just-somebody
03-04-2002, 22:23
Er gaan duizend en 1 gedachten door je hoofd.. je hoofd is helemaal niet zo groot om alles te dragen.. je had nooit verwacht dat je hersenen zo veel konden verdragen… maar keer op keer staat die ene vraag centraal: waarom heb je haar die brief niet eerder gegeven? je stelde het uit.. keer op keer steeds maar weer.. tot de dag die daar op zou volgen.. nu is het te laat… ze zal je brief nooit meer kunnen lezen.. je kan hem aan haar voorlezen.. in de hoop dat ze het zou horen… maar voor nu kan jij de brief niet voorlezen…
Je sluit je ogen.. alles is zo onmenselijk klein om je heen.. je voelt je zo klein… zo ondragelijk veel pijn voel je… keer op keer steeds maar weer vraag jij je af waarom.. waarom moest haar tijd nou komen.. je bent bang voor wat morgen de dag zal brengen.. je bent bang om verder te gaan.. bang om na te denken wat de gevolgen zijn zonder haar in je leven.. hoe kan je ooit nog iemand vertrouwen.. ooit nog van iemand houden net zoals je van haar hield. Zij was je steun en toeverlaat.. zij was er iedere dag voor je… zij heeft je 9 maanden gedragen in haar buik… je leren lopen.. je leren praten… alles.. je bent zo boos.. boos op alles en iedereen… maar diep van binnen neemt de angst de overhand..
Het is als of je voor een diep dal staat.. je wil niet springen.. je wil het liefst terug lopen.. maar je moet springen.. je moet springen om te bereiken wat je altijd heb willen bereiken kosten wat het kost.. jij moet springen.. maar je moet helemaal alleen springen… de vraag is nu alleen nog maar: Overleef jij de sprong of niet?
Normaal maakte je grote keuzes met haar.. zij die jou altijd precies kon vertellen wat wel en niet goed voor je was.. waarom heeft ze jou verlaten.. waarom liet zij jou alleen achter.. waarom heeft ze jou zo veel pijn gedaan.. en iedereen om haar heen.. waarom kon ze niet nog iets langer vechten voor haar leven… had ze dan misschien je brief wel gelezen? Het doet pijn oh zo veel pijn… je wil niet meer.. het hoeft niet meer.. wat heeft het nog voor zin? Vragen duizend en 1 vragen gaan er door je heen… maar voor even hou jij je adem in.. wil je voelen hoe het voelt om niet te kunnen ademen.. voor heel even hou je het vol.. maar al gauw blaas jij je adem toch weer uit.. je kan het niet.. je wil het niet.. je wil het leven niet opgeven.. misschien moet je toch springen en maar zien wat de consequenties zijn.. Met de brief liggend op je buik.. Blijft jij je keer op keer afvragen: lieve mama waarom heb jij mij verlaten?????
Je sluit je ogen.. alles is zo onmenselijk klein om je heen.. je voelt je zo klein… zo ondragelijk veel pijn voel je… keer op keer steeds maar weer vraag jij je af waarom.. waarom moest haar tijd nou komen.. je bent bang voor wat morgen de dag zal brengen.. je bent bang om verder te gaan.. bang om na te denken wat de gevolgen zijn zonder haar in je leven.. hoe kan je ooit nog iemand vertrouwen.. ooit nog van iemand houden net zoals je van haar hield. Zij was je steun en toeverlaat.. zij was er iedere dag voor je… zij heeft je 9 maanden gedragen in haar buik… je leren lopen.. je leren praten… alles.. je bent zo boos.. boos op alles en iedereen… maar diep van binnen neemt de angst de overhand..
Het is als of je voor een diep dal staat.. je wil niet springen.. je wil het liefst terug lopen.. maar je moet springen.. je moet springen om te bereiken wat je altijd heb willen bereiken kosten wat het kost.. jij moet springen.. maar je moet helemaal alleen springen… de vraag is nu alleen nog maar: Overleef jij de sprong of niet?
Normaal maakte je grote keuzes met haar.. zij die jou altijd precies kon vertellen wat wel en niet goed voor je was.. waarom heeft ze jou verlaten.. waarom liet zij jou alleen achter.. waarom heeft ze jou zo veel pijn gedaan.. en iedereen om haar heen.. waarom kon ze niet nog iets langer vechten voor haar leven… had ze dan misschien je brief wel gelezen? Het doet pijn oh zo veel pijn… je wil niet meer.. het hoeft niet meer.. wat heeft het nog voor zin? Vragen duizend en 1 vragen gaan er door je heen… maar voor even hou jij je adem in.. wil je voelen hoe het voelt om niet te kunnen ademen.. voor heel even hou je het vol.. maar al gauw blaas jij je adem toch weer uit.. je kan het niet.. je wil het niet.. je wil het leven niet opgeven.. misschien moet je toch springen en maar zien wat de consequenties zijn.. Met de brief liggend op je buik.. Blijft jij je keer op keer afvragen: lieve mama waarom heb jij mij verlaten?????