd daarbinnen en had naar 't mijn idee best goed gedaan. Op alle kritische vragen had ik adrem gereageerd, en ik probeerde mijzelf zo zelfverzekerd mogelijk te profileren, ondanks de zenuwen die mij door de keel gierden. Ya rabi, laat haar niet over mijn hoofddoek beginnen, wenste ik in stilte. "Wanneer kan je beginnen?" Ik keek haar verbaasd aan en het drong nog steeds niet helemaal goed bij me door. "Euh..betekend dat, dat ik aangenomen ben?" Vroeg ik onzeker. Ze begon vriendelijk te lachen "Ik mag je feliciteren Ouarda, een betere als jij kunnen we momenteel niet vinden. Welkom!" Ik glimlachte van oor tot oor en schudde haar dankbaar de hand. "Oh wat geweldig! Ik zal jullie niet teleurstellen, dat beloof ik." Ik zag dat Salim ook was opgestaan en opvallend stil was. Zou die het er niet mee eens zijn? Ach zijn oordeel kon me gestolen worden, ik had de baan en daar ging het mij immers om!
Ik werkte er ondertussen al twee maanden, en ik was al helemaal ingeburgerd. Ik had erg sociale collega's die mij al snel thuis lieten voelen, behalve Salim dan. Ik wist niet wat er met hem aan de hand was, maar sinds ik aangenomen was hadden we niet veel woorden gewisseld en leek die mij straal te negeren.
"Ouarda, zou jij deze documenten in het kantoor van Salim kunnen leggen en hem zeggen dat het overleg niet doorgaat?" Ik keek Gert verontwaardigd aan, sinds wanneer was ik zijn assistente? Ik besloot er geen tumult over te laten ontstaan en stond op. "Komt voor de bakker" en liep weg. Ik klopte aan op de deur, maar kreeg geen respons. Na nog een keer geklopt te hebben, deed ik voorzichtig de deur open. Het kantoor was leeg, op de meubelen na dan. Ik liep naar zijn bureau en legde de documenten erop neer. Ik zag dat hij een fotolijstje op het hoekje van 't bureau had staan, en mijn nieuwsgierig won het. Ik pakte het op en keek ernaar. Ik zag hem naast een beeldschone dame staan, ze had donkerblond krullend haar die in het zonlicht des te meer leek te glanzen. Hij had zijn arm liefkozend om haar heen geslagen en ze straalden beiden van geluk. Nu merkte ik pas dat er naast de vrouw een klein kindje stond, zou het hun kind zijn?
Plots hoorde ik luid gekuch achter mij. Van schrik liet ik het fotolijstje vallen en ik hoorde ik het glas op de grond breken. Ik draaide verschrikt om en zag een furieuze Salim voor me. "Vind je 't verdomme normaal om aan andermans bezit te komen?" Zei hij met ingehouden woede. "Sorry, wollah echt sorry. Het was echt niet mijn bedoeling geweest om.." Maar hij onderbrak mij halverwege "Wegwezen, NU!" Ik keek nog een laatste keer naar het glas bij mijn voeten en bukte om het op te rapen. "IK ZEI ERUIT!!" Ik stond letterlijk te trillen op mijn benen en zonder hem nog aan te kijken liep ik gauw zijn kantoor uit en sloeg de deur dicht.
"Ga je mee lunchen?" Ik keek op naar Jolanda en schudde mijn hoofd. "Nee, heb niet zo'n trek. Voel me niet zo lekker.." Ik loog niet, want sinds het incident van vanmorgen voelde ik me ronduit belabberd. Ik moest er dan ook niet aan denken om Salim onder ogen te komen. "Wat jij wilt Ouarda. Mocht je toch komen, ik zit met Gert beneden in het paarse gedeelte."
De werkdag liep teneinde en ik sloot mijn computer af, borg de documenten op en stond op. Ik was 1 van de laatste die nog over was gebleven op deze vrijdag, maar had dan ook bergen werk moeten verzetten. Ik pakte mijn tas en liep naar de lift. *Ting* de lift ging open en ik drukte op de knop om naar de parkeergarage te gaan. De deuren sloten zich tot ik iemand zijn voet er tussen zag plaatsen. Salim weerhield de deur van sluiten en liep naar binnen. Ik werd nerveus van zijn aanwezigheid, maar hij leek de kalmheid zelve. Zal ik hem zeggen dat het mij oprecht spijt? Het voorval zat me nog steeds niet lekker en wilde het bepraat hebben. Elke keer wanneer ik de moed bijeen raapte en mijn mond opende om iets te zeggen, sloot ik hem weer. Ik durfde gewoon echt niet!
Hij leek mij te negeren en stond te neuzen in zijn mobiel. De lift kwam aan en de deuren opende zich. Hij liep zonder iets te zeggen voor me uit en ik liep er stilletjes achteraan. Hij moest wel erg boos zijn, ik had het goed verpest bij hem. Hij mocht me al niet, maar nu al helemaal niet. Ik gedachten verzonken stond ik bij de auto en stak de sleutel erin. He?! Hij wilde niet open. Ik probeerde de sleutel weer te draaien, maar weer hetzelfde verhaal. Ik zag Salim naast mij zijn kofferbak openen en zijn aktetas erin leggen. Ik schaamde me dood, wat moest die wel niet van me denken 'die trien krijgt haar eigen auto niet eens open'. Ik keek op en keek wanhopig om mij heen, wat moest ik nu in vredesnaam doen?
"Laat mij" Ik keek opzij en zag hem naast me staan. "Nee hoeft niet" Ik hoefde zijn hulp niet, ik kan heus wel mijn eigen auto openen..toch? Zonder een woord pakte die mijn autosleutels af en ging voor 't portier staan. "Hey!" Riep ik ontdaan. Hij stak de sleutel in het gat en begon keihard te lachen....