new_mommy
09-11-2009, 20:45
Citaat door Ommo_Amin:
salaam alaikoem dames, zoals beloofd hier mijn verhaal..dikke kus allen!
2-11-09 -mijn verhaal-
wat een intens warm gevoel van geluk gaat er door me heen, ik voel me supergezegend met onze nieuwe aanwinst, 9 maanden
lang er over te hebben gepraat, te hebben gedacht en te dromen, mocht Allah Soebhanawata3alla ons eindelijk op deze
speciale dag verblijden,, alhamdoelilah Ya Rabbi!
2-11-09 ca. 22:00 in de avond, ik krijg krampen..krampen waarvan ik niet meer zo goed weet wat het is..ook al zou dit mijn
2de bevaling worden, ik was het even allemaal kwijt..
harde buiken? voorweeen? ik kom het even op yasmina.nl vragen, Ikeafreak zegt dat ze dit herkent..maar dat het ook het begin
van de bevalling zou kunnen zijn, ik twijfel..niet wetend wat me die avond/nacht te wachten stond, ik besluit maar een warme douche
te gaan nemen..ik denk nog moet ik mijn man bellen of niet, nee nergens voor nodig en neem een stoel en ga lekker onder de douche
even lijk ik niets meer te voelen, en denk nog zie je nou wel gewoon voorweeen ofzo..
opgefrist en al ga ik op de bank liggen met een deken om me heen, ik besluit toch maar even mijn man te bellen om te vragen of hij al
onderweg naar huis is, hij verteld me bijna thuis te zijn..dus zeg ik maar niets over de pijn..
zelf dacht ik nog steeds aan vals alarm, af en toe kwam die pijnscheut weer terug om vervolgens weer weg te gaan,
ik besluit maar alvast het eten voor mijn man op te warmen, maar tijdens dit krijg ik toch wel weer pijn..en dit steeds als ik
ga staan, ik ga maar weer op de bank liggen, bij thuiskomst ziet mijn man wel gelijk dat er iets is, ik vertel hem dat
ik pijn heb, het komt en het gaat maar weet niet zo goed of het nou echt aan het beginnen is(ondanks mijn 2de bevalling..zou je denken dat ik
wel beter zou moeten weten)..hij moet er nog om lachen en zegt het zal toch niet vandaag gaan gebeuren he..
terwijl mijn man het eten voor zichzelf klaarmaakt kijk ik op de klok en het is al bijna 12 uur middernacht, ik besluit maar
wat te gaan slapen, ik vraag hem ondertussen een warme kruik voor me klaar te maken, die houd ik tegen mijn buik aan..
(als ik wist dat hierdoor de pijn alleen maar zou toenemen..wow dan had ik dat ding nooit gebruikt)
ik kon mijn draai niet meer vinden en weer ga ik douchen, ik ga ongeveer een half uur onder de douche..op een stoel,
ik probeer wat te ontspannen, maar ik merk nu toch echt wel dat de pijn heftig aan het toenemen is, uit het niets krijg ik me
toch een heftige wee, die ik maar moeilijk kan wegpuffen, een klop op de deur...mijn man vraagt of het nog gaat..ik kan niet antwoorden.
en kan van de pijn de stoel niet meer uitkomen, ik zeg dat ik er uit ga komen..
vanaf dit moment mocht de pret echt gaan beginnen...
ik probeer me af te drogen, trek mijn badjas aan..en duik gauw mijn bed in..nu dringt pas echt tot ons door dat het echte
werk nu toch wel gaande is.., ik vraag mijn man om de tijd als ik op de horloge kijk zie ik dat de weeen om de 4 a 5 minuten komen, maar niet
langer dan een minuut aanhouden, ik weet dat je pas mag bellen als deze meer dan een minuut aanhouden, maar toch merk
ik dat deze weeen anders zijn want ze houden weliswaar niet langer dan een minuut aan maar ze komen achter elkaar, even wist
ik niet waar ik het zoeken moest, ik vraag mijn man de vk te bellen en als ik haar spreek vraagt ze me toch terug te bellen
wanneer de weeen langer dan een minuut aanhouden...okay ik baal als een stekker maar kon niet ander en we hangen op.
ik heb net opgehangen en ik krijg een of andere weeenstorm, om de minuut is het raak..en ik hou het niet meer, ik vraag mijn
man weer te bellen, weer hangen we aan de tel. en ik vertel haar dat ze nu echt om de minuut komen.., gelijk zegt ze me
dat ze eraan komt, ik hang op en word gewoon gek van de pijn..ik wist geen houding aan te nemen, ik lag op bed maar kon me niet bewegen
(anders dan mijn eerste bevalling dat ik gewoon heen en weer kon lopen) ik zeg tegen mijn man dat de klossen nog onder het bed moeten..hij
is ze snel gaan halen en onder het bed gaan zetten..
mijn lieve man..hij week niet van mijn zijde, maar meer kan hij ook niet voor me doen, meer als mijn hand vasthouden en me moed inpraten..
op een gegeven moment raak ik echt in paniek, ik voel gewoon en persdrang..en voel dat de kleine eruit wil komen..ik denk nog
dit kan niet..ik zeg tegen mijn man dat hij de vk nog een keer moet bellen, weer spreek ik haar en vraag haar
waar ze is, want ik moet gewoon persen..ze wil eruit komen en ik kan het niet tegenhouden meer, de vk verteld me er bijna te zijn en dat ik rustig mee mag persen...maar hoe
ik houd mijn benen stevig tegen elkaar aan, ik durf niet..ook zei ze tegen me dat als ze geboren zou worden dat ik haar
zelf op moest vangen(waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaat!!!!) ejema ino ik ga dood..safie dacht ik..
mijn man vraagt me wat ze heeft gezegd, ik zeg in paniek dat ik haar zelf op moet vangen als ze geboren word, even zie
ik mijn man lijkbleek worden en zijn ogen groot worden (hahaha nu lach ik erom, maar toen....)
ondertussen de vk is er nog niet, ik smeekte Allah haar op tijd te laten komen..ik zou dit niet alleen kunnen doen,
het gevoel van tegenhouden word steeds moeilijker..en pijnlijker, ik zeg tegen mijn man BEL EEN AMBULANCE!! IK KAN DIT NIET! IK KAN DIT NIET!
ondertussen was ik er gewoon niet meer.., soebhanaAllah daar ging de bel, wat een opluchting! mijn man doet snel open..
de vk snelt naar binnen, ze ziet gelijk aan me dat het zover is, maar de kraammatras lag nog niet op mijn bed..dus ik moest
aan de andere kant van het bed liggen, ik schreeuw neeeeeeeeeeeeeee ik kan niet opstaan, ik kan niet bewegen..maar ik moest
dat ding moest eronder..1,2,3 tel ik hardop en ik lag aan de andere kant..
de vk zet alles klaar, hart word gecheckt van de baby..alles is goed alhamdoelilah., daar gaat de bel weer..de kraamverzorgster is gearriveerd..
de vk toucheert me en zegt me dat ik 9cm. ontsluiting heb en dat ik mag meepersen, ondertussen breekt ze mijn vliezen..
en het werk mocht beginnen, ik vraag haar nog hoelang gaat dit nog duren..ze zegt ongeveer een half uurtje aaaaaaahh nee
ik zeg dat ik dat niet volhoud, dat is te lang..huilend, smekend..en weet ik wat nog meer allemaal..
wat ik vergeet te vertellen is dat mijn zoontje die in zijn kamer sliep midden in de nacht wakker werd van alle heisa en jah
hij heeft alles meegemaakt, mijn man mocht namelijk niet van mijn zijde weg..en kon hij dus ook niet de kleine terug naar bed brengen
ondanks dat ik hem nog hoorde zeggen, dat hij hem naar bed ging brengen omdat hij niet wilde dat hij dat alles zou zien..
het ergste vond ik wel terwijl ik tijdens heb persen moet schreeuwen van de pijn, schrok mijn zoontje daarvan..dat hij ook gilde..
3 persweeen later, 6 minuten later...kwam mijn kleine meisje ter wereld..masjaAllah ik kreeg in ene in kleine meisje met 2 kleine donkere oogjes...die me al gelijk aankeken..
alhamdoelilah, alhamdoelilah, alhamdoelilah...en het eerste wat ik ook zei was..wat ben ik blij dat ik hier vanaf ben, oooooh wat ben ik blij, de vk en kv moesten hier nog om lachen..
al met al ging het supersnel, superheftig naar mijn idee..
na de geboorte van mijn ukkie, kwam de placenta er ook snel uit..en de vk die ons nog leuk zat uit te leggen hoe de baby erin had gelegen haha, ik dacht op dat moment whatever meid haha...
ik vroeg ook gelijk of ik uitgescheurd was, de vk wist dit nog niet en zou even kijken..1 hechting zou er moeten komen..ik mocht even uitrusten voordat ze dat ging doen (2de bevalling eyema ino!!)
ze vertelde dat ik geen verdoving hoefde want het ging maar om 1 kleine scheurtje, eenmaal die naald en ik schreeuwde het uit van de pijn! wat een hel..
GEEN VERDOVING VUILE HEKS DACHT IK! doodleuk zei ze erna dat ze dan eigenlijk toch maar een verdoving had moeten zetten..
ik dacht tuuuuuuuuuuuuuuurlijk maak me maar nog meer af, ik ben alleen net bevallen verder niets hoor...
maar goed dames, dit was het verhaal dan...nu zitten we alweer op de 7de dag van mijn kleintje..en de napijnen zijn nog niet weg, ik zal de verdere
details ook maar besparen..heb al veel te veel gezegd denk ik..haha
Ayah doet het wel supergoed, maar alleen met mama gaat het minder..maar insjaAllah zal het steeds beter gaan, zodat ook ik echt kan gaan genieten van mijn kleintjes..
want dat laat nog even op zich wachten op dit moment..
Waqfa sahla voor alle dames die spoedig aan de beurt zijn, mabrouk voor alle dames die al bevallen zijn!!
dikke kus Ommo Amin en Ayah..
2-11-09 -mijn verhaal-
wat een intens warm gevoel van geluk gaat er door me heen, ik voel me supergezegend met onze nieuwe aanwinst, 9 maanden
lang er over te hebben gepraat, te hebben gedacht en te dromen, mocht Allah Soebhanawata3alla ons eindelijk op deze
speciale dag verblijden,, alhamdoelilah Ya Rabbi!
2-11-09 ca. 22:00 in de avond, ik krijg krampen..krampen waarvan ik niet meer zo goed weet wat het is..ook al zou dit mijn
2de bevaling worden, ik was het even allemaal kwijt..
harde buiken? voorweeen? ik kom het even op yasmina.nl vragen, Ikeafreak zegt dat ze dit herkent..maar dat het ook het begin
van de bevalling zou kunnen zijn, ik twijfel..niet wetend wat me die avond/nacht te wachten stond, ik besluit maar een warme douche
te gaan nemen..ik denk nog moet ik mijn man bellen of niet, nee nergens voor nodig en neem een stoel en ga lekker onder de douche
even lijk ik niets meer te voelen, en denk nog zie je nou wel gewoon voorweeen ofzo..
opgefrist en al ga ik op de bank liggen met een deken om me heen, ik besluit toch maar even mijn man te bellen om te vragen of hij al
onderweg naar huis is, hij verteld me bijna thuis te zijn..dus zeg ik maar niets over de pijn..
zelf dacht ik nog steeds aan vals alarm, af en toe kwam die pijnscheut weer terug om vervolgens weer weg te gaan,
ik besluit maar alvast het eten voor mijn man op te warmen, maar tijdens dit krijg ik toch wel weer pijn..en dit steeds als ik
ga staan, ik ga maar weer op de bank liggen, bij thuiskomst ziet mijn man wel gelijk dat er iets is, ik vertel hem dat
ik pijn heb, het komt en het gaat maar weet niet zo goed of het nou echt aan het beginnen is(ondanks mijn 2de bevalling..zou je denken dat ik
wel beter zou moeten weten)..hij moet er nog om lachen en zegt het zal toch niet vandaag gaan gebeuren he..
terwijl mijn man het eten voor zichzelf klaarmaakt kijk ik op de klok en het is al bijna 12 uur middernacht, ik besluit maar
wat te gaan slapen, ik vraag hem ondertussen een warme kruik voor me klaar te maken, die houd ik tegen mijn buik aan..
(als ik wist dat hierdoor de pijn alleen maar zou toenemen..wow dan had ik dat ding nooit gebruikt)
ik kon mijn draai niet meer vinden en weer ga ik douchen, ik ga ongeveer een half uur onder de douche..op een stoel,
ik probeer wat te ontspannen, maar ik merk nu toch echt wel dat de pijn heftig aan het toenemen is, uit het niets krijg ik me
toch een heftige wee, die ik maar moeilijk kan wegpuffen, een klop op de deur...mijn man vraagt of het nog gaat..ik kan niet antwoorden.
en kan van de pijn de stoel niet meer uitkomen, ik zeg dat ik er uit ga komen..
vanaf dit moment mocht de pret echt gaan beginnen...
ik probeer me af te drogen, trek mijn badjas aan..en duik gauw mijn bed in..nu dringt pas echt tot ons door dat het echte
werk nu toch wel gaande is.., ik vraag mijn man om de tijd als ik op de horloge kijk zie ik dat de weeen om de 4 a 5 minuten komen, maar niet
langer dan een minuut aanhouden, ik weet dat je pas mag bellen als deze meer dan een minuut aanhouden, maar toch merk
ik dat deze weeen anders zijn want ze houden weliswaar niet langer dan een minuut aan maar ze komen achter elkaar, even wist
ik niet waar ik het zoeken moest, ik vraag mijn man de vk te bellen en als ik haar spreek vraagt ze me toch terug te bellen
wanneer de weeen langer dan een minuut aanhouden...okay ik baal als een stekker maar kon niet ander en we hangen op.
ik heb net opgehangen en ik krijg een of andere weeenstorm, om de minuut is het raak..en ik hou het niet meer, ik vraag mijn
man weer te bellen, weer hangen we aan de tel. en ik vertel haar dat ze nu echt om de minuut komen.., gelijk zegt ze me
dat ze eraan komt, ik hang op en word gewoon gek van de pijn..ik wist geen houding aan te nemen, ik lag op bed maar kon me niet bewegen
(anders dan mijn eerste bevalling dat ik gewoon heen en weer kon lopen) ik zeg tegen mijn man dat de klossen nog onder het bed moeten..hij
is ze snel gaan halen en onder het bed gaan zetten..
mijn lieve man..hij week niet van mijn zijde, maar meer kan hij ook niet voor me doen, meer als mijn hand vasthouden en me moed inpraten..
op een gegeven moment raak ik echt in paniek, ik voel gewoon en persdrang..en voel dat de kleine eruit wil komen..ik denk nog
dit kan niet..ik zeg tegen mijn man dat hij de vk nog een keer moet bellen, weer spreek ik haar en vraag haar
waar ze is, want ik moet gewoon persen..ze wil eruit komen en ik kan het niet tegenhouden meer, de vk verteld me er bijna te zijn en dat ik rustig mee mag persen...maar hoe
ik houd mijn benen stevig tegen elkaar aan, ik durf niet..ook zei ze tegen me dat als ze geboren zou worden dat ik haar
zelf op moest vangen(waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaat!!!!) ejema ino ik ga dood..safie dacht ik..
mijn man vraagt me wat ze heeft gezegd, ik zeg in paniek dat ik haar zelf op moet vangen als ze geboren word, even zie
ik mijn man lijkbleek worden en zijn ogen groot worden (hahaha nu lach ik erom, maar toen....)
ondertussen de vk is er nog niet, ik smeekte Allah haar op tijd te laten komen..ik zou dit niet alleen kunnen doen,
het gevoel van tegenhouden word steeds moeilijker..en pijnlijker, ik zeg tegen mijn man BEL EEN AMBULANCE!! IK KAN DIT NIET! IK KAN DIT NIET!
ondertussen was ik er gewoon niet meer.., soebhanaAllah daar ging de bel, wat een opluchting! mijn man doet snel open..
de vk snelt naar binnen, ze ziet gelijk aan me dat het zover is, maar de kraammatras lag nog niet op mijn bed..dus ik moest
aan de andere kant van het bed liggen, ik schreeuw neeeeeeeeeeeeeee ik kan niet opstaan, ik kan niet bewegen..maar ik moest
dat ding moest eronder..1,2,3 tel ik hardop en ik lag aan de andere kant..
de vk zet alles klaar, hart word gecheckt van de baby..alles is goed alhamdoelilah., daar gaat de bel weer..de kraamverzorgster is gearriveerd..
de vk toucheert me en zegt me dat ik 9cm. ontsluiting heb en dat ik mag meepersen, ondertussen breekt ze mijn vliezen..
en het werk mocht beginnen, ik vraag haar nog hoelang gaat dit nog duren..ze zegt ongeveer een half uurtje aaaaaaahh nee
ik zeg dat ik dat niet volhoud, dat is te lang..huilend, smekend..en weet ik wat nog meer allemaal..
wat ik vergeet te vertellen is dat mijn zoontje die in zijn kamer sliep midden in de nacht wakker werd van alle heisa en jah
hij heeft alles meegemaakt, mijn man mocht namelijk niet van mijn zijde weg..en kon hij dus ook niet de kleine terug naar bed brengen
ondanks dat ik hem nog hoorde zeggen, dat hij hem naar bed ging brengen omdat hij niet wilde dat hij dat alles zou zien..
het ergste vond ik wel terwijl ik tijdens heb persen moet schreeuwen van de pijn, schrok mijn zoontje daarvan..dat hij ook gilde..
3 persweeen later, 6 minuten later...kwam mijn kleine meisje ter wereld..masjaAllah ik kreeg in ene in kleine meisje met 2 kleine donkere oogjes...die me al gelijk aankeken..
alhamdoelilah, alhamdoelilah, alhamdoelilah...en het eerste wat ik ook zei was..wat ben ik blij dat ik hier vanaf ben, oooooh wat ben ik blij, de vk en kv moesten hier nog om lachen..
al met al ging het supersnel, superheftig naar mijn idee..
na de geboorte van mijn ukkie, kwam de placenta er ook snel uit..en de vk die ons nog leuk zat uit te leggen hoe de baby erin had gelegen haha, ik dacht op dat moment whatever meid haha...
ik vroeg ook gelijk of ik uitgescheurd was, de vk wist dit nog niet en zou even kijken..1 hechting zou er moeten komen..ik mocht even uitrusten voordat ze dat ging doen (2de bevalling eyema ino!!)
ze vertelde dat ik geen verdoving hoefde want het ging maar om 1 kleine scheurtje, eenmaal die naald en ik schreeuwde het uit van de pijn! wat een hel..
GEEN VERDOVING VUILE HEKS DACHT IK! doodleuk zei ze erna dat ze dan eigenlijk toch maar een verdoving had moeten zetten..
ik dacht tuuuuuuuuuuuuuuurlijk maak me maar nog meer af, ik ben alleen net bevallen verder niets hoor...
maar goed dames, dit was het verhaal dan...nu zitten we alweer op de 7de dag van mijn kleintje..en de napijnen zijn nog niet weg, ik zal de verdere
details ook maar besparen..heb al veel te veel gezegd denk ik..haha
Ayah doet het wel supergoed, maar alleen met mama gaat het minder..maar insjaAllah zal het steeds beter gaan, zodat ook ik echt kan gaan genieten van mijn kleintjes..
want dat laat nog even op zich wachten op dit moment..
Waqfa sahla voor alle dames die spoedig aan de beurt zijn, mabrouk voor alle dames die al bevallen zijn!!
dikke kus Ommo Amin en Ayah..
Mashallah mashallah wallahou akbar