`Ansour pas op, hij word wakker .. schiet, schiet nu meteen. Ansour, Ansour, Ansour wakker worden ah klootzak, hij moet dood, nu kan het nog, straks is het te laat, alsjeblieft doe het voor ons, doe het voor mijn ouders, doe het voor alles wat ze ons hebben aangedaan, in godsnaam doe het gewoon, Ansour hoor je me, Ansooooooooooour` schreeuwde Moussa uit het diepts van zijn hart.
Ansour hoorde het wel, de woorden maakten hem woest, maar een moord op zijn geweten. Tfoe nhar diend shitan, vieze klootzakken waarom, waarom laten jullie me geen keus. Moussa blijft maar naar voren kruipen, hij bevind zich inmiddels op 5 meter afstand van Ansour en de kale man. `Ansour, weet je nog wat die klootzak op de grond gedaan heeft met mijn moeder, weet je nog hoe hij haar heeft geslagen, weet je nog hoe hij haar in het gezicht spuugde, weet je nog hoe hij haar zei dat ze dit te danken had aan haar zoon. Ansouuuur je bent niet vergeten dat ze snikkend aan zijn voeten lag en smeekte om onze levens te sparen en die van haar te nemen. Ansouuur weet je niet meer dat hij antwoorde met je bent ze niet waard en genadeloos de trekker overhaalde, dit ben je toch niet vergeten Ansouuuur?'.
Neeeeeeeeeeeeeeeeeeee Moussa nee, de tranen waren niet te stoppen. Hoe hij zich ook probeerde te verzetten, maar na alles wat ze hem en Moussa hebben aangedaan. Haat doorboorde zijn hart, en de onstilbare honge naar wraak om deze hond te vernederen zoals hij hun vernederd had en bijna alles afnam wat ze dierbaar was. Alles kwam weer boven, met een dodelijke blik in de ogen hield hij de pistool stevig in de handen vast. Dit moment zal zijn leven voorgoed veranderen. Hij heeft altijd een hart van goud gehad en kon nooit iemand iets kwaad doen.
De handen van de man op de grond begonnen te bewegen. Langzaam begon hij te ontwaken. `Ansour als je het nu niet doet, dan jaag je ons ook de dood in, Ansour xxxx you maaaaaaannnnn .. schiet hem neer`, de tranen rolden inmiddels ook over de wangen van Moussa. Zijn hart en ziel waren vertrapt en dat kwam nu allemaal naar buiten. Dit had Ansour nooit gezien, zelfs bij de dood van zijn moeder, heeft Moussa geen traan gelaten. Hij was altijd vastberaden, koel en kil, nooit had hij zijn emoties laten zien. Maar nu moest die huilen. `Ansour als je ooit iets om mij en mijn moeder gegeven hebt, snikte hij ..
Denk je dat die schoft ook maar een moment zou hebben geaarzeld hè, denk je dat, nou`, hoorde Ansour weerkaatsen in de ruimte. Hij had nu geen keus, zijn gevoel voor rechtvaardigheid nam nu de overhand en hij moest koste wat het kost, wraak nemen voor al het leed wat hen was aangedaan. De pistool was nog steeds gericht op de man op de grond. Yarbi Smehlie voor hetgeen ik nu ga doen. Yarbi Yarbi Yarbi ik heb geen keus. Zijn vinger ging nu trillend naar de trekker van de pistool ...