Poll resultaten: Wat vind jij van dit verhaal?

Stemmers
191. Je mag niet stemmen op deze poll
  • Prachtig: Ik geniet van het verhaal.

    171 89,53%
  • Redelijk: Het verhaal kan er mee door.

    15 7,85%
  • Bagger: Ik vind het verhaal drie keer niks.

    5 2,62%
  1. #121
    Filantroop.

    Reacties
    1.518
    21-02-2010

    Citaat Geplaatst door saartje_tunsia Bekijk reactie
    Prachtig zoals altijd! Meid, ik ken geen ander die zo mooi kan schrijven. Ik kom telkens snel een kijkje nemen voor vervolgjes, ben echt verslaafd geraakt aan je verhaal.
    Aah te lief!! Dankjewel lieverd

    Dit is mijn allereerste verhaal ooit, dus moet nog mijn draai erin vinden. Ben daarom erg blij dat het zo goed ontvangen wordt!

  2. #122
    MVC Lid

    Reacties
    259
    24-09-2010

    Spannend, we worden echt vewend met vervolgjes

  3. #123
    Filantroop.

    Reacties
    1.518
    21-02-2010

    Citaat Geplaatst door Salouae Bekijk reactie
    Super leuk!

    Ik snap alleen nog steeds niet waarom Rachid je aangereden heeft Niet leuk.
    Alle vragen worden nog beantwoord, alles wordt duidelijk

  4. #124
    .

    Reacties
    2.018
    29-09-2008

    Oke snellllllll

    <3


  5. #125
    MVC Lid

    Reacties
    187
    24-07-2010

    uuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuup

  6. #126
    -

    Reacties
    1.310
    06-04-2007

    MVC Premium MVC Premium
    Citaat Geplaatst door Nefs Bekijk reactie
    Rachid en ik kende elkaar nu al ruim drie jaar. Het lot wilde dat we elkaar in het vliegtuig richting Marokko zouden treffen. Ik kwam op het vliegveld aan, alleen want ik vloog een dag later dan mijn ouders en oudere zus en broer vanwege mijn studie. Daar aangekomen keek ik verdwaald om mij heen, zoekend naar de juiste balie om in te checken. Ik keek een paar keer goed op mijn ticket en besloot de hordes Marokkanen maar gewoon te volgen. Na -voor mijn gevoel uren- in de rij te hebben gestaan, was ik eindelijk aan de beurt. Ik gaf mijn bagage af en ik kon weer door. Ik besloot snel wat drinken te kopen, want ik verging van de dorst. Het was volop zomer en de drukte op het vliegveld liet de temperatuur een paar graden stijgen.
    'Mevrouw, u bent aan de beurt'. Ik keek in de drankenkast achter de kassa en besloot voor een flesje Spa te gaan. Op het moment dat ik mijn portemonnee uit mijn tas wilde halen en wilde pinnen, gaf de automaat een piepend geluid. 'Sorry mevrouw, maar ik denk dat uw pas beschadigd is.' Mijn gezicht liep automatisch rood aan. Shit, wat stond ik voor schut zeg en ik had niet eens kleingeld bij me. Ik draaide mij in een ruk om, en liep gauw weg. Dan maar geen water..
    'Wacht, wacht!!' Ineens stond er een jongeman naast mij. 'Hier heb je jouw water, we willen uiteraard niet dat je uitdroogt met deze hitte.' Als in een waas keek ik hem aan. Hij was een prachtige verschijning, eentje die het oog opmerkt en vasthoudt voor even. Hij was lang, een stuk langer dan ik, goed gebouwd wat des te meer zichtbaar was in het witte shirt dat hij aanhad. Twee paar donkere ogen sierde zijn gezicht, het plaatje klopte gewoon. 'Euh..ga je het flesje nou nog aannemen of hoe zit dat?' Hij lachte breed, waardoor ik me betrap voelde en weer rood aanliep. Jeetje, de rode kleur lijkt wel permanent zichtbaar te zijn vandaag. 'Shoukran, maar het had niet gehoeven' stamde ik. 'Ik was net op weg naar een pinautomaat.' 'Ach het is maar een flesje water, niet zo gek doen.' Ik nam het aan, bedankte hem en liep weer gauw door. Pff, wat een afgang.
    Ik besloot een bankje op te zoeken en vond plek naast een oudere Marokkaanse vrouw. SubhanAllah ze deed mij zoveel aan mijn eigen moeder denken, dat ik me direct vertrouwd voelde met deze vrouw. 'Salaam wa'laikoum eh jedjie' 'wa'laikoum salaam'. Ik moest sterk de neiging haar te omhelden onderdrukken. We raakte wat aan de praat en kwamen er zo achter dat we hetzelfde vliegtuig moesten hebben. Ze vroeg mij met haar mee te lopen, aangezien ik alleen was en ik was haar daar dankbaar voor. Alleen was tenslotte ook maar zo alleen he. Ik hielp haar bij het opstaan met haar bagage en liep met haar mee naar de douana. 'Razja eh jedjie, wasineg menie 9edja memie (wacht mijn dochter, ik weet niet waar mijn zoon uithangt). Zoon? Ik had nog geen zoon bij haar gezien..hmm wellicht had ze nog jonge kinderen, wie weet.
    'Yema, igesa ana7' (moeder, we moeten gaan) zei een mannenstem van links. Ik keek opzij en zag hem staan. Nee he, is de flesjesman haar zoon?! Ik keek verlegen naar de grond en voelde me allesbehalve gemakkelijk. Ik voelde dat die naar mij keek toen zijn moeder hem vertelde dat ik met hen mee het vliegtuig zou ingaan. Ik weet niet of het aan mij lag, maar voor mijn gevoel had hij leedvermaak. Tja, can you blaim him? Eerst als een halve zool wegvluchten bij de kassa omdat mevrouw een flesje water niet kan betalen, en vervolgens schaapachtig zitten staren naar hem en onderwijl vergeten dat die tegen mij aan het praten is. Bij de gedachte alleen al werd ik weer rood. Tfoe, verman je Ouarda, gedraag je als een normaal mens. Ik liep met hen mee door de douane en op het moment dat we het vliegtuig instapten, zei de vrouw dat ik naast haar moest komen zitten. Zo zaten we met z'n drieen naast elkaar, hij aan het raam, zijn moeder in het midden, en ik daarnaast aan de buitenkant. Toen iedereen zo goed en wel zat, stegen we op en gingen we de uurtjes tegemoet. De vrouw was erg geinteresseerd in mij en onderwierp me aan allerlei vragen over mijn afkomst, ouders en bezigheden. Het was fijn om de tijd te verdrijven met een gesprek, want ik had een hekel aan die lange uren in het vliegtuig. Op een gegeven moment stond de vrouw op om naar het toilet te gaan, en daar zaten we dan. Hij en ik, gescheiden door een lege zitplaats. 'Heb je nog wat water voor mij?' En hij begon keihard te lachen. Ik wierp hem een dodelijke blik en zei 'je hebt wel lol he in je eentje. Laat mij tenminste meegenieten.' 'Aihai mevrouw sarcasme, niet te snel op die mooie teentjes van je getrapt zijn he.' Als in een reflex keek ik naar mijn blote tenen. Shit, dreef die nu de spot met mij? Ik voelde me steeds ongemakkelijker worden. Het is maar dat ik hem woest aantrekkelijk vond, want anders had ik hem simpelweg genegeerd. Ik besloot de tegenaanslag te beginnen. 'Ren je altijd meiden achterna met flesjes water? Je mag trouwens wel wat aan jouw conditie doen, want dat gehijg was niet om aan te horen.' Ha, ik voelde me even voldoen. Ik zag zijn gezicht vertrekken, maar in plaats van dat hij zich gedist voelde, begon hij mij keihard uit te lachen. 'Pittig hoor, zal nog eens zo attent zijn. Owja, die rode konen stonden je trouwens wel beeldig hoor.' En hij gaf mij een knipoog. Voor ik er erg in had, liep ik weer rood aan en wilde mijzelf het liefst voor mijn kop slaan. Hij had mij, waar die mij hebben wilde. 'Hey..' Op dat moment was zijn moeder teruggekeerd en nam ze weer tussen ons plaats. Iets in mij vond het jammer dat we niet langer meer konden praten, want mijn interesse in hem was aanwezig.
    We kwamen aan in Marokko. Op het moment dat we uitstapte en de warmte mij tegemoet kwam, overspoelde een gevoel van thuiskomen mij. Ik vond het altijd heerlijk om in Marokko te zijn, het land waar mijn wortels geslagen waren en de grond een deel van mij koesterde. Op de een of andere manier werd ik altijd rustig en kalm zodra ik voet op Marokkaanse bodem zette. Heerlijk! Ik zou met een taxi naar huis gaan en zag nu al tegen die rit op. Die Marokkaanse taxi's waren als een vuurdoop van geduld, een waar avontuur was zo'n rit. Ik zag de vrouw en haar zoon op een afstand staan en liep naar ze toe om afscheid te nemen. 'Beslama eh getjie' 'eshmjez rabi eh jedjie'. 'Hey als je niet wordt opgehaald, willen wij jou ook wel brengen hoor. Geen probleem.' Ik keek hem aan en wendde gauw mijn blik af. 'Shoukran, maar dat hoeft echt niet. Ik neem gewoon een taxi, ik kom wel thuis haha.' Zodra zijn moeder vernam dat ik met een taxi zoui gaan, stond zij erop dat ik thuis werd gebracht door hen. Na wat tegengestribbeld te hebben, gaf ik uit beleefdheid uiteindelijk toe en liep met ze mee. Ze werden opgewacht door zijn oom, de broer van de vrouw. We stapte in de auto, en tot mijn grote schrik zag ik zijn moeder voorin stappen en moest ik achterin met hem zitten. Ik schoof zo ver mogelijk naar de deur toe en keek alsmaar uit het raam. 'Ouarda.." Wat was het raar om mijn naam uit zijn mond te horen. '..gun die deur eens wat ruimte, je zit er zowat tegenaan geplakt haha.' En weer lachtte die mij uit. Oeff, ik haatte hem. Negeren Ouarda, gewoon negeren. Na enkele minuten begon ik hem stiekem te bekijken. Jeetje, hij was echt alles wat een vrouw wilde en nodig had. Ik keek gefixeerd naar zijn handen, ik had gewoon iets met handen. Groot waren ze met korte verzorgde nagels. Zouden ze zacht zijn? Ouarda, doe normaal. 'Een hapje?' En hij stak zijn hand uit. 'Ik zag je zo geboeid naar mijn handen kijken, ze zullen echt niet in chocolade veranderen hoor.' Voor ik het wist lachte ik met hem mee, hij had me. Het ijs leek gebroken te zijn, maar vrijuit praten konden we niet aangezien zijn moeder en oom erbij waren. De gedachte dat ik hem waarschijnlijk nooit meer terug zou zien, deed mij benauwen. Maarja, ik kon moeilijk schaamteloos zijn nummer vragen. Hoe aantrekkelijk die ook was, het hoorde gewoon niet.
    We kwamen aan bij mijn huis, althans het huis van mijn ouders. Ik bedankte de mensen duizendmaal en pakte mijn koffers uit de achterbak. Op het moment dat ik wegliep van de auto hoorde ik hem ineens mijn naam roepen. 'Ouarda, wacht..' Zou die dan toch mijn nummer willen?
    Jij hebt echt humor, zo leuk geschreven! Moest telkens lachen.
    -

  7. #127
    Filantroop.

    Reacties
    1.518
    21-02-2010

    Ik was volop bezig met solliciteren, maar het ging moeizaam. Ik had kunnen weten dat ik in tijden van recessie niet zo 1,2,3 aangenomen zou worden, en dan had ik het nog niet eens over mijn belemmering: De hoofddoek. Ik was tweemaal op gesprek uitgenodigd, maar beide keren kwam ik helaas niet door de selectie.
    Ik zat inmiddels al 3 maanden thuis en ik werd er knettergek van. Ik vroeg me af hoe huisvrouwen het uithielden. Dag in dag uit gevangen tussen vier muren, met zowat elke dag eenzelfde vooruitzicht. Het was echt niet voor mij weggelegd, ik moest me onder de mensen begeven en iets om handen hebben in de vorm van werktaken, anders werd ik gek!

    Ik stapte nerveus mijn auto uit en streek mijn mantelpakje glad. Ik was de week daarvoor gebeld door een vrouw van een groot advocatenkantoor, met de mededeling dat ze in mij een goede kandidaat zagen en mij graag een casus wilde voorleggen. Zo stond ik nu zenuwachtig voor een imposant gebouw in Rotterdam. Ik stapte naar binnen en nam de lift naar de juiste etage. Ik bekeek mezelf nog vlugjes in de spiegelwand, poogde de zenuwen van me af te schudden en stapte de lift uit.
    Ik werd direct opgeslokt in de ruime hal. Voor mij bevond zich een strakke wand met een nis erin, waar een prachtige grote vaas in stond. Alles zag er zo smetteloos en gelikt uit dat het eerder op een 1 of andere showroom van interieurdesign leek, dan een ruimte waarin bedrijvigheid plaatsvond.
    De balie bevond zich aan de rechterkant en ik stevende erop af. "Goedemiddag. Ik kom hier voor een afspraak." Zonder op te kijken vroeg ze nors "Uw naam?" Ik was even onthutst door haar houding maar herstelde weer "Nasri, Ouarda Nasri." "De linkergang, tweede deur rechts. U kunt zo doorlopen." En ze tikte weer druk verder.

    Ik liep onwennig de gang door en telde de deuren. Zei ze nou tweede of derde? Oeff, door de zenuwen begon ik overal over te twijfelen. "Verdwaald?" Ik draaide me bliksemsnel om naar de stem. Voor mij stond een knappe man in pak. Zijn felgroene ogen priemde zich in mijn ogen en lieten mij niet onberoerd. Hij keek mij vermakelijk aan, en leek blijkbaar te genieten van mijn blik. "Euh nee hoor" zei ik vlug. Hij keek me minachtend aan, trok een wenkbrauw op en stapte de kamer naast mij in. "Nasri?" Ik keek hem geschrokken aan. Hij was weer in de deuropening gaan staan. Hoe wist die mijn achternaam in godsnaam? "Je kunt binnenkomen, dan gaan we van start" zei die met een knipoog. Oh God, zou die arrogante kwal mijn sollicitatie afnemen?!

    Ik stapte binnen en zag dat er al een vrouw aan tafel zat. "Goedemiddag" en ik schudde haar de hand. "Word ik niet gegroet?" Vroeg de groenogige man lachend. Ik voelde het schaamrood mijn wangen sieren en vervloekte hem in gedachtes. Hij zette mij voorschut en genoot er duidelijk van. "Excuses, vrouwen gaan voor he" antwoordde ik hem gevat. De vrouw begon hartelijk te lachen "Ja Salim, deze voorziet jou duidelijk van repliek." Salim? Hmm zou het een Marokkaan zijn...

  8. #128
    Filantroop.

    Reacties
    1.518
    21-02-2010

    Citaat Geplaatst door largos Bekijk reactie
    Jij hebt echt humor, zo leuk geschreven! Moest telkens lachen.
    Haha dankje, goed om te horen dat mijn verhaal vermakelijk is.

  9. #129
    2x Gebruikers!!

    Reacties
    95
    05-10-2006

    MVC Premium MVC Premium
    superrrrr!

    Upppp

    ‘Een man moet eruit zien alsof hij zijn kleding met zijn verstand heeft gekocht,
    met zorg heeft aangetrokken en vervolgens compleet is vergeten’


  10. #130
    koekoesh

    Reacties
    881
    16-03-2009

    nog eentjee:$??

    Love is to share,

    Inna illehi wa inna ilahi raji'oen
    Allah y rhamkoum wey wesse3 3likoum we 3la koul el moslimeen, 08-11-'10
    10-11-'10


  11. #131
    Yemma(L)

    Reacties
    11
    03-05-2010

    Nieuwe Fan meld zich oeeep!! Mooie verhaal tbarkeallah 3like

    Marseille by night


  12. #132
    MVC Lid

    Reacties
    259
    24-09-2010

    Gweldig

  13. #133

  14. #134
    Onderdanig aan Allah

    Reacties
    259
    17-11-2010

    Citaat Geplaatst door Nefs Bekijk reactie
    Vervolgje is in de maak.

    YAY! Can't wait!

  15. #135
    Filantroop.

    Reacties
    1.518
    21-02-2010

    "Heb jij nog vragen, Jolanda?" Salim keek zijn compagnon vragend aan. "Ja nog 1 belangrijke vraag!" Ik zat al geruime tijd daarbinnen en had naar 't mijn idee best goed gedaan. Op alle kritische vragen had ik adrem gereageerd, en ik probeerde mijzelf zo zelfverzekerd mogelijk te profileren, ondanks de zenuwen die mij door de keel gierden. Ya rabi, laat haar niet over mijn hoofddoek beginnen, wenste ik in stilte. "Wanneer kan je beginnen?" Ik keek haar verbaasd aan en het drong nog steeds niet helemaal goed bij me door. "Euh..betekend dat, dat ik aangenomen ben?" Vroeg ik onzeker. Ze begon vriendelijk te lachen "Ik mag je feliciteren Ouarda, een betere als jij kunnen we momenteel niet vinden. Welkom!" Ik glimlachte van oor tot oor en schudde haar dankbaar de hand. "Oh wat geweldig! Ik zal jullie niet teleurstellen, dat beloof ik." Ik zag dat Salim ook was opgestaan en opvallend stil was. Zou die het er niet mee eens zijn? Ach zijn oordeel kon me gestolen worden, ik had de baan en daar ging het mij immers om!

    Ik werkte er ondertussen al twee maanden, en ik was al helemaal ingeburgerd. Ik had erg sociale collega's die mij al snel thuis lieten voelen, behalve Salim dan. Ik wist niet wat er met hem aan de hand was, maar sinds ik aangenomen was hadden we niet veel woorden gewisseld en leek die mij straal te negeren.
    "Ouarda, zou jij deze documenten in het kantoor van Salim kunnen leggen en hem zeggen dat het overleg niet doorgaat?" Ik keek Gert verontwaardigd aan, sinds wanneer was ik zijn assistente? Ik besloot er geen tumult over te laten ontstaan en stond op. "Komt voor de bakker" en liep weg. Ik klopte aan op de deur, maar kreeg geen respons. Na nog een keer geklopt te hebben, deed ik voorzichtig de deur open. Het kantoor was leeg, op de meubelen na dan. Ik liep naar zijn bureau en legde de documenten erop neer. Ik zag dat hij een fotolijstje op het hoekje van 't bureau had staan, en mijn nieuwsgierig won het. Ik pakte het op en keek ernaar. Ik zag hem naast een beeldschone dame staan, ze had donkerblond krullend haar die in het zonlicht des te meer leek te glanzen. Hij had zijn arm liefkozend om haar heen geslagen en ze straalden beiden van geluk. Nu merkte ik pas dat er naast de vrouw een klein kindje stond, zou het hun kind zijn?
    Plots hoorde ik luid gekuch achter mij. Van schrik liet ik het fotolijstje vallen en ik hoorde ik het glas op de grond breken. Ik draaide verschrikt om en zag een furieuze Salim voor me. "Vind je 't verdomme normaal om aan andermans bezit te komen?" Zei hij met ingehouden woede. "Sorry, wollah echt sorry. Het was echt niet mijn bedoeling geweest om.." Maar hij onderbrak mij halverwege "Wegwezen, NU!" Ik keek nog een laatste keer naar het glas bij mijn voeten en bukte om het op te rapen. "IK ZEI ERUIT!!" Ik stond letterlijk te trillen op mijn benen en zonder hem nog aan te kijken liep ik gauw zijn kantoor uit en sloeg de deur dicht.

    "Ga je mee lunchen?" Ik keek op naar Jolanda en schudde mijn hoofd. "Nee, heb niet zo'n trek. Voel me niet zo lekker.." Ik loog niet, want sinds het incident van vanmorgen voelde ik me ronduit belabberd. Ik moest er dan ook niet aan denken om Salim onder ogen te komen. "Wat jij wilt Ouarda. Mocht je toch komen, ik zit met Gert beneden in het paarse gedeelte."
    De werkdag liep teneinde en ik sloot mijn computer af, borg de documenten op en stond op. Ik was 1 van de laatste die nog over was gebleven op deze vrijdag, maar had dan ook bergen werk moeten verzetten. Ik pakte mijn tas en liep naar de lift. *Ting* de lift ging open en ik drukte op de knop om naar de parkeergarage te gaan. De deuren sloten zich tot ik iemand zijn voet er tussen zag plaatsen. Salim weerhield de deur van sluiten en liep naar binnen. Ik werd nerveus van zijn aanwezigheid, maar hij leek de kalmheid zelve. Zal ik hem zeggen dat het mij oprecht spijt? Het voorval zat me nog steeds niet lekker en wilde het bepraat hebben. Elke keer wanneer ik de moed bijeen raapte en mijn mond opende om iets te zeggen, sloot ik hem weer. Ik durfde gewoon echt niet!

    Hij leek mij te negeren en stond te neuzen in zijn mobiel. De lift kwam aan en de deuren opende zich. Hij liep zonder iets te zeggen voor me uit en ik liep er stilletjes achteraan. Hij moest wel erg boos zijn, ik had het goed verpest bij hem. Hij mocht me al niet, maar nu al helemaal niet. Ik gedachten verzonken stond ik bij de auto en stak de sleutel erin. He?! Hij wilde niet open. Ik probeerde de sleutel weer te draaien, maar weer hetzelfde verhaal. Ik zag Salim naast mij zijn kofferbak openen en zijn aktetas erin leggen. Ik schaamde me dood, wat moest die wel niet van me denken 'die trien krijgt haar eigen auto niet eens open'. Ik keek op en keek wanhopig om mij heen, wat moest ik nu in vredesnaam doen?
    "Laat mij" Ik keek opzij en zag hem naast me staan. "Nee hoeft niet" Ik hoefde zijn hulp niet, ik kan heus wel mijn eigen auto openen..toch? Zonder een woord pakte die mijn autosleutels af en ging voor 't portier staan. "Hey!" Riep ik ontdaan. Hij stak de sleutel in het gat en begon keihard te lachen....