Een lang vervolgje!
[/FONT][/SIZE]
[FONT="Garamond"][SIZE="3"]
Met het geluk dat ik een begripvolle vader had luchtte ik mijn hart uit. het was ongemakkelijk maar het beste. Mijn vader keek me serieus aan en luisterde. Natuurlijk was het best een klap. Maar hij was iemand die begreep. Hij was niet een vader die me zou slaan of zou bedreigen. Al op jonge leeftijd hadden we goede gesprekken. Ik was jong 12 jaar en hij begon serieus over jongens en andere zaken. Ja dat moest van hem. ‘als ik je dit niet uitleg dan zal een andere jongen dat doen op zijn manier’ zei me vader altijd. Dat klopte. ik voelde me totaal vertrouwd bij hem. Het was gewoon die aantrekkingskracht die Fouad had. Dat was echt de sleutel tot mijn fouten. Het was natuurlijk mijn eigen schuld maar toch. Zijn aantrekkingskracht was sterk en leek onschuldig en goed. mijn vader leek meer te begrijpen. Ik legde hem de situaties uit. behalve dat van die nachten met Fouad. Een hartverzakking wou ik me vader niet aandoen. alleen al het idee dat ik zo dom bezig was maakte me boos. Ik haatte mezelf en wou niks weten van fouten maak je om te leren. Me vader wou zelf niks meer weten. Het was duidelijk voor hem. Mijn vader was teleurgesteld en boos op me. ik begreep het. Als mijn dochter met zoiets zou komen aanlopen dan was ik ook natuurlijk helemaal weg van de wereld. ‘zulke fouten moet je maken. je leert jongens kennen en ziet wat je wil’ zei hij. ‘maar ik wou dit niet . ik wil geen fouten maken’ snikte ik in het Egyptisch. ‘zelf je fouten maken is beter dan als een ouder dat voor je doet’ zei me vader. Ik keek hem onbegrijpelijk aan. ‘als ik jou uithuwelijk en jij dan niet gelukkig bent dan komt de klap harder aan bij mij. Want dan heb ik gefaald als ouder door te denken dat ik het beste weet.. Als jij een fout maakt dan leer jij jezelf beter kennen’ zei hij. ergens begreep ik wat hij bedoelde.. ‘het is dom. En ik kan niet ontkennen dat dit slecht voelt maar je hebt geleerd van je fouten’ zei hij in het Egyptisch. ‘ja, ik wil nooit trouwen. Echt niet’ zei ik. voor het eerst reageerde hij serieus op deze opmerking die ik wel eens vaker had gemaakt. ‘als je dat wil dan accepteer ik het maar’ zei hij. we hadden een goed serieus gesprek. ‘als je wil dan kan ik met Fouad voor je praten’ zei me vader nog. Ik bedankte hem en wees dit aanbod af. mijn vader wou dat alles weer goed zou komen met Fouad. Maar goed dat was weer een ander verhaal..
Mijn moeder geloofde haar oren niet toen ik haar vertelde over Farid. Ik was zielsgelukkig dat niks officieels was. al snel was het duidelijk. Ik zou hoogstpersoonlijk naar zijn ouders gaan en hen uitleggen waarom dit hele feestje niet doorgaat. Mijn ouders wouden mee maar ik wou het lekker alleen oplossen. Ik was oud genoeg om dit te doen. ik wou niet dat ze steeds de aandacht zouden vestigen op mijn ouders om het goed te praten want ik was hier degene die ermee zat. me moeder was het er eerst niet mee eens dat ik alleen zou gaan maar me vader dwong haar om me een kans te geven om het alleen op te lossen. Mijn ouders zouden apart naar zijn ouders gaan om het nog eens duidelijk te maken.
Ik belde aan en zijn moeder deed vrolijk open. Ja die wist niet dat haar zoon wat dagen terug het bloed onder mijn nagels vandaan haalde. Toevallig was haar man thuis. We zaten in de woonkamer en ik was straight to the point. Geen lieve woorden of complimentjes over de inrichting maar meteen de stand van zaken uitleggen. Ik vertelde het en ze waren boos op hun zoon en bleven me maar excuseren. Zijn vader belde hem meteen op en hij was er binnen een kwartiertje. Farid’s vader wou nog als bemiddelaar spelen maar ik bedankte hartelijk. Farid zei echt belachelijke dingen. ‘ja straks heb je nog aids of zo’ zei hij. Jammer voor hem schreeuwde zijn vader als een beer naar hem. Meneertje ik werk bij de bank stond meteen te beven. Ik deed mijn woordje en stapte uit deze hele wereld. terug naar mijn eigen wereld die bestond werken, familie, vriendinnen. Klaar.
Mijn ouders gunde me alle rust. Met mijn gezondheid kwam ik ook wel eens moeilijk verder dus nog een leven delen met een ander was nog moeilijker. Ze wouden me niet pushen en ook omdat ik die periode aan de grond leefde hebben ze me meer rust gegeven. Er waren genoeg vrouwen die aankwamen lopen met hun zoons maar 1 voor 1 wees ik ze af. ik wou het niet. mijn moeder was heel duidelijk over alles na Farid. ‘mocht je ooit willen trouwen. Trouw dan met iemand die we niet kennen. We hoeven zijn familie voor het trouwen niet te kennen dus geen buren of kennissen dat voorkomt problemen zoals nu’ zei ze. dat kwam ergens aan als een harde klap. Want ik wist heus wel wie in die categorie hoorde. Haar vriendinnen hadden genoeg zoons maar ze wou niet meer dat ik als ik ooit wou trouwen met 1 van hen zou aankomen lopen. simpel, als er een ruzie was dan was het helemaal over. ‘als er een ruzie is of een conflict zoals nu dan is de hele band verloren’ zei ze doelend op het hele gebeuren met Farid. Hoe het nu ging tussen mijn moeder en zijn moeder. zijn moeder bleef haar spijt betuigen maar me moeder vond het fijner als het contact niet meer zo innig was als vroeger. Want dat kan niet na zo’n opmerking. Natuurlijk vond mijn moeder het jammer maar dit is het leven. genoeg vrouwen vonden het raar dat mijn moeder me niet zat te dwingen om te trouwen. ‘ze is oud genoeg om te trouwen en moeder te worden’ zeiden wat belachelijke vrouwen tegen mijn moeder. ‘ik zal altijd voor mijn dochter zorgen en trouwen is niet waarvoor we leven’ zei ze dan. Ik had nog steeds medische problemen en mijn moeder was echt bezorgd om alles. Ze was als de dood voor kanker. Na dat ik het had gekregen zag ze dat de wereld meer waard was dan wat anderen vonden en zeiden. Het ging om of ik me goed voelde. Ik voelde me prima. Ze hield meer rekening met me.Een van de grootste hobby’s van bepaalde Marokkanen was roddelen. Een vrouw kwam zelfs met de vraag of ik misschien niet meer vruchtbaar was door de medicijnen die ik had gekregen en of dat de reden was dat ik nog steeds niet getrouwd was.. Het boeide me niet. mensen hun vriendschappen en gesprekken gingen over mij, ik wist dat Allah alles zag om ze op de juiste manier te straffen. Het voelde goed om alle vertrouwen te hebben in Allah. Ik deed elke dag mijn gebed en voelde me nooit alleen. Allah was altijd bij me. wat had ik nog meer nodig?