Missauo
05-04-2013, 22:10
18 spreekt mij echt aan en gaat ook diep. Ik kon me er helemaal in verplaatsen, doe je echt goed. De rest is natuurlijk ook klasse hea je moet niet denken dat enkel 18 super is haha stiekem zijn ze dat allemaal
Bekijk volle/desktop versie : Overig # Mijn gedichten.♥
Kan ik je vannacht vast houden? Voor de allerlaatste keer. Nog even stevig knuffelen.. Want daarna kan het niet meer. Dit is het einde. Het einde van onze liefde. Van onze vriendschap. Van ons samen zijn. Geef me nog 1 laatste nacht met jou. Al doet het nog zo'n pijn. Laat me je nog even vasthouden, voor de laatste keer. Voor het vuur dooft & jij mij niet meer gelooft, als ik zeg dat ik van je hou. Mijn hart zal voor jou blijven slaan, als het aan mij ligt laat ik je nooit gaan. Maar ik voel je langzaam weg glijden, uit mijn handen, uit mijn leven.. Terwijl ik jou alles, met heel mijn hart, wou geven. Laat me je nog even vasthouden voor deze liefde dood gaat.. Nog even stevig knuffelen, voor je mij alleen achterlaat.
Vandaag ga ik glimlachen als ik je gezichtje zie & voel dat ik moet huilen. Vandaag zal ik je laten kiezen wat je aan wilt & zeggen dat het je super staat! Vandaag zal ik over de rommel in je kamer heen stappen, je optillen & samen met jou in het park spelen. Vandaag zal ik het huis laten voor wat het is & met jou naar de bioscoop gaan voor de film waar je zo gek op bent. & naar het strand, die je nog van vroeger kent. Vandaag zal ik mijn telefoon uit zetten & met jou van het zonnetje genieten, in de tuin. Vandaag zal ik mijn stem geen seconde tegen je verheffen als je aandringt voor een ijsje. Vandaag zal ik er een voor je kopen, met 2 bolletjes & slagroom toe! Alleen voor vandaag zit ik niet met de vraag 'Is hij niet moe?' Vandaag zullen we samen naar McDonald's gaan & zal ik voor ons beide een Happymeal kopen. Zodat jij van de speeltjes kan genieten. Vandaag zal ik mijn handen door je haar halen wanneer je bidt & ik zal God dankbaar zijn dat hij mij het mooiste geschenk ooit heeft gegeven. Ik denk aan de moeders die hun kinderen uit het oog zijn verloren in dit leven, aan de vaders die na het werk hun kinderen een nachtkus komen geven. De ouders die in t ziekenhuis naar hun kinderen kijken & ze ten onder zien gaan terwijl het lichaampje schreeuwt & vecht om te blijven leven. En als ik je vanavond welterusten wens zal ik je steviger vast houden & nog een kus op je voorhoofd geven. Ik wil God bedanken voor jou & zal hem niets vragen, behalve 1 dag langer met het mooiste wondertje waar ik zielsveel van hou.
Langzaam liet hij mijn hand los en keek me nog even diep aan. Mijn ogen glijden naar de grond en ik besef dat hij me laat gaan. Ik wil het schreeuwen van de daken, wat doet dit toch een pijn.. Wie had ooit gedacht dat liefde zo oneerlijk zou zijn. Hij streelt zachtjes langs mijn wang en fluistert dat het goed gaat komen, en juist wanneer hij dat zegt beginnen de tranen over mijn wangen te stromen. Hij veegt ze weg met zn grote duimen, en houdt me nog even stevig vast. Vanwaar deze keuze opeens.. Was ik dan echt zo'n grote last? Ik voel hem schudden met zijn hoofd en hij zegt 'Dat is het niet..' En hij vervolgt zijn zin met 'Ik hoop dat je ooit inziet, dat jij voor mij de vrouw bent, de vrouw uit mijn dromen.' En dat ik met jou Inshaa Allaah heel ver wil komen. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht, en hij laat me nu echt los. Ik zag hem met grote passen uit mijn zicht verdwijnen, en tot hij bij mij terug is, zal de zon voor mij niet schijnen. Elke dag zal ik aam hem denken, moge Allah
Je laat me vallen en raapt me steeds weer op. Ik heb mijn dagen gevuld, gevuld met tranen. Dagen gevuld met wachten op jou. Wachten op iets. Iets van jou. Een teken van leven. Niets kreeg ik. Ik bleef mezelf maar hoop geven. Ik bleef maar huilen en wachten. Het lukte niet zonder jou. Maar ik bleef sterk. Lachtte elke dag. En als iemand vroeg hoe het met me was? Dan ging alles oke. Maar van binnen ging ik kapot. Tot ik dacht dat het misschien wel zou lukken zonder jou. Ik stortte in elkaar en jij dook precies op dat moment weer op. Je kwam terug, zei dat je van me hield & mijn hart sloeg weer op hol. Mijn tranen maakte plaats voor een glimlach. En de reden van mijn lach dat ben jij. Het is net alsof je me aanvoelt. Alsof je voelt dat wanneer ik het niet meer aankan. Dat je mij dan weer uit die put haalt.
Mijn hart staat bijna stil, en mijn lichaam geeft het langzaam op. Mijn mond die hapt naar lucht, en vervolgens slaak ik een diepe zucht. De tranen blijven vallen, oh het doet zo'n pijn. Dat het nu net weer bij mij, zo oneerlijk moet zijn. Ik schreeuw elke nacht om hulp, maar niemand die me hoort. Elke nacht die pijn. Alsof iemand mijn hart doorboort. Want s'nachts als ik in bed lig, denk ik alleen nog aan jou. Aan de momenten die we samen deelden, want jij bent alles waar ik van hou. En s'ochtends als ik op sta, is het verdriet nog steeds niet weg. Mijn verstand wilt dat ik me erbij neerleg. Maar mijn hart die wilt wat anders. Mijn hart die wilt alleen jou. Mijn hart, gebroken en verscheurd, want echt.. Ik hou van jou.
Langzaam liet hij mijn hand los en keek me nog even diep aan. Mijn ogen glijden naar de grond en ik besef dat hij me laat gaan. Ik wil het schreeuwen van de daken, wat doet dit toch een pijn.. Wie had ooit gedacht dat liefde zo oneerlijk zou zijn. Hij streelt zachtjes langs mijn wang en fluistert dat het goed gaat komen, en juist wanneer hij dat zegt beginnen de tranen over mijn wangen te stromen. Hij veegt ze weg met zn grote duimen, en houdt me nog even stevig vast. Vanwaar deze keuze opeens.. Was ik dan echt zo'n grote last? Ik voel hem schudden met zijn hoofd en hij zegt 'Dat is het niet..' En hij vervolgt zijn zin met 'Ik hoop dat je ooit inziet, dat jij voor mij de vrouw bent, de vrouw uit mijn dromen.' En dat ik met jou Inshaa Allaah heel ver wil komen. Een kleine glimlach verschijnt op mijn gezicht, en hij laat me nu echt los. Ik zag hem met grote passen uit mijn zicht verdwijnen, en tot hij bij mij terug is, zal de zon voor mij niet schijnen. Elke dag zal ik aam hem denken, moge Allah
Je laat me vallen en raapt me steeds weer op. Ik heb mijn dagen gevuld, gevuld met tranen. Dagen gevuld met wachten op jou. Wachten op iets. Iets van jou. Een teken van leven. Niets kreeg ik. Ik bleef mezelf maar hoop geven. Ik bleef maar huilen en wachten. Het lukte niet zonder jou. Maar ik bleef sterk. Lachtte elke dag. En als iemand vroeg hoe het met me was? Dan ging alles oke. Maar van binnen ging ik kapot. Tot ik dacht dat het misschien wel zou lukken zonder jou. Ik stortte in elkaar en jij dook precies op dat moment weer op. Je kwam terug, zei dat je van me hield & mijn hart sloeg weer op hol. Mijn tranen maakte plaats voor een glimlach. En de reden van mijn lach dat ben jij. Het is net alsof je me aanvoelt. Alsof je voelt dat wanneer ik het niet meer aankan. Dat je mij dan weer uit die put haalt.
In het allerdiepste donker, daar weerkaatst het mooiste licht. In het allerdiepste donker, ligt een stralend vooruitzicht. Deze uren duren dagen, en de dagen lijken jaren. Ik weet niet wat te doen, ik zit met mijn handen in mn haren. Maar wanneer ik net het boek wil sluiten. Zie ik een klein lichtje branden. Ik zie je aanlopen, en je pakt zachtjes mijn handen. Je fluistert in mijn oor, het komt allemaal goed. Ik weet niet meer wat ik zonder je moet. Wil je bij mij blijven? Doorheen heel ons leven? Wil je mij een toekomst vol liefde geven? Huisje. Boompje. Beestje. Het kan niet meer stuk. Jij en ik samen, met al het geluk.
Alles waar ik over droomde, is verdwenen in het zwarte gat. Overal waar ik naar verlangde, heb ik nooit ook maar een beetje van gehad. Wat ik doe is in jou ogen volkomen verkeerd.. En het lijkt er nu steeds meer op dat jij het geven van liefde aan je dochters helemaal bent verleerd. Je had ons niet meer nodig en vond je rust bij haar. Je startte een nieuw leven. Een nieuw gezin. Een nieuwe band. En liet mama, mij en mijn zus alleen achter, bij elkaar. Hoe kan ik jou nog papa noemen als je die taak steeds verder legt.. Waarom kwelt het mij zo, waarom doet het zo'n ontzettende zeer. Nu na al die jaren. Ben ik je dochter dan niet meer? Ik voel me van binnen verdoofd, dit is niet wat mijn mama verdiend. Dit is niet wat je haar in het huwelijk hebt beloofd. Maar papa, jij blijft mijn papa. Ookal ben je nu bij haar. We zullen altijd van je blijven houden. Wist je dat maar.
Het is alweer een tijdje terug maar nog steeds voel ik de pijn.. Dit leven zonder jou. Het alleen zijn. Ik was op zoek naar liefde maar ik heb dat doel niet bereikt. Want het ging niet zoals het hoorde. Nog steeds gaat het niet zoals het lijkt. Jij liet mijn hart sneller kloppen. Niemand die dit kon. Jij was mijn lichtpuntje. Zelfs op donkere, regenachtige dagen was jij mijn zon. Met jou wou ik een toekomst. Met jou zou ik trouwen. Samen het pad der liefde bewandelen. Maar die droom viel uiteen. Diep van binnen zal ik altijd van je blijven houden. Nooit raak ik mijn gevoel voor jou kwijt. Ik was intens gelukkig. Maar nu leef ik in verdriet. En na al die zware donkere maanden, is er nog steeds niemand die het ziet.
Ik open mijn ogen & zoek jouw gezicht. Maar vind niets meer dan leegte die hier naast me ligt. Ik heb gewacht & gehoopt. Deze zoektocht naar de antwoorden op mijn vragen heeft mij gesloopt. Ik weet dat ik door moet maar ik wil niet meer. Zonder jou is alles anders, oncompleet. Ik heb geen gevoel meer, bijna niets waar ik van hou. Want mijn hart die nam jij met je mee. Dus alles is nu anders, niemand doet wat jij met mij deed. Ik kan niet leven met dit verdriet in mij, ik zoek naar jou liefde, maar vinden doe ik het niet. Ik mis mijn hart, die nam jij met je mee. Zolang ik niet bij jou ben, ben ik niet compleet. Want niemand, maar dan ook niemand die doet wat jij met mij deed.