Vrijdag 8 februari was ik 40,3 weken zwanger. Ik had die nacht een beetje last van voorweeën, maar ik kon wel gewoon lekker slapen. In de ochtend rond 11 uur had ik een afspraak bij de verloskundige. Ik vertelde haar dat ik voorweeën had. Zij ging kijken of ik ontsluiting had. Ik bleek 2cm ontsluiting te hebben en vroeg mij of ze me mocht strippen. Dat deed heel pijn
Die avond begonnen de weeën, maar 1 keer per uur ofzo. Op een gegeven moment kwamen ze vaker en werden pijnlijker.
In de nacht rond 24:00uur begonnen de echte weeën die niet te verdragen waren, maar ook deze waren niet regelmatig. De ene keer om de 5 minuten en de andere keer om de 20 minuten. Het schommelde heel erg. De ene wee was ook pijnlijker dan de ander.
De hele nacht heb ik lopen lijden. Ik heb geen oog dicht kunnen doen. Ik had het nooit verwacht van mijzelf, maar de weeën deden zo een pijn dat ik zelfs moest huilen van de pijn.
Rond 6:00uur heeft mijn man de verloskundige gebeld. Ondanks dat mijn weeën niet om de 3 á 4 minuten kwamen is ze toch gekomen omdat ze van haar collega heeft gehoord dat ik al 2cm ontsluiting had en dat ze me heeft gestript.
Toen ze kwam had ik maar 3 á 4 cm ontsluiting.
De hele nacht lopen leiden en maar 2cm vooruit gegaan. Ik had zo op meer ontsluiting gehoopt.
Ze vertelde mij toen over weeën toedienen zodat de ontsluiting wat vlotter ging en pijnbestrijders (morfiene en ruggenprik).
Hiervoor was ik tegen pijnbestrijders dus dit was voor mij een moeilijke keuze.
Ik mocht helaas nog niet naar het ziekenhuis gaan. Om 10:00uur zou ze terug komen om te kijken of ik meer ontsluiting had en eventueel mijn vliezen breken.
Nadat ze weg ging heb ik een warme bad genomen en probeerde te slapen, maar door de heftige weeën lukte het niet.
Rond 10:00uur kwam ze weer terug en helaas had ik nog steeds maar 4cm ontsluiting. Ze heeft toen mijn vliezen gebroken en mocht daarna naar het ziekenhuis gaan. Ik kwam daar rond 11:15uur aan en de verloskundige rond 12:00uur.
Mijn ontsluiting bleeft nog steeds bij 4cm. Toen werd die extra weeën opwekkers aangeboden. Als ik die niet zou doen dan zou ik daar misschien nog steeds liggen tot de avond of volgende dag
Ik heb het toen toegediend gekregen vie infuus en werd toen medisch en de verloskundige is toen weg gegaan.
De verloskundige heeft mij aangeraden om morfiene via infuus te nemen. Dat heeft geholpen. De weeën deden niet meer zo veel pijn als eerst, maar na 3 uur was het uitgewerkt en voelde de weeën weer zoals hiervoor. Er werd weer naar mijn ontsluiting gekeken en had toen 6cm. Ik mocht dus nog de ruggenprik.
De anesthesist was niet in het ziekenhuis, dus daar moesten we nog op wachten. Naar mijn gevoel duurde het een eeuw voordat hij kwam!
Het toedienen van de ruggenprik was geen pretje. Vooral omdat ik me moest ontspannen en dat gaat natuurlijk moeilijk als je weeën hebt. De anesthesist zei dat hij over een kwartier mijn held is
Helaas heb ik er geen baad bij gehad. Ik voelde de weeën nog steeds. Hij kwam later terug en raakte mijn boven been aan en mijn zij en vroeg of ik verschil voel. Maar ik voelde helaas geen verschil en kon mijn benen en voeten gewoon nog bewegen en de heftige weeën bleef ik voelen. Hij heeft toen nog meer toegediend, maar helaas heeft het niet geholpen.
Ik voelde opeens persweeën. Toen had ik 9cm ontsluiting en mocht nog niet persen omdat zijn hoofdje niet recht zat. Ik moest de weeën op mijn rechter zij opvangen. Dat ging zo moeilijk! Ik ging tussendoor toch stiekem persen omdat ik het maar niet kon inhouden. Mijn man drukte op het knopje om de verpleegster erbij te halen. Het duurde naar mijn gevoel zo lang voordat zij eindelijk kwam. Toen ze kwam zei ze dat ik het moest proberen op mijn linker zij en dat de arts nog niet kan komen omdat ze ook bezig is met een andere patiënt
Op mijn andere zij was het natuurlijk ook moeilijk om ze op te vangen. Ik riep iedere keer tegen mijn man dat hij op het belletje moest drukken want ik kon echt niet meer
ik had het gevoel dat hij eruit kwam en dat riep ik ook
De verpleegster kwam weer en mijn man zei tegen haar dat ik het niet kan inhouden. Uiteindelijk kwam de arts. Toen ze ging voelen of het hoofdje goed lag, zei ze dat het hoofdje was ingezakt en dat ik mocht persen.
Voordat de arts en verpleegster hun handschoenen aanhadden en alles klaar hadden gelegd was ik al begonnen met persen
De arts zei: "Zo, wat ben jij een natuurtalent. Je doet het goed, vooral voor de eerste keer. Heel goed!
Alhamdoulillah was hij binnen een kwartier geboren.
Helaas ben ik wel uitgescheurd, maar gair.
Ik had na de bevalling extreem last van duizeligheid. Vooral in de badkamer. Ik hoorde opeens bijna niks meer. Het leek net alsof ik onder water zat.
En ik had ook last van adrenaline.
Alhamdoulillah is alles goed gekomen en mocht ik de volgende ochtend met mijn wondertje naar huis toe gaan
Ik ben benieuwd naar de andere verslagen