Bekijk volle/desktop versie : Demon & engel, ideale partners



06-07-2002, 15:10
Schiet Ansour, schiet hem neer, dit kunnen we niet hebben schreeuwde Moussa vanaf de grond, op 50 meter afstand. Hij was hevig gewond geraakt en zijn kleding was kletsnat geworden door het bloed. `Nee ik kan het niet, ik kan het gewoon niet`, antwoordde Ansour. `Wat moeten we dan, wou je hem laten gaan. Dat kan niet, dat kan gewoon niet en dat weet jij ook, je hebt geen keus, tenzij je ons dood wil hebben`, schreeuwde Moussa met een woeste stem. Ansour keek met tranen in zijn ogen omhoog, en schreeuwde `waarom ya allah waarom`. Het regende xxxxxxstelen, en de regendruppels namen de tranen in Ansour zijn gezicht mee in hun tocht naar het aard oppervlak. Zijn hoofd stond op barsten, zijn hart op exploderen en zijn lichaam en geest op instorten. Uit zijn ooghoeken zag hij hoe Moussa zich kruipend voortbewoog. Direct keek hij naar beneden, daar lag een grote kale man. Wat moest hij nu doen, hij wist het gewoon niet meer. Hoe heeft het in vredesnaam zover kunnen komen. In een flits, de zoveelste in zijn leven, zag hij hoe zijn leven een loopje met hem nam, waardoor hij zich nu in deze kritieke situatie bevond. Het begon allemaal met die vervloekte verhuizing.

06-07-2002, 15:11


Hij en Moussa waren nog geen 12 jaar toen ze elkaar hadden ontmoet. Ansour was verhuisd van een provinciaalse dorpje, naar de grote stad. Zijn vader had promotie gekregen en werd overgeplaatst naar het hoofdkantoor. Hij had zich met alles verzet tegen de verhuizing. Hoe moest het nu met zijn vrienden gaan, hoe moest het met die leuke meisje Yasmine. Hij zou ze allemaal nooit meer terug zien en dit gaf een akelige gevoel. Maar vaders wil is wet en de verhuizing ging gewoon door. Eenmaal aangekomen in het splinternieuwe huis, wat door de zaak werd gefinancierd, rende hij direct naar een kamer om in een hoekje uren te gaan huilen.

`Waarom moest vader perse een andere baan, we waren toch gelukkig. Nu heb ik helemaal niemand meer, geen vriendjes om mee te spelen, geen Yasmine helemaal niemand`. Hierop werden de tranen nog heviger. Snikkend en snotterend keek hij op, nadat de deur was opengegaan. Het was zijn moeder, die met een stralende glimlach in de deuropening stond. `Ansour kom eens hier mijn zoon. Waarom huil je`, zei ze met een zachte stem. Hij rende naar zijn moeder en vloog haar in de armen en luchtte zijn hart. Zachtjes fluisterde zijn moeder in zijn oor dat hij snel nieuwe vriendjes zou maken en dat hij nergens bang voor hoefde te zijn, hij had haar immers toch. Dit stelde hem een beetje gerust, omdat zijn moeder alles voor hem betekende. Hij hield ongelooflijk veel van haar.

06-07-2002, 15:12
`Ansour schiet hem dood, nu`, met deze woorden ontwaakte hij uit zijn terugblik. Hij zag dat Moussa al halverwege was gekomen. Hij was zwaargewond en nog kon hij het opbrengen om zich voort te bewegen. Een gevoel van trots schoot door Ansour heen, Moussa had niets meer en toch wil hij het beste voor ons. Maar nee er is gewoon te veel gebeurd. Moussa had nooit zo uit zijn vel mogen springen. Als hij maar ook kalm was gebleven dan was dit allemaal niet gebeurd. Maar wat kan hij nu nog daaraan veranderen. Het is nu zover en Moussa mag blij zijn als die het overleeft. Bij deze gedachte ontspringen Ansour weer een paar tranen. Het besef dat er geen andere oplossing was dan de man op de grond vermoorden, om dit te overleven was gewoon teveel voor hem. Langzaam herpakte Ansour zich. Hij nam diep adem en citeerde een aantal korangebeden. Met zijn hand haalde hij zijn pistool tevoorschijn. De loop ging geleidelijk richting de hoofd van de man op de grond. Nu gierden de zenuwen door zijn lichaam. Zijn hart was gestopt met kloppen en het bloed staakte met stromen. Dit was het moment van de waarheid, nu moest het gebeuren. Nog eenmaal haalde hij diep adem. `Goedzo Ansour goedzo, niet denken .. haal die trekker nu over`, hoorde hij op de achtergrond. Maar dit was hij niet, moest hij nu een mens het leven ontnemen. `Waarom ben ik zo zwak, was ik maar net als Moussa die is veel sterker. Hij zou niet twijfelen, nee hij weet wat het beste is`, sprak Ansour hardop. Hij weet het nog goed, die dag waarop hij Moussa voor het eerst zag.

06-07-2002, 16:19
Sinds de verhuizing gingen er dagen voorbij en Ansour begon zich zowaar op de straat te begeven. Hij was wekenlang niet buiten geweest. Maar nu bijna de school weer begint, besloot hij om maar eens een kijkje te nemen. Hij trok zijn favoriete trainingspak en zijn splinternieuwe sportschoenen aan. Hiermee zou hij wel de blits maken. Nadat hij de deur achter zich dicht had gegooid, besloot hij om eens een rondje te gaan lopen. Van zijn moeder had hij gehoord, dat er helemaal aan het einde van de straat, een groepje jongeren aan het spelen was. Met opgeheven hoofd liep hij daar naartoe. `Hey wie ben jij en wat kom je hier doen`, riep een dikke roodharige jongetje met een vijandige toontje. `Ik ben Ansour en wie ben jij`, was het antwoord. `Ansour rotkop, ik ben Sidi Malik Casawie`. Hoorde Ansour daar nou het woord rotkop, hij begon met zijn hoofd heen en weer te schudden. Zijn moeder deed dat ook altijd, wanneer hij weer eens kattenkwaad had uitgehaald. Malik Casawie leek onder de indruk van de kalmte van Ansour. `Weet je wat, dit doe ik niet snel maar jij mag mij Maca noemen, jij bent wel oké`. De rest van de groep durfde nu ook wat tegen Ansour te zeggen. Na een paar minuten had hij ze allemaal leren kennen, de dikke roodharige jongen was dus Maca, rechts van hem een dunne Nederlandse lange jongen die zichzelf Rispy noemde en daarachter zat een donkere mysterieuze jongen die maar 1 woord tijdens de kennismaking had gesproken, `Moussa` en hierna niet op of omkeek. Een hele mooi meisje genaamd Dane zat naast Moussa. Zo dus dat zijn Maca, Rispy, Moussa en Dane, herhaalde Ansour in gedachten. Maca leek de leider van het groepje, maar Moussa was degene die de nieuwsgierigheid van Ansour wekte.

06-07-2002, 16:21


`Ansour pas op, hij word wakker .. schiet, schiet nu meteen. Ansour, Ansour, Ansour wakker worden ah klootzak, hij moet dood, nu kan het nog, straks is het te laat, alsjeblieft doe het voor ons, doe het voor mijn ouders, doe het voor alles wat ze ons hebben aangedaan, in godsnaam doe het gewoon, Ansour hoor je me, Ansooooooooooour` schreeuwde Moussa uit het diepts van zijn hart.

Ansour hoorde het wel, de woorden maakten hem woest, maar een moord op zijn geweten. Tfoe nhar diend shitan, vieze klootzakken waarom, waarom laten jullie me geen keus. Moussa blijft maar naar voren kruipen, hij bevind zich inmiddels op 5 meter afstand van Ansour en de kale man. `Ansour, weet je nog wat die klootzak op de grond gedaan heeft met mijn moeder, weet je nog hoe hij haar heeft geslagen, weet je nog hoe hij haar in het gezicht spuugde, weet je nog hoe hij haar zei dat ze dit te danken had aan haar zoon. Ansouuuur je bent niet vergeten dat ze snikkend aan zijn voeten lag en smeekte om onze levens te sparen en die van haar te nemen. Ansouuur weet je niet meer dat hij antwoorde met je bent ze niet waard en genadeloos de trekker overhaalde, dit ben je toch niet vergeten Ansouuuur?'.

Neeeeeeeeeeeeeeeeeeee Moussa nee, de tranen waren niet te stoppen. Hoe hij zich ook probeerde te verzetten, maar na alles wat ze hem en Moussa hebben aangedaan. Haat doorboorde zijn hart, en de onstilbare honge naar wraak om deze hond te vernederen zoals hij hun vernederd had en bijna alles afnam wat ze dierbaar was. Alles kwam weer boven, met een dodelijke blik in de ogen hield hij de pistool stevig in de handen vast. Dit moment zal zijn leven voorgoed veranderen. Hij heeft altijd een hart van goud gehad en kon nooit iemand iets kwaad doen.

De handen van de man op de grond begonnen te bewegen. Langzaam begon hij te ontwaken. `Ansour als je het nu niet doet, dan jaag je ons ook de dood in, Ansour xxxx you maaaaaaannnnn .. schiet hem neer`, de tranen rolden inmiddels ook over de wangen van Moussa. Zijn hart en ziel waren vertrapt en dat kwam nu allemaal naar buiten. Dit had Ansour nooit gezien, zelfs bij de dood van zijn moeder, heeft Moussa geen traan gelaten. Hij was altijd vastberaden, koel en kil, nooit had hij zijn emoties laten zien. Maar nu moest die huilen. `Ansour als je ooit iets om mij en mijn moeder gegeven hebt, snikte hij ..

Denk je dat die schoft ook maar een moment zou hebben geaarzeld hè, denk je dat, nou`, hoorde Ansour weerkaatsen in de ruimte. Hij had nu geen keus, zijn gevoel voor rechtvaardigheid nam nu de overhand en hij moest koste wat het kost, wraak nemen voor al het leed wat hen was aangedaan. De pistool was nog steeds gericht op de man op de grond. Yarbi Smehlie voor hetgeen ik nu ga doen. Yarbi Yarbi Yarbi ik heb geen keus. Zijn vinger ging nu trillend naar de trekker van de pistool ...

06-07-2002, 16:21
HeeY Flowtje, leuk verhaal!
Eindelijk iets om te lezen, mijn complimenten!

07-07-2002, 23:26

Citaat:
Origineel gepost door hajartje
HeeY Flowtje, leuk verhaal!
Eindelijk iets om te lezen, mijn complimenten!
Thanx ..


07-07-2002, 23:40
Je kan echt mooi schrijven, net een boek. Ga zo door!

28-09-2003, 12:25
eey ik naar de laaste pagina gegaan en zag jou verhaal staan wil je snel verder gaan

28-09-2003, 12:55
leuk verhaal man ga verder

28-09-2003, 16:41
hey Ga verder