angeleyes
18-08-2002, 00:53
Mijn vakantie begon op vrijdag 2 july. Ik ging in mijn eentje naar mijn vaderland en ik had me er heel erg op verheugd.
Ik werd naar schiphol gebracht door mijn vriendin Widian. We zongen in de auto, en bij mij was er al echt een vakantie gevoel.
Aangekomen op shiphol begon de vakantie vreugde een beetje te zakken door de rij mensen die bij de incheck balie stonden, Nou ja van een rij was er geen sprake. Mensen stonden kriskras door elkaar heen en sommige mensen kropen gewoon voor, waardoor er weer bij andere mensen irritaties ontstonden.
Ik ben aan de zijkant gaan staan en heb iedereen voorgelaten.
na het inchecken ben ik richting vliegtuig gelopen. Ik zou vliegen met marokko's grootste trots, ROYAL AIR MAROC.
Bij de ingang van het vliegtuig werd ik verwelkomt door een vrouwelijke Rambo.
Ik werd verwelkomt met de woorden. "iwa zid, shablek ellah e tijarra gad de tsenak gir enti""
(NOu schiet eens op, denk je dat het hele vliegtuig op jou gaat zitten wachten)
Ik heb mevrouw Rambo genegeerd en ben maar door gelopen naar mijn toegewezen stoel.
Maar daar zat een oudere man op, die me aan keek alsof hij wilde zeggen " durf het niet te wagen om me te zeggen dat ik op de verkeerde stoel zit".
Aangezien ik dit wel grappig vond liet ik meneer zitten en vond het geen probleem om ergens anders te gaan zitten.
Maar mevrouw RAMBO had daar blijkbaar wel problemen mee en zei tegen opa dat hij gewoon van die stoel af moest komen en naar zijn eigen stoel moest gaan, Of kun je niet lezen, zei ze tegen opa.
Opa antwoorde "la" ik heb nooit op school gezeten".
Uiteindelijk stond opa toch maar op en het vliegtuig kon vertrekken.
Aangekomen op het vliegveld in tanger werden ons door de mensen van de paspoortcontrolen al schreeuwend vragen gesteld.
Nu nog even mijn koffer van de band halen en dan lekker naar huis.
Ik zie allerlei koffers voorbij komen behalve die van mij.
Uiteindelijk zijn alle koffers weg maar die van mij zit er niet tussen.
Er word mij door iemand van royal air maroc medegedeeld dat mijn koffer nog in amsterdam staat en dat ik de volgende dag maar moet bellen om te kijken of mijn koffer er is.
Met alleen mijn handtas en de stinkende kleren die ik aan heb begin ik mijn vakantie.
zodra ik buiten sta en geniet van de lucht en de geluiden van mijn vaderland, ben ik meteen weer gelukkig en voel me blij.
Die mevrouw Rambo van de Royal air maroc, die grijnzende opa, die schreeeuwende douaniers dat zijn de mensen die marokko zo maken dat ik van mijn land hou.
Zonder dat soort mensen zou Marokko marokko niet zijn.
Ik werd naar schiphol gebracht door mijn vriendin Widian. We zongen in de auto, en bij mij was er al echt een vakantie gevoel.
Aangekomen op shiphol begon de vakantie vreugde een beetje te zakken door de rij mensen die bij de incheck balie stonden, Nou ja van een rij was er geen sprake. Mensen stonden kriskras door elkaar heen en sommige mensen kropen gewoon voor, waardoor er weer bij andere mensen irritaties ontstonden.
Ik ben aan de zijkant gaan staan en heb iedereen voorgelaten.
na het inchecken ben ik richting vliegtuig gelopen. Ik zou vliegen met marokko's grootste trots, ROYAL AIR MAROC.
Bij de ingang van het vliegtuig werd ik verwelkomt door een vrouwelijke Rambo.
Ik werd verwelkomt met de woorden. "iwa zid, shablek ellah e tijarra gad de tsenak gir enti""
(NOu schiet eens op, denk je dat het hele vliegtuig op jou gaat zitten wachten)
Ik heb mevrouw Rambo genegeerd en ben maar door gelopen naar mijn toegewezen stoel.
Maar daar zat een oudere man op, die me aan keek alsof hij wilde zeggen " durf het niet te wagen om me te zeggen dat ik op de verkeerde stoel zit".
Aangezien ik dit wel grappig vond liet ik meneer zitten en vond het geen probleem om ergens anders te gaan zitten.
Maar mevrouw RAMBO had daar blijkbaar wel problemen mee en zei tegen opa dat hij gewoon van die stoel af moest komen en naar zijn eigen stoel moest gaan, Of kun je niet lezen, zei ze tegen opa.
Opa antwoorde "la" ik heb nooit op school gezeten".
Uiteindelijk stond opa toch maar op en het vliegtuig kon vertrekken.
Aangekomen op het vliegveld in tanger werden ons door de mensen van de paspoortcontrolen al schreeuwend vragen gesteld.
Nu nog even mijn koffer van de band halen en dan lekker naar huis.
Ik zie allerlei koffers voorbij komen behalve die van mij.
Uiteindelijk zijn alle koffers weg maar die van mij zit er niet tussen.
Er word mij door iemand van royal air maroc medegedeeld dat mijn koffer nog in amsterdam staat en dat ik de volgende dag maar moet bellen om te kijken of mijn koffer er is.
Met alleen mijn handtas en de stinkende kleren die ik aan heb begin ik mijn vakantie.
zodra ik buiten sta en geniet van de lucht en de geluiden van mijn vaderland, ben ik meteen weer gelukkig en voel me blij.
Die mevrouw Rambo van de Royal air maroc, die grijnzende opa, die schreeeuwende douaniers dat zijn de mensen die marokko zo maken dat ik van mijn land hou.
Zonder dat soort mensen zou Marokko marokko niet zijn.